Hoewel er geen ladyparts worden achtervolgd in het nieuwe nummer van 'Tarot: Witch of the Black Rose', worden de dromen van Skeleton Man zeker achtervolgd door de invloeden van de films waar hij in slaap viel. Een luchtige, in één droomreeks die Jim Balent veel losser, maar niet minder volumineus tekent dan zijn typische stijl, dit nummer voelt als een echte die-hards-affaire.
Skeleton Man laat het afweten na het bekijken van een paar oude sci-fi-films en we zweven door zijn droomlandschap met de cast die samenleeft als holbewoners, proberend voedsel te zoeken en hooguit elke beurt dinosaurussen te jagen. Voor een boek dat doordrenkt is van bovennatuurlijke en duistere krachten, vult Holly Golightly deze kwestie met kleur en licht. De toon van het script is opzettelijk speels en de beatstructuur voor de grappen is allemaal op zijn plaats. Ondanks dit alles voelde het verhaal gewoon niet alsof het moest gebeuren. De vrouwen staan er meestal bij terwijl Jon van dinosaurusaanval naar dinosaurusaanval rent, waarbij ze slechts een glimp opvangen van sommige ladyparts wanneer het verhaal de lezer misschien heeft doen vergeten dat ze 'Tarot' aan het lezen waren. Wat mij verbaast, is dat dit een boek is waar bijna regelmatig fantastische dingen gebeuren en toch, wanneer Balent zijn creaties toestaat om het gebied te betreden waar die gekke dingen tot een oneindig niveau kunnen worden uiteengezet, kiest hij ervoor om ze een avontuur te geven dat is veel tammer dan een typische kwestie van de strip. De kunst is erg cartoonesk en overdreven om de lichtheid van het script te evenaren, een stap verwijderd van Balents typische held en op fantasie geïnspireerde gerechten. Het is interessant om te zien hoe hij zich uitstrekt tot een andere stijl, maar op sommige punten voelt het schaars, met minimale achtergrond en detail.
Een ding dat ik wel leuk vond aan dit boek, is dat Balent en Golightly voor $ 2,95 erin slagen om in een volledige strip en veel achtergrondinformatie te passen. De fans van dit boek zijn duidelijk betrokken bij de makers en de gemeenschap die het heeft gecreëerd. Balent geniet van het maken van dit boek en er zijn genoeg mensen die ervan genieten om ermee om te gaan. We bevinden ons in een tijdperk waarin 20 pagina's verhaal in een Big Two-boek een consument bijna vier dollar kan kosten, en Broadsword verpakt meer dan dat, op papier van hogere kwaliteit, voor meer dan een dollar minder.
Er gebeurt eigenlijk niets in dit nummer, en zelfs de personages gedragen zich niet zoals ze normaal in de strip doen. Alles wordt gespeeld voor een komisch effect, dus ik kan dit nummer alleen maar aanraden aan mensen die al bekend zijn met het boek en de standpunten van de personages. Zelfs de kunst is niet representatief voor wat je kunt verwachten als je een ander nummer van 'Tarot' oppakt. Balent en Co. wilden duidelijk gewoon losbreken voor een nummer en 87 nummers opnemen in een strip die ze zelf publiceren en bezitten. Wie kan het hen kwalijk nemen?
