Hallo en welkom bij Wat lees je? Onze speciale gast deze week is Ales Koto , schrijver van Wilde kinderen , Verandering en de zojuist aangekondigde Nul en Het oppervlak .
Klik hieronder om te zien wat Ales en de bemanning van Robot 6 hebben gelezen.
*****
Michael May
Door de maker eigendom van helden #5 begint twee nieuwe verhalen, waaronder 'Black Sparrow' van Steve Niles en Andrew Ritchie. Ik ben een grote fan van die twee jongens, en ze hebben iets heel eng gecreëerd over de familie van een sociopathische moordenaar. Ik weet dat ik niet tevreden zal zijn als het volgende nummer afloopt, want ik wil er al een hele graphic novel van maken. Ik heb veel meer genoten van Jimmy Palmiotti, Justin Gray en Jerry Lando's 'Killswitch' dan ik had gedacht. Het concept van een huurmoordenaar met een contract op zijn eigen hoofd is bekend, maar deze jongens vinden er iets interessants mee te maken door de antagonist een indirecte route naar zijn doelwit te laten kiezen. Bovendien hou ik van de persoonlijkheid van de hoofdpersoon. Hij is een beetje een ezel, maar hij is een charmante ezel.
Stumptown #2 hoefde me niet te overtuigen, want ik vond het eerste nummer zo geweldig. Maar zelfs als ik er wankel in was geweest, zou het me hebben gepakt als een ontspannen personage genaamd David Mayes in het verhaal was opgenomen. Dat komt dicht genoeg bij de naam van mijn zoon David om me een kick te geven als ik het lees.
Tim O'Shea
blauwe maan alcoholpercentage
Rode She-Hulk #58 : Het is indrukwekkend om te zien hoe schrijver Jeff Parker Betty Ross/Red She-Hulk naadloos heeft verwerkt in veel van de ondersteunende cast van haar vader (Thunderbolt Ross/Red Hulk). Tot niemands verrassing ben ik een voorliefde voor Parker in deze serie.
Fantastic Four #611 : Met dit als laatste schrijver Jonathan Hickman Fantastische vier probleem (en nog een FF issue to go), begrijp ik dat Val, Doom en Reed centraal stonden in deze kwestie. Maar is het voor iemand anders vreemd dat Ben, Johnny (de man die een tijdje dood was) en Sue niet in de actie verschijnen?
Kapitein Amerika #18 : Ik ben een sukkel voor sarcastische Dum Dum Dugan-dialogen (plus hij wordt zo zelden gebruikt in de Cap-boeken, dus ik krijg altijd een kick als de bowler dragende agent verschijnt). Dit probleem heeft een juweeltje, wanneer Dugan Hydra-agenten gemakkelijk intimideert - en terwijl ze zich omdraaien om te rennen, zegt hij droog: Hail Hydra.
Uncanny Avengers #1 : Het is een tijdje geleden dat ik een maandelijks boek heb gezien met Scarlet Witch of Havok - en om ze als onderdeel van een Avengers-team te hebben, heeft me geïntrigeerd. Laura Martin die John Cassady kleurt, maakt me dolgelukkig wat betreft het uiterlijk van de serie.
Wolveriine en de X-Men #18 : Schrijver Jason Aaron breekt mijn hart met deze kwestie, de laatste pagina van het verhaal heeft me zowel verrast als verbijsterd. Evenmin is een reactie die ik typisch krijg in een stripboek nadat ik ze zo lang heb gelezen.
Pax Arena (Week 1): Thrillbent bewijst dat het een divers scala aan verhalenvertellers gaat bieden. Afgelopen week was de lancering van Pax Arena , door schrijver Mast en kunstenaar Geoffo - een noir / buitenaardse politieprocedure in grimmig zwart en wit. Het verhaal wordt zowel in het Engels als in het Frans aangeboden (een optie die gemakkelijker wordt door de digitale dynamiek). Ik hou van het uiterlijk van het verhaal - en kreeg een kick van het onderscheidende lettertype dat in het verhaal werd gebruikt (dat blijkbaar is gebaseerd op) op het handschrift van Moebius ).
Mark Kardwell
Ik was in een rock-'n-roll-stemming deze week, wat met het lezen van Barney Hoskyn's Onder de voet gelopen en Neil Young's Zware vrede voeren , dus toen Colin Smith publiceerde deze beoordeling van de grote Hector Umbra door Uli Oesterle, was ik erg in de stemming om mijn exemplaar tevoorschijn te halen om het opnieuw te lezen. Ik kocht dit oorspronkelijk een paar jaar geleden in het Duits, gewoon omdat ik van de kunst hield, maar er zoveel in geloofde dat ik twee Britse uitgevers lastig viel om de rechten erop te kopen, totdat Kenny Penman van Blank Slate, tot zijn eeuwige verdienste, het gewoon deed. dat. Oesterle is niet alleen een fantastische visuele stylist (daarom is er zo veel lof voor de man van Mike Mignola), schrijft met veel menselijkheid, warmte en empathie. Als ik u smeek om een exemplaar van dit boek te bemachtigen, doe ik dat alleen voor uw eigen bestwil. Het is hip, het is grappig, het is raar, het is opwindend, het heeft een cast van prachtig gerealiseerde personages waar je van gaat houden, het zit vol met de melk van menselijke vriendelijkheid. Als je deze week een graphic novel koopt met een gek voorgevoel omdat je bent lastiggevallen door een vreemde op internet, maak er dan deze van.
Ales Ko t
Amerikaanse vlag! Howard Victor Chaykin is een van de meest indrukwekkende figuren van de afgelopen 50 jaar in strips. Ik heb altijd waardering gehad voor de manier waarop hij zich gedroeg tijdens het geven van interviews - hersens en ballen, zeggend wat hij wilde, hoe hij maar wilde. Ik las hier en daar wat van zijn werk. Met Amerikaanse vlag! , heb ik jaren gewacht. Ik wist dat het geweldig zou zijn om te lezen, maar het moment moest gewoon goed zijn. Het is alsof je je maagdelijkheid verliest, weet je? Je wilt niet met het eerste meisje dat... ach, deze metafoor doet het niet voor mij, maar het punt is: Amerikaanse vlag! verdiende beter, dus ik wachtte tot ik een grote jongen was, ik kleedde me aan... en het verpestte mijn hersens.
De pure inventiviteit van Chaykins lay-outs is verbazingwekkend. Amerikaanse vlag! 's resonantie met de gebeurtenissen van vandaag voelt magisch aan - Chaykin is een voorbode van de hedendaagse idiotie door deze in detail te onderzoeken in een SF-omgeving, terwijl hij toegeeft aan zijn liefde voor het onderzoeken van de dynamiek van nationaliteit, aantrekkingskracht, seks en media. De belettering van Ken Bruzenak is zo sterk en toegewijd aan het beste verhalende effect dat het me doet denken aan de sterkste werken van letterers als Todd Klein en John Workman. Amerikaanse vlag! lagen tekst en beeld met zo'n bravoure dat ik me een beetje overrompeld voel als ik erover nadenk. Met het eerste boek ben ik ongeveer halverwege.
Herzog op Herzog. ik heb al gelezen Lynch op Lynch en Cronenberg op Cronenberg , dus dit moest de derde zijn, en ik denk dat Von Trier de volgende is. Werner Herzog is in de eerste plaats een ongelooflijk complexe, inspirerende mens. Zijn leven - de verhalen die hij erover vertelt - zou 50 nieuwe, frisse films opleveren, en hij praat erover met zoveel bescheidenheid en begrip dat ik me meestal diep ontroerd voel als ik dit boek lees. De lengte die hij kiest om zijn films te maken, toont een geweldige toewijding. Hij heeft Klaus Kinski ook niet vermoord, ondanks dat hij dat wilde. Een van de stammen waarop ze schoten Fitzcarraldo met zelfs aangeboden om Kinski te vermoorden voor Herzog.
Hier is een fragment:
Vraag: Was Tekenen van leven een makkelijke shoot?
Werner Herzog: Een ding dat gebeurde terwijl ik de film aan het maken was, was dat ik begreep dat ik op de een of andere manier een bepaalde kwaliteit bezat, wat betekent dat ik echte rampspoed aantrek tijdens het maken van mijn films. Ik weet dat het gek klinkt, maar er waren zoveel problemen tijdens de productie van Tekenen van leven dat leek de weg vrij te maken voor wat er gebeurde op Morgana meisje en Fitzcarraldo en andere films.
Tekenen van leven helaas begonnen, want alles was voorbereid, ik had toestemming gekregen om te schieten waar ik wilde, en drie weken voordat we begonnen was er een militaire Opstand in Griekenland. Ik kon niemand bereiken, luchthavens waren gesloten en treinen stopten aan de grens. Dus reed ik non-stop met de auto naar Athene en ontdekte dat ik niet eens op Kos mocht schieten omdat de autoriteiten zo bang waren voor de kolonels. Mijn schietvergunningen waren van de ene op de andere dag ongeldig geworden.
Toen, ver in de opnames, kreeg de hoofdrolspeler, Peter Brogle, een ongeluk en brak zijn hielbeen, wat een pauze van zes maanden betekende waarin hij in het gips zat en daarna een apparaat nodig had om hem te helpen lopen. Brogle was oorspronkelijk een koorddanser en ik wilde een reeks in het fort schieten van de ene muur naar een kleine toren. Hij moest het touw zelf repareren - niemand anders kon het - en hij viel van ongeveer twee meter hoog, en dat was dat. Een heel absurd ongeluk. Dus moesten we het fotograferen zes maanden onderbreken en daarna kon ik hem alleen vanaf de heup naar boven schieten. En als het op de laatste sequenties van de film aankwam, was het mij verboden vuurwerk te gebruiken. Ik vertelde de legermajoor dat het essentieel was voor de film. Je wordt gearresteerd, zei hij. Arresteer me dan, zei ik, maar weet dat ik morgen niet ongewapend zal zijn. En de eerste man die mij aanraakt, zal met mij dood neervallen. De volgende dag stonden er vijftig politieagenten en soldaten naar mij te kijken terwijl ik aan het werk was, plus een paar duizend mensen uit de stad die het vuurwerk wilden zien. Natuurlijk was ik niet gewapend, maar hoe moesten ze dat weten? Niemand klaagde of zei iets. Dus door al deze incidenten leerde ik heel snel dat dit de aard van het filmmaken was. Het raakte me harder dan veel van mijn collega's om me heen. Een zeer waardevolle les: dingen gaan nooit zoals je hoopt, en het heeft geen zin om erover te piekeren. Voor een filmmaker, die afhankelijk is van zoveel dingen waar je geen controle over hebt, is het een belangrijke les.
Koning Stad. Een stripboek dat minstens 100.000 lezers verdient. Minstens. Het is perfect mainstream en constant inventief. Brandon Grahams affiniteit met woordspelingen is bekend en zijn vaardigheden om werelden te bouwen zijn zo speels dat je dit boek aan depressieve mensen zou kunnen geven in plaats van aan Prozac. Alle speelsheid werkt ook binnen de context van het grotere verhaal - en het is een groot verhaal. Ik vind het geweldig hoe onbevreesd deze strip is als het gaat om het versterken van de momenten die er toe doen. Het is een vaardigheid die zeldzaam is, omdat veel stripmakers de tijd niet vertragen en zich concentreren op mooie dingen - of het nu de manier is waarop de stad ademt of alle bendes in een louche bar noemt. Het boekontwerp is prachtig en het is 432 pagina's voor $ 20, wat het mijn beste onopvallende investering van dit jaar maakt.
Koning Stad is een strip die, net als de beste Paul Pope-strips , net als Het werk van Chris Ware , Leuk vinden Het werk van Jack Kirby , zoals de beste momenten in Prediker , transmetropolitisch of de Nikopol-trilogie - vervoert je volledig naar een nieuwe plek, een plek die je kunt aanraken en ruiken, voelen en leven. Koning Stad stroomt recht uit het hart van Graham.
De De hard Script. Dit is een klassieker. Ik denk dat ik deze film voor het eerst zag toen ik zes of zeven was. De helderheid en het uurwerkachtige vakmanschap is het bestuderen waard. De hard en de terminator misschien wel twee van de meest strak geschreven actiethrillers ooit gemaakt. Opnieuw kijken de terminator deed me ook beseffen dat het gebruik van rood en blauw in de film en in Tony Scott's De honger is een vergelijkend essay waard. Ook interessant - schreef Cameron de terminator en Buitenaardse wezens tegelijkertijd, en beide films hebben een vrouwelijke hoofdrolspeler die de antagonist met behulp van een machine van de hand doet. In ieder geval, De hard is geschreven door Steven E. de Souza en Jeb Stuart, en je kunt het vinden gratis hier .
Alan Moore's fossiele engelen . Ik zie geen groot verschil tussen wetenschap en magie - voor mij zijn ze ogenschijnlijk hetzelfde, maar magie heeft het charisma van iets dat niet volledig wordt begrepen, wat het aan de ene kant verleidelijk maakt, en aan de andere kant bespot en gevreesd , vaak zelfs door wetenschappers die vervolgens een houding aannemen die griezelig lijkt op die van mensen die dingen zeggen als 'het vrouwelijk lichaam heeft een manier om dat hele ding af te sluiten'. Magie is leuk. Het gaat om het vinden van verbindingen en het creëren van nieuwe. fossiele engelen kan gratis worden gelezen hier .
Ik ben ook weer een heleboel werk van Carl Gustav Jung aan het doorzoeken, vooral alles wat met zijn werk te maken heeft theorie van de schaduw . Voorbereiding voor Nul , waarvan nr. 1 in mei 2013 uitkomt, laat me een hoop superspionage- en echt spionagemateriaal lezen en bekijken - de Bond-films, de briljante Desolation Jones en Casanova , documentaires van Adam Curtis , John le Carre-boeken, enzovoort. Ik lees ook bijna elke dag iets tussen de 5-15 langere artikelen, maak aantekeningen en dergelijke - enkele van de interessantere uit de recente geschiedenis zijn dit artikel over biohacking in Amerika , Dan Harmon's les over verhaalstructuur , naar nieuw Tori Amos-interview , een artikel over hoe precies orde ontstaat uit willekeurige bewegingen van deeltjes in de kosmos en dit zeer goede essay over strips en tijd door Warren Ellis.
