Bij videogames voor twee spelers is vaak aangenomen dat beide spelers één scherm kunnen delen. Een tweede speler uitnodigen voor Portaal , grensgebieden of een Mario game is zo simpel als het overhandigen van een tweede controller. Maar niet alle games zijn gemaakt om op dezelfde bank of zelfs in hetzelfde huis te beleven. Sommige games voor twee spelers zijn ontworpen om mensen gescheiden en geïsoleerd te houden als onderdeel van hun verhaal en ontwerp. Wij waren hier is een geweldig voorbeeld van een game waarbij de spelers fysiek gescheiden moeten zijn, wat het perfecte type game blijkt te zijn om te spelen tijdens quarantaine.
Wij waren hier is een coöperatief puzzelspel waarbij twee spelers vanuit verschillende schermen samenwerken om een reeks mysteries op te lossen. De reden dat dit spel zo goed werkt als een gezamenlijke inspanning, is dat elke speler verschillende informatie heeft over de puzzels die nodig zijn om te ontsnappen. De ene speler mag een schaakbord hebben, terwijl de andere speler de instructies heeft voor welke zetten hij met de schaakstukken moet maken. De ene speler mag een reeks runen hebben en de andere speler het boek met die runentitel. Door de informatie op te splitsen die nodig is om elke puzzel op te lossen, Wij waren hier dwingt spelers om samen te werken om het spel te voltooien.
Veel van de puzzels in Wij waren hier worden bemoeilijkt door de toevoeging van tijdsbeperkingen. Sommige zijn kunstmatig, zoals het uitschakelen van de watertoevoer voordat een speler verdrinkt, terwijl andere milieuvriendelijk zijn, zoals oprukkende duisternis of kou. Hoewel de timing spelers kan beletten het kasteel volledig te verkennen, verhoogt het zeker de inzet. Wij waren hier verdeelt ook de rollen in zijn puzzels tussen een 'bibliothecaris' en 'verkenner', waarbij veel van de fysieke risico's van deze getimede puzzels behoren tot de 'verkenner'. Door deze indeling kunnen spelers zelf rollen kiezen waar ze zich prettig bij voelen.
Een van de meest boeiende onderdelen van dit coöpspel is echter dat We Waren hier veronderstelt dat spelersparen op afstand van elkaar worden gehouden. De hoofdpersonen zijn ontdekkingsreizigers die gescheiden zijn geraakt in een oud kasteel, waarbij de bibliothecaris beperkt is tot een klein aantal kamers en de ontdekkingsreiziger zich vrijer kan bewegen. Om elkaar te vinden (en de puzzels op te lossen die hen in de weg staan) moeten spelers de vaak visuele informatie op walkietalkies communiceren, gebruikmakend van de microfoon/headset-opstelling van de spelers. Het inbouwen van barrières voor communicatie in het spel helpt om de scène te bepalen en de sfeer van spanning te creëren.
Het scheiden van spelers in het spel maakt ook Wij waren hier perfect om op afstand met dierbaren te spelen. Als spelers geen schermen kunnen delen en als er geen verschil is tussen hoe dit spel wordt gespeeld door mensen in hetzelfde huis versus mensen in verschillende staten, dan is er geen geografische limiet voor het spel. Door de noodzaak voor spelers om een ruimte en een context te delen, weg te nemen, Wij waren hier wordt het perfecte spel voor mensen die op verschillende locaties in quarantaine zitten.
Coöperatieve puzzelspellen vereisen goede communicatie -- het is het hoofdbestanddeel van alles, van fysieke escape rooms tot games zoals Blijf praten en niemand ontploft of Jackbox 's Bom Corp . Maar communicatie is ook een cruciaal onderdeel van het opbouwen van relaties, en het spelen van deze coöp-games met vrienden of partners is een geweldige manier om te oefenen. Wij waren hier in het bijzonder is ontworpen om spelers dichter bij elkaar te brengen terwijl ze letterlijk fysiek uit elkaar worden gehouden, waardoor het perfect is voor mensen die momenteel niet fysiek bij elkaar kunnen zijn.
