DC Entertainment's nieuwste direct-to-DVD animatiefilm, Justice League: Goden en monsters , markeert de terugkeer van Bruce Timm naar de superhelden van DC. Timm is natuurlijk een bekende verschijning voor een generatie fans, aangezien tekenfilms met zijn ontwerpstijl en creatieve inbreng op televisie waren vanaf het debuut van 1992 van Batman: de animatieserie naar de finale van 2006 Justice League onbeperkt (en die shows en alles daartussenin leven nu voor altijd online en op dvd).
Goden en monsters bevat Timm's ontwerpen, en hij schreef het verhaal bovendien samen met een oude medewerker Alan Burnett en de uitvoerende macht produceerde de film (Sam Liu regisseerde het).
DC behandelt de film zeker als een evenement, aangezien het bedrijf een reeks van een half dozijn tie-in-strips heeft geproduceerd, iets wat gewoonlijk niet wordt gedaan voor animatieprojecten (hoewel moet worden opgemerkt dat het grootste deel van zijn recente animatiefilms direct is aanpassingen van bepaalde verhaallijnen, waardoor komische verbanden overbodig worden; Goden en monsters deelt een titel met een 2001 JLA one-shot, maar is verder een origineel project).
yebisu bier usa
De film deelt hetzelfde fundamentele probleem als bijna al zijn soortgenoten: het heeft de superkorte looptijd van een project bedoeld voor kinderen, maar heeft de classificatie PG-13, en de producenten hebben alle gore gebruikt en vloeken de rating toestaat. Dus, net als bij zijn vele direct-naar-dvd-voorgangers, Goden en monsters voelt als een kinderfilm die niet geschikt is voor echte kinderen, of misschien een bijzonder jeugdige animatiefilm voor volwassenen, een film die niet de ruimte of ruimte heeft om veel van wat dan ook te doen zodra de vereiste plot en actie is verantwoord (het feit dat deze film is voltooid Timm -stijl maakt af en toe een gore en vloeken een beetje vreemder, toegegeven).
Het is een film in Elseworlds-stijl waarin de enige echte supermensen op aarde Superman, Batman en Wonder Woman zijn, maar er zijn heel verschillende mensen die die namen gebruiken. En hoewel ze dienen als superhelden, als individuen en als een team, zweven ze tussen goed en kwaad. Zoals met de meeste werken van Timm, zijn de karakterontwerpen uitstekend (ik hou vooral van het op de Gouden Eeuw geïnspireerde Batman-kostuum), en het stemacteren is van topklasse, met Michael C. Hall's optreden als een dode Batman het meest opvallende.
Maar hoe sterk bepaalde elementen ook mogen zijn, het is een bijzonder zinloze film die flirt met enkele interessante ideeën, maar ze nooit echt nastreeft. Het is zeker de tijd van een fan waard, maar staat niet op zichzelf.
Om zijn verrassingen te bederven, stelt het zich een wereld voor waarin de baby die aan de vernietiging van Krypton ontsnapt en op aarde landt om op te groeien tot Superman, niet de zoon is van Jor-El, maar eerder de zoon van generaal Zod.
Bovendien is hij niet geadopteerd door de Kents, maar door Mexicaanse immigranten. Dat laatste is een nogal geïnspireerde update van het Superman-verhaal, aangezien in het begin van de 20e eeuw een van de meer resonerende beelden van de immigrant iemand uit Europa zou zijn geweest die in een New York City-achtige grote stad arriveerde en probeerde ' voorbij lopen'; in het Amerika van de 21e eeuw is immigratie een heel ander verhaal en een reeks beelden. Dat is een update die meer geschikt lijkt voor Superman: Earth One , en niet een Elseworlds waar Superman opgroeit tot een fascistische eikel die op het punt staat de wereld te veroveren.
Wat ging er mis met deze Superman? Was het gewoon een kwestie van genetica, of was het de omgeving waarin hij opgroeide?
Het idee lijkt te zijn dat zonder de echte Superman als voorbeeld, bijna geen andere superhelden opstaan om hem te volgen, en degenen die dat wel doen zijn verdraaide versies. Batman is niet Bruce Wayne, maar Kirk Langstrom, die zichzelf per ongeluk in een Morbius-achtige vampier veranderde terwijl hij probeerde zijn kanker te genezen. En Wonder Woman is niet prinses Diana van Themyscira, maar Bekka van New Genesis. Alle drie gebruiken ze maar al te graag dodelijk geweld op hun zwakke menselijke vijanden.
Ongeveer een dozijn superwetenschappers spelen rollen in de film, maar het zijn gewoon wetenschappers: Ray Palmer en Ryan Choi zijn niet The Atom, John Henry Irons is niet Steel, Will Magnus creëert niet echt zijn Metal Men in op dezelfde manier, enzovoort. Deze personages, van wie de meesten weinig meer krijgen dan cameo's, verschijnen omdat iemand blijkbaar superwetenschappers vermoordt die betrokken waren bij een bepaald overheidsproject, en het spoor lijkt terug te leiden naar de Justice League.
sculpin ipa hop
Mogelijke verdachten zijn onder meer president Amanda Waller, legerman Steve Trevor en Lex Luthor, die hier aan ALS lijkt te lijden.
Het idee dat als je Kal-El uit de vergelijking haalt, het DC-universum donker en kapot wordt, werkt hier niet helemaal omdat de film vanaf dat punt niet echt een recht en logisch pad volgt, zoals bijvoorbeeld Alan Davis en Mark Farmer's JLA: De nagel , of zelfs de meer populaire en invloedrijke Koninkrijk kome , die een toekomst onderzocht als Superman op een bepaald punt in de geschiedenis zou vertrekken.
Bruce Wayne zou zeker nog steeds toekijken hoe zijn ouders werden vermoord, en Steve Trevors vliegtuig zou nog steeds neerstorten op een mythisch eiland van krijgersvrouwen. Evenzo houdt het geen rekening met de willekeurige herschikking van omstandigheden, zoals Kirk Langstrom en Will Magnus die universiteitsvrienden zijn, of rare verschuivingen in afstemming, zoals de nieuwe goden die meedogenloze moordenaars zijn die de kwade goden van Apokolips afslachten tijdens wat bedoeld was te zijn een vredig huwelijk tussen Bekka en Orion (die scène is de meest komische, gezien hoe grondig Jack Kirby telegrafeerde hoe puur goed en puur kwaad de twee facties waren).
En dus moet opnieuw een potentieel goede film van 90 of 120 minuten worden bijgesneden, gesneden en gesmoord in een te korte speelduur, waardoor er weinig anders overblijft dan een paar behoorlijk coole geanimeerde actiescènes.
Natuurlijk zou de aanwezigheid van de tie-ins moeten helpen verlichten, zo niet corrigeren, niet? Het zal immers meer ruimte geven aan de personages en de wereld van Goden en monsters , en misschien kunnen de makers van de strips - Timm complott ze samen met J.M. DeMatteis, die de scripting verzorgt - de vragen die de film oproept uitleggen.
heineken bier smaak
De zes tie-in-boeken bestaan uit drie one-shots (elk met een van de Leaguers in de hoofdrol) en een drie-issue Justice League serie. De one-shots zijn al uitgekomen, de mini nog niet. Het is daarom nog te vroeg om te zeggen of de miniserie dat doel haalt, maar de one-shots helaas niet.
Geen van hen is getekend door Timm, wiens stripwerk nog zeldzamer (en het vieren waard is) dan zijn geanimeerde projecten. Evenmin zijn ze getekend door kunstenaars met een stijl die vergelijkbaar is met die van Timm, of kunstenaars die zijn stijl willen of kunnen nadoen. Darwyn Cooke biedt wel covers... maar alleen varianten. De gekozen artiesten doen daarentegen prima werk met hun specifieke verhalen, maar ze zien er niet goed uit voor de setting, met name Matthew Dow Smith, wiens kunst op de Batman-special het tegenovergestelde is van de uitgeklede en geabstraheerde cartoonstijl van Timm.
Bovendien vinden de drie one-shots allemaal plaats tussen de delen van de film die de oorsprong van de personages in flashback en het heden laten zien, dus DeMatteis en Timm geven meer informatie over hun achtergronden, maar de film zelf zorgt voor de Point A en punt B van hun verhalen; deze zijn dan, ik weet het niet, punt A.5 of zoiets.
Justice League: Goden en monsters – Superman #1 (wow, dat is een hele mondvol!) met kunst van Moritat en het verhaal van de jonge Hernan, die samen met zijn geadopteerde familie op het land werkt, waaronder een vrome katholieke moeder, een vader die in de Amerikaanse droom gelooft en een zus waar de film niet eens over sprak.
torpedo alcoholgehalte
In de 30 pagina's van het boek zagen we Hernan opgroeien van een bange kleine jongen die altijd zijn superkrachten probeerde te verbergen tot de met sik en zwarte jas schommelende Superman die een Mexicaanse drugsbaron in zijn bed executeert met hittevisie. Als er niets anders is, maakt het script van DeMatteis duidelijk dat geadopteerd worden door migrerende arbeiders uit Mexico in plaats van door boeren uit Kansas niet de reden was waarom Superman slecht ging ... tenminste, niet direct. Zijn ouders zijn heilig en zijn een goed voorbeeld voor hem, maar de manier waarop de rest van de wereld hem, zijn familie en zijn mensen behandelt, legt zeker een chip op zijn schouder. In Mexico ziet hij de diepten van menselijke verdorvenheid en omarmt hij zijn krachten en de bereidheid om ze te gebruiken om slechte mensen te doden.
Heb ik niets anders gezegd? Dat had ik niet moeten zeggen. Dit boek biedt ook 30 pagina's met uitstekende illustraties, en dat is altijd welkom. Ik hoop dat DC snel een ander en waardiger huis kan vinden voor Moritats werk.
Dat werd gevolgd door Justice Lague: Gods and Monsters-Batman #1, misschien wel de slechtste van de drie. De oorsprong van Batman is zo belangrijk voor de verhaallijn van de film dat Timm en DeMatteis er meestal zelfs niet naar moeten verwijzen, en helaas zien we hem niet in zijn coole Batman-pak na de glimp op de cover. In plaats daarvan brengt hij de hele strip door met een zwart skimasker; in combinatie met de realistische kunst leek dit meer op een uitgave van Archie's De zwarte kap revival dan een aansluiting op een tekenfilm met een vampier Batman in de hoofdrol.
Enigszins ongerijmd, nadat hij een pseudo-vampier is geworden, verlaat Langstrom zijn superwetenschappelijke vriend Will Magnus en wordt een semi-dakloze man met een doe-het-zelf-lab waarin hij kanker en vampirisme probeert te genezen. Als hij op het lumineuze idee komt om alleen slechteriken te vermoorden voor hun bloed, doodt hij een Gotham-bendebaas en raakt bevriend met de zoon van de gangster.
Deze strip geeft mogelijk antwoord op de vraag wat er met Bruce Wayne is gebeurd: Langstrom vermoordt Joe Chill, dus misschien heeft Chill nooit de Waynes vermoord, waardoor Bruce de Batman van dit universum graag misloopt. Het introduceert ook een Francine, wat misschien de levenslange verliefdheid van Langstrom op Magnus' vriendin verklaart, in plaats van dat hij ooit zijn vrouw uit het 'echte' DC-universum heeft ontmoet en trouwt.
yu - gi-oh drakendek
De laatste one-shot was van deze week Justice League: Goden en monsters – Wonder Woman #1, wat absoluut de vreemdste van de drie is. Het slaat haar leven tussen de Nieuwe Goden over en opent met een Boom Tube die haar in 1962 op aarde deponeert. Nadat ze weer gezond is geworden door een vriendelijk hindoe-echtpaar in India, zwerft ze een tijdje over de wereld en komt uiteindelijk terecht bij een paar hippies , verhuizen naar een commune geleid door Guitar Joe en Doctor Psycho.
Deze is getekend door Rick Leonardi en is behoorlijk geïnspireerd door de convergentie van Jack Kirby's toe-eigening van de hippiecultuur in zijn Vierde Wereld-mythologie met een personage afkomstig uit de wereld in het centrum van die mythologie. Bekka richt haar eigen commune op, New New Genesis, en leert degenen die bij haar wonen hoe ze hun geest kunnen verruimen, niet door drugs, maar door haar Mother Box.
Dat maakt het een interessant streven, hoewel het ook nogal noodzakelijk verwijderd is van de gebeurtenissen in de film. Bekka eindigt voor de jaren zestig en heeft nog een goede 45 jaar voordat de film haar inhaalt.
De Justice League: Goden en monsters serie, die vanaf woensdag wekelijks wordt verzonden, is veelbelovender, omdat het alle drie de helden samenbrengt voor een gedeeld avontuur in kostuum, en als een directere prequel op de film dient, met dezelfde Justice League in de hoofdrol. Als je nog zin hebt om te feesten natuurlijk.
Ik, ik denk dat ik klaar ben om door te gaan naar de volgende film ... en/of een paar door Bruce Timm getekende strips.
