Na de climax van de Infinity Saga met 2019's Eindspel van Avengers , bleef het Marvel Cinematic Universe in de loop van het volgende jaar relatief sluimerend. Dit werd ook veroorzaakt door de coronaviruspandemie van 2020, maar de pauze kwam vooral tot stand als een noodzakelijke overgang tussen twee verschillende tijdperken van de generatiebepalende franchise. Aan deze onderbreking kwam in 2021 een einde na de première van de eerste originele Disney+-serie van de MCU, WandaVisie . Hoewel Wanda en Vision op dat moment gevestigde onderdelen van de MCU waren, was het de eerste keer dat ze volledig in de schijnwerpers stonden, en fans waren duizelig vanwege deze kans op diepgaande verhalen.
WandaVisie kwam op het perfecte moment in de culturele tijdsgeest en bood een vorm van escapisme waar de wereld het afgelopen jaar verstoken van was gebleven. Door middel van compacte en meeslepende visuele verhalen nam de serie het publiek mee op een rit vol trauma en liefdesverdriet, waarbij gebruik werd gemaakt van de meta-contextuele ondertonen van een serie die uitsluitend gericht was op de effecten van televisie. Deze toewijding aan een format dat zo uniek en ongehoord is, heeft ertoe geleid dat de serie een van de beste is geworden meest diepgaande en spraakmakende projecten in de hele geschiedenis van de franchise, en de impact ervan blijft tot op de dag van vandaag onbetwist.
Het Marvel Cinematic Universe betreedt de televisie
De verhalen van Wanda Maximoff en de Vision waren al lang met elkaar verweven in het Marvel Cinematic Universe, en de zaden van hun relatie werden in 2015 geplant. Avengers: Age of Ultron en blijft bloeien op de achtergrond van het kernverhaal van de MCU. Het was pas binnen Avengers: oneindige oorlog dat de twee werden onderzocht als een romantisch stel, dat voldeed aan de verwachting van hun tegenhangers in de stripboeken. Dit liefdesverhaal bereikte echter een tragisch einde, nadat Vision zichzelf opofferde aan Thanos om te voorkomen dat hij de Infinity Stone zou verkrijgen. Hoewel dit offer nutteloos bleek, betekende het een moeilijke en karakterbepalend moment voor Wanda , wiens nieuwe trauma direct leidde tot het kernconflict van WandaVisie .
Zoals onthuld in de voorlaatste aflevering van de serie, manifesteerde Wanda's trauma zich in haar creatie van 'the Hex' - een soort pseudo-realiteit waarin Wanda de bevolking van het kleine stadje Westview controleerde. Hierdoor werden de stadsmensen in Wanda's eigen denkbeeldige verhalen over de perfecte voorstedelijke ervaring geworpen, allemaal door de lenzen van de sitcoms die haar en haar broer Pietro troost gaven bij de gevolgen van de dood van hun ouders. Een van de grote trekkingen tijdens de serie waren de voortdurende theorieën rond het sitcom-formaat van de show en welke onheilspellende dingen deze illusie ook veroorzaakten. Hoewel de serie na de finale door een heel andere lens kan worden bekeken, biedt deze nog steeds een aantal bevredigende dramatische vragen en verhaalmotieven die net zo lonend zijn voor nieuwe kijkers als voor fans van de serie destijds.
Niet alleen zijn de sitcom-formules ongelooflijk leuk om te zien hoe deze personages zich ontvouwen, maar ze bieden ook een meeslepend kijkje in Wanda's psyche terwijl ze blijft spiraalsgewijs. Het Marvel Cinematic Universe is lange tijd karaktergedreven geweest, maar het komt zelden voor dat een project zo vastbesloten is om de complexiteit van de mentale toestand van de hoofdrolspeler te onderzoeken. Dit was nog nooit eerder gedaan binnen de franchise en het blijft een van de meest unieke kenmerken. Afgezien daarvan is het een benadering die in elke serie vermakelijk en opwindend zou zijn om het op zo’n creatieve en investerende manier te verkennen, vooral een die past in een universum zo vaak bekritiseerd vanwege een gebrek aan variatie.
De metacontextualiteit van televisie als instrument gebruiken
Op oppervlakteniveau, WandaVisie is een goed uitgevoerde diepe duik in een eerder personage gereserveerd voor de zijlijn , maar de echte successen komen voort uit veel diepere vragen over genre en metacontextualiteit. De serie fungeert zowel als een sitcom met variërende tonaliteit als als een typische superheldenaffaire, waarbij deze twee aspecten zo vurig in evenwicht worden gebracht dat het soms moeilijk is om de twee te scheiden. Dit komt door het tempo van de serie en het gebruik van show-don't-tell-verhaaltechnieken waardoor de mysteries van de serie zich in de loop van de tijd kunnen presenteren. Het levert nooit de informatie vooraf, en het verstevigt het overkoepelende verhaal als een verhaal dat erin slaagde de juiste toon te slaan voor fans van de MCU en daarbuiten.
Wat dit voor veel fans zo spannend maakte, was de flagrante verkenning ervan de kracht van televisie en fictieve universums en de sprongen die individuen in emotionele onrust zullen maken in hun zoektocht naar genezing. Het is niet ongebruikelijk dat mensen fictieve werelden gebruiken als een plek om te ontsnappen, maar dit is een motief dat zo inherent is aan de media die de cultuur domineren dat het zelden of nooit op een serieuze manier werd onderzocht in een reguliere televisieserie. WandaVisie levert dit op een uiterst effectieve manier, waarbij het dramatische kernconflict van Wanda met zo'n oprechtheid wordt behandeld dat het een directe invloed heeft op het verhaal dat aan het publiek wordt gepresenteerd - en, in nog belangrijker mate, op de manier waarop deze informatie wordt gepresenteerd. Wanda's obsessie met sitcoms manifesteerde zich toen het publiek de show aan het consumeren was.
Hoewel een dergelijke meergelaagde televisieserie op dit moment verre van ongehoord was, was het zien van het Marvel Cinematic Universe een realiteit die zelfs het gewone publiek verbijsterd achterliet. Terwijl de MCU werkte aan de wederopbouw van de post- Eindspel , was het van cruciaal belang voor de franchise zichzelf weer waardig maken van de aandacht van fans, die iets compleet nieuws biedt en tegelijkertijd voldoet aan de verwachtingen die alle fans van de franchise naar het volgende hoofdstuk brachten. Dit was een uiterst moeilijke evenwichtsoefening vol met veel tumultueuze keuzes van de kant van de creatieven die dit universum vormden, maar WandaVisie is een solide bewijs dat deze beslissingen op een cultureel relevante en zeer succesvolle manier zijn uitgevoerd.
samuel adams winter pils recensie
De steeds groter wordende hoeken van de MCU
Jaren later WandaVisie 's debuut is het Marvel Cinematic Universe doorgegaan met het ontwikkelen van talloze televisieprojecten, met wisselend succes. Toont als Loki hebben hun eigen fanbases verzameld tot het punt waarop ze een tweede seizoen groen licht gaven. Toont als Valk en de Wintersoldaat hebben direct geleid tot aankomende speelfilmreleases zoals Kapitein Amerika: Brave New World . De impact van deze series op de toekomst van het Marvel Cinematic Universe staat buiten kijf, maar weinigen hebben zo'n diepgaande impact op de cultuur als geheel achtergelaten. Nog minder hebben de hoogten bereikt van WandaVisie , dat zelfs zo ver gaat dat het wordt genomineerd voor 23 Emmy's en dat het gesprek over de geldigheid ervan jaren na de première gaande blijft.
Wanda's verhaal ging verder in 2022 Doctor Strange in het multiversum van waanzin , maar er wordt beloofd dat de verhalen van Agatha Harkness en Wanda's kinderen, Billy en Tommy, verder worden onderzocht in projecten als Agatha: Darkhold-dagboeken . De toekomst van de White Vision valt nog te bezien, maar de beloften in zijn bestaan blijven bestaan. Maar het enige dat telt, als alles gezegd en gedaan is, is dat WandaVisie volbracht wat het uit eigen beweging deed, in dienst van zijn eigen verhaal in plaats van wat er daarna zou komen. Dit maakt het zo’n legendarisch stukje MCU-geschiedenis dat niet mag worden vergeten naarmate de franchise zich verder ontwikkelt.
