Welkom bij de 23e aflevering van Nostalgia Snake, een blik op heroplevingen uit de jaren 80 van eigendommen uit de jaren 2000; opwekkingen die nu zo oud zijn dat ze ook behoorlijk nostalgisch zijn. (Vandaar de slang van nostalgie die zichzelf opeet.) Deze week, lang voordat fan-favoriete maker Robert Kirkman de GI Jo En Transformatoren eigendommen, hebben we zijn kijk op andere iconen uit de jaren 80. Met name enkele iconen van het kwaad. En als je suggesties hebt voor de toekomst, laat het me horen. Neem gewoon contact met mij op Twitteren .
Leven voor de Walking Dead
Terugkerend naar 2003, vertegenwoordigde de stripheropleving van eigendommen uit de jaren 80 nog steeds een aanzienlijk deel van de markt, hoewel een deel van de hitte aan het verdwijnen was. Robert Kirkman en zijn jeugdvriend, kunstenaar Tony Moore, waren een paar projecten aan het pitchen, na hun indie-release in 2000 Strijd tegen paus . Later in het jaar bracht Image hun mijlpaal uit Lopende dood serie, maar het boek was een grote slaperhit.
In 2003 is Kirkman nog maar net bezig met de overgang van fan naar professional. Hij werd ingehuurd tijdens Marvel's Epic-initiatief uit 2003 dat fans op vergeten eigendommen plaatst en het geannuleerde concept uit de jaren 90 op zich neemt Slaapwandelaar . (Het Epic-project, bedacht als een manier om aspirant-stripfans in het bedrijf te krijgen, werd snel door Marvel vermoord en produceerde in 2004 Epische bloemlezing als het enige bewijs dat het concept ooit heeft bestaan.)
Tijdens het pitchen van een strip genaamd Wetenschap hond met kunstenaar Cory Walker to Image in 2002, gewijd Wilde Draak fan Kirkman krijgt de kans om een Draak spin-off miniserie, Superpatriot: Amerika's strijdmacht . Later in 2003 werkten Kirkman en Walker samen voor nog een slaperhit, Onoverwinnelijk . Met geen hits onder zijn riem begin 2003, is Kirkman echter slechts een van de vele namen die materiaal produceren voor de nostalgieprojecten uit de jaren '80.
het waarheidsbier
Vier ruiters arriveren
Zoals opgemerkt in eerdere afleveringen, zijn veel van deze opwekkingen uit de jaren 80 gemaakt door echte fans van de eigendommen, mensen die zijn opgegroeid met de personages en hen in dezelfde achting hielden als elke gevestigde Marvel- of DC-superheld. Kirkman, op dit moment een jonge fan die op het punt staat door te breken in de stripindustrie, past gemakkelijk in de mal van deze revivalistische makers. Tony Moore heeft ook gesproken over zijn genegenheid voor Meesters van het Universum in het verleden op zijn weblog, vergezeld van enkele schetsen.
Kirkman werkte samen met MV Creations en was een terugkerend figuur op hun Meesters van het Universum lijn, een heropleving van het eigendom van Mattel dat begin jaren tachtig de speelgoedgangen domineerde. Onder leiding van toegewijde He-Man-fan Val Staples volgde MV Creations het spoor van de meeste revivalboeken uit de jaren 80. Ze waren een kleine studio die inhoud creëerde die werd uitgebracht door de op twee na grootste uitgever in de branche, Image Comics.
In plaats van radicaal opnieuw uit te vinden Meesters van het Universum Het kernconcept van MV Creations bleef trouw aan het onlangs opnieuw gelanceerde Mattel Meesters mythos, terwijl ze ook vermeden om de modellen uit de jaren 80 te recyclen of de lijn intern opnieuw te ontwerpen. Vooruitlopend op een nieuwe golf van belangstelling, had Mattel de Meesters lijn in 2002, met nieuwe actiefiguren en een Cartoon Network-serie, met vernieuwingen van de beroemde speelgoedontwerpers de Four Horsemen. De oprichters van Horsemen ontmoetten elkaar toen ze werkten als figuurbeeldhouwers bij McFarlane Toys, in de tijd dat de buitengewoon gedetailleerde actiefiguren van McFarlane de industrie nieuw leven inblazen. De Ruiters vormden hun eigen studio en brachten hun overdreven ontwerpesthetiek naar Mattel, door sierlijke herontwerpen van de Meesters personages, geïnspireerd door alles van anime tot Frazetta-schilderijen tot oude Egyptische mythologie.
genny light abv
De heruitvindingen van de Ruiters van de Meesters van het Universum schurkengalerij waren waarschijnlijk de meest indrukwekkende prestatie van de lijn. Voortbouwend op hun bestaande ontwerpen, benadrukten de Ruiters de meer gruwelijke elementen van elke schurk, waardoor elke He-Man-vijand het waard was om op een albumhoes van heavy metal te verschijnen. Geen van de personages werd op dat moment radicaal opnieuw bedacht; elk figuur was herkenbaar voor de oude fans, maar op de juiste manier verdraaid en vervormd om te passen bij meer hedendaagse gevoeligheden.
Terwijl de jaren tachtig He-Man en de Meesters van het Universum animatieseries moesten de gruwelijke aard van deze schurken bagatelliseren, dankzij de publieke bezorgdheid over 'gewelddadige' inhoud voor kinderen, genoten de herontwerpen van Horsemen van de meest verontrustende aspecten van personages als Skeletor en Beast Man. Door gebruik te maken van deze gruwelijk coole ontwerpen, lanceerde MV Creations Iconen van het kwaad in juni 2003, een reeks eenmalige specials van dubbel formaat die een ander belichtten Meesters schurk in elk nummer.
Een icoon van grappenmakerij
Terwijl hij een plottegoed deelt met Ian Richter en Val Staples, is Robert Kirkman de gecrediteerde scripter voor elk nummer van Iconen van het kwaad . Bij hem in de eerste aflevering is kunstenaar Tony Moore, die dateert van vóór de Lopende dood' s release door slechts een paar maanden. Is de oorsprong van de eenmalige idiote handlanger Beast Man op enigerlei wijze een voorafschaduwing van elementen van De levende doden ? Simpel gezegd ... ja.
Iconen van het kwaad: Beast Man is het verhaal van de aspirant-tovenaar Keldor's jacht op een geschikte bondgenoot in zijn veroveringsdromen. ( Meesters fans kennen Keldor natuurlijk als de man die voorbestemd is om Skeletor te worden.) Een verschrompelde sjamaan stuurt Keldor naar de Berserker-eilanden om te zoeken naar het beestachtige wezen in zijn visioenen. Beast Man staat niet te popelen om zich bij de missie van Keldor aan te sluiten, maar de twee worden gevangen genomen door koning Trinok, de harde heerser van het eiland, en worden gedwongen samen te werken. Nadat ze de koning hebben vermoord, vertelt Keldor aan Beast Man dat iedereen op de Berserker-eilanden hem dood wil hebben. Beast Man's beste optie om te overleven is om trouw te zweren aan Keldor, iets wat hij plichtsgetrouw doet op de laatste pagina.
Deze Beast Man blijft herkenbaar zoals de handlangers zich herinneren uit de jaren '80, maar zijn simplistische aard wordt nu gespeeld voor tragedie in plaats van voor de lach. De schurken afschilderen als meer lachwekkend dan intimiderend is een manier waarop Filmation de angst van ouders over de inhoud van de tekenfilm wegnam, maar voor een publiek van twintigers dat in stripwinkels rondspookte in 2003, was de zorg niet langer relevant. Door medelijden op te wekken in plaats van te lachen, werd het concept gemoderniseerd zonder iets essentieels in het karakter van Beast Man te verminderen.
zwarte pils 1554
In schril contrast met het 'strakke' uiterlijk van de Filmation-tekenfilm uit de jaren 80, zorgden Moore's korrelige inkten, hoekige figuren en gekrompen paneelranden voor een heel andere toon voor de personages, zonder de wereld zelf te veranderen. Het is helemaal niet moeilijk om je voor te stellen dat deze makers binnen een paar weken aan een Mature Readers-zombieserie werken.
Terwijl de Wilde Draak 's invloed is misschien niet meteen duidelijk in Lopende dood , hier is het duidelijk waar de makers vandaan komen. Iconen van het kwaad heeft veel van de kenmerken van Erik Larsen's vroege Wilde Draak jaren: constante actie, schaarse scripting, strikt visuele scène-overgangen (geen 'ondertussen' of 'later ...' bijschriften), abrupte plotontwikkelingen bij het omslaan van pagina's, geluidseffecten in John Workman-stijl en een borderline onnodig gebruik van splash-pagina's. Kirkman en Moore zullen deze esthetiek later voortzetten in Lopende dood, maar in de door Kirby geïnspireerde wereld van Meesters, het is veel gemakkelijker om de punten terug te verbinden Wilde Draak.
wanneer vindt het ongelooflijke plaats
In sommige opzichten is het boek erg van zijn tijd, met opzettelijk tempo, grote panelen en een onwil om elke scène te overschrijven. (Beschouwd worden als een 'veelomvattende' schrijver was de belichaming van uncool in 2003.) De 'breedbeeld' -vertelling van het tijdperk is ook duidelijk, met talloze grote '2 x 1' -panelen die een theaterscherm weerspiegelen. Hoewel er twee decennia zijn verstreken, zorgt dit element er ook voor dat het boek vreemd eigentijds aanvoelt - lezend op een tablet in liggende modus zou je bijna denken dat de strip bedoeld was voor het formaat.
Een manier Beest man niet voldoet aan de conventies van 2003 zit in zijn terughoudendheid. Marvel in dit tijdperk was wanhopig om zijn kindvriendelijke imago van zich af te schudden (en bracht ons een kannibaal Hulk en incestueuze Quicksilver en Scarlet Witch in De ultiemen ), en DC volgde ademloos zijn voorbeeld Identiteitscrisis ' grijze moraal. Misschien zouden Kirkman en Moore graag een meer 'volwassen' kijk op het materiaal presenteren, maar deze strips moesten nog worden goedgekeurd door de eigenaar van het merk, Mattel. Dit werkte in het voordeel van het boek en omzeilde oogverblindende pogingen om te choqueren en te beledigen.
Uiteindelijk die van Kirkman en Moore Meesters van het Universum werk is intenser dan wat fans zich herinneren uit de jaren '80, maar het is nog steeds gebonden aan een basisgevoel voor goede smaak. Zonder toevlucht te nemen tot schokwaarde, kan de strip worden beoordeeld zonder ooit trendy afleidingen. De plot is eenvoudig, maar het is ongeveer net zo complex als het verhaal moet zijn. Fans die een strip uit Beast Man oppikten, wilden actie, een kleine verkenning van de overlevering en iets dat aanvoelde als een 'onnoemelijk verhaal' uit de jaren '80. Wat dat betreft gaven Kirkman en Moore fans waar voor hun geld.
