WAARSCHUWING: het volgende artikel bevat spoilers voor: De levende doden #193 van Robert Kirkman, Charlie Adlard, Rus Wooton en Cliff Rathburn, nu te koop.
In het verrassend hoopvolle einde van Robert Kirkman's De levende doden , viel één negatieve noot in het bijzonder op: Hershel Rhee. Al jaren wachten fans erop om de zoon van Glenn en Maggie te zien opgroeien en het optimisme en de ambitie van zijn ouders, zoals Carl, te zien opgroeien, maar de finale wierp de volwassen Hershel als een heel ander figuur.
Hershel blijkt een verwend nest van in de twintig te zijn, die een reizende carnavals-roadshow met winstoogmerk maakt met zombies die de mensen van een vreedzame toekomst de kans geeft om een Walker van dichtbij te zien. Maar hoe intrigerend het ook is om hem te zien ontsporen, wat Kirkman uiteindelijk doet met het karakter van Hershel is eigenlijk iets dat een eerbetoon is aan De dood van Rick Grimes en de algehele erfenis op de slechtst mogelijke manier.
Een oudere Carl botst met Hershel, omdat hij zijn zombies niet onder controle kan houden, en iemand vanuit de stad zijn eigendom laat binnenkomen. Carl doodt het en Hershel sleept hem voor de rechter omdat hij het heeft vernietigd. Het komt allemaal tot een hoogtepunt wanneer Maggie, nu president van het Gemenebest, de rechter instrueert om Carl te laten gaan, zolang hij de zombie maar vervangt. Carl is woedend en vermoordt uiteindelijk alle zombies van Hershel, en slaat zelfs de jongeman een pak slaag als ze ruzie maken over wat moreel is met betrekking tot ethiek en zaken in de nieuwe wereld.
Hershel komt enigszins sympathiek over en geeft toe dat hij in de buurt van zombies is de enige manier is waarop hij een spirituele connectie kan voelen met de vader die Negan vermoordde voordat ze elkaar konden ontmoeten, maar hij lijkt gek op hem te zijn en zou een nieuwe tiran in de maak kunnen zijn. Hij is misschien niet de gouverneur, Negan of Alpha, maar hij is ernstig misleid, wat eindigt met Maggie die hem onder huisarrest plaatst, wetende dat ze een los kanon in handen heeft.
Wanneer Sophia, de adoptiezus van Hershel en de vrouw van Carl, Maggie vertelt dat ze een andere Sebastian Milton opvoedt, laat het verhaal echt een nare nasmaak achter in de mond van de lezer. Het verhaal suggereert zelfs dat de vijandigheid komt van het feit dat Hershel jaloers is op Rick's lof en monumenten voor hem heeft laten bouwen, terwijl Glenn een onbezongen held blijft. Het is dit soort onbeduidende onzekerheid dat Sebastian ertoe dreef -- denkend dat Ricks kamp het Gemenebest zou innemen en het in hun utopie zou veranderen -- om de held te vermoorden, dus het is duidelijk dat er parallellen worden getrokken.
Het laat ons echter afvragen waarom Kirkman op deze manier een snotaap zou terugbrengen, vooral met de dood van Rick die voortduurt uit het vorige nummer. Iedereen in de stad ziet Hershel als Sebastian 2.0, wat een schande is voor de erfenis van zijn opa en de Greenes als geheel. Glenn en Maggie waren zelfs twee van de grootste helden van de franchise, dus het voelt echt ongewoon dat ze het kind zo zou laten opgroeien. Zijn bittere houding tegenover de wereld is logisch, aangezien Glenn onterecht werd vermoord door Negan en Maggie hem verwaarloosde voor haar politieke carrière, maar om iemand als Sebastian te zijn spuugt op Rick's graf.
Het verzuurt alle opwinding en anticipatie die de karakteronthulling van Hershel omringden, en uiteindelijk doet het Ricks verhaal gewoon geen recht door een ander zeurderig kind — dat duidelijk geen waarde hecht aan het menselijk leven — in hun kamp te schilderen. Rick probeerde Sebastian te bereiken, maar werd vermoord in zijn bed, wat uiteindelijk voelde alsof we tekort waren geschoten. Hij was een nieuwe schurk, en mensen verwachtten dat Rick in een gloed van glorie zou uitgaan, niet in de handen van een of andere punk.
Voor Kirkman om Hershel vervolgens in Sebastian 2.0 te veranderen, roept het herinneringen op aan Rick's overweldigende dood en voelt het alsof, net als bij Sebastian, het boek hier een stukje schokwaarde probeert te forceren.
Niemand had echter een emotionele band met Sebastian, daarom werden mensen afgekeurd dat hij Rick vermoordde. Hetzelfde geldt voor Hershel -- door hem dit pad te laten inslaan, is de emotionele band die we met hem hadden absoluut verdwenen. In plaats van een gedenkwaardige laatste antagonist te maken, recyclet de finale in wezen een van de meest teleurstellende personages van het boek en gebruikt Hershel om ons eraan te herinneren dat Rick stierf vanwege zijn hoop en het geloof dat mensen beter konden zijn.
Hoewel Hershel zou kunnen vissen op een mogelijke spin-off, is het onwaarschijnlijk dat mensen geïnteresseerd zullen zijn om deze persoon, die afstamt van helden, egoïstisch en onverschillig te zien. Over het algemeen gaven fans niet veel om Sebastian, en het lijkt erop dat Hershel geen vrienden zal maken. Omdat hij uiteindelijk alles wordt waar Rick tegen was, voelt het introduceren van een volwassen personage als Hershel respectloos voor Rick's nagedachtenis en alles waar hij voor werkte - en stierf - om te bereiken.
