Superman en Batman vertegenwoordigen al bijna een eeuw twee van de belangrijkste fundamenten in superhelden. Maar toch is het moeilijk te vergelijken met de culturele en generatie-impact die dit achterlaat Spider Man . Vanaf zijn eerste optreden tot zijn meest recente optredens hebben fans zich altijd verbonden met de Wall-Crawler en zijn vele iteraties. Hoewel hij een aanzienlijke stempel heeft gedrukt in de animatiewereld, speelde Spider-Man ook een grote rol in het live-action medium en op het grote scherm. Hierdoor kan het publiek nu Spider-Men zien die naast de Avengers vochten of het tegen de Green Goblin opnamen. Maar deze favoriete momenten bij fans gebeurden niet van de ene op de andere dag.
In de jaren zeventig brachten Nicholas Hammond en Kōsuke Kayama voor elke acteur twee heel verschillende iteraties tot leven in de Amerikaanse en Japanse tv-shows. Vanwege de beperkte effecten en een ernstig gebrek aan iconische schurken konden de shows echter niet zo'n grote impact maken als toekomstige iteraties. Dat gezegd hebbende, van Sam Raimi Spider Man wakkerde het vuur bij fans opnieuw aan met zijn eerste live-actiefilm. Sindsdien zijn er drie live-action Spider-Men en animatiefilms geweest die zich op Miles Morales concentreerden. Bij het verkennen van elke afbeelding overschaduwen hun verschillen echter grotendeels wat hen vergelijkbaar heeft gemaakt. Als gevolg hiervan rijst ook de vraag wie de beste Spider-Man-film van allemaal is.
Wie is de beste Spider-Man in de films?
Ontcijferen wie de beste film Spider-Man is, is geen eenvoudige opgave. Hoewel velen snel zullen antwoorden over wie hun favoriet is, is het moeilijk om de kwaliteiten van elk van hen af te wegen en hoe ze het beste bij het bronmateriaal passen. Dat gezegd hebbende, het is niet onmogelijk en misschien gemakkelijker dan verwacht, aangezien het zeldzaam is dat drie varianten van deze karakters elkaar ontmoeten.
Het resultaat is dat, hoewel de taak nog steeds verre van eenvoudig is, er een duidelijke referentie is van hoe ze zich verhouden, dankzij The Multiverse en de gebeurtenissen van Spider-Man: Geen weg naar huis . Maar toch, terwijl hun houdingen worden vergeleken, zal het aan hun solo-optredens zijn om precies te peilen hoe ze zich in het grote geheel kunnen meten. De reden dat dit zo goed werkt om effectief te bepalen welke Spider-Man de “beste” is, is omdat zelfs als hun canon-evenementen vergelijkbaar zijn, het de verschillen zijn die hen definiëren.
Andrew garfield
Wanneer Sam Raimi's Spider Man serie eindigde met Spider-Man 3, het kwam als een schok voor zowel fans als makers. Dit kwam vooral omdat de planning al aan de gang was en werd aangekondigd voor een vierde aflevering. Maar waarschijnlijk, niet in de laatste plaats als gevolg van de zwakkere prestaties van de derde film, was het voor de studio gemakkelijker om groen licht te geven voor een herstart. Als gevolg hiervan werd Marc Webb directeur van een nieuwe franchise met in de hoofdrol Andrew Garfield als de nieuwe Peter Parker. De geweldige Spider Man zou The Lizard als de belangrijkste slechterik spelen en Peter ook terug naar de middelbare school brengen, waar hij een relatie met Gwen Stacy zou ontwikkelen. Het was een nieuwe richting die twee films duurde, en hoewel het verhaal niet altijd sterk was, hield het liefdesverhaal tussen Peter en Gwen de fans betrokken. Dat gezegd hebbende, er waren veel voor- en nadelen aan de prestaties van Garfield.
Wat de nadelen betreft, werd Peter niet afgeschilderd als een typische 'nerd', en zijn interesse in skaten en zijn drang om de 'coole' sociale outcast te zijn, hielpen hem niet de harten van traditionele Spider-Man-fans te winnen. Hij negeerde ook schaamteloos de laatste wens van kapitein George Stacy en zette de achtervolging voort een relatie met Gwen dat zou uiteindelijk tot haar dood leiden De geweldige Spider-Man 2 . Vergeleken met zijn andere tegenhangers is dit niet de verstandigste beslissing die een Spider-Man heeft genomen. Niettemin slaagde hij er nog steeds in om op te vallen als een bijna perfecte weergave van de web-slinger. Vanaf het moment dat hij zijn masker opzette, bracht Garfield het sarcasme en de geanimeerde bewegingen mee van een fan die al sinds zijn kindertijd dolgraag de rol wil spelen. Als gevolg hiervan bleef de charme die hij uitstraalde tijdens zijn Comic-Con-debuut uit 2011 bij hem. Zelfs in Geen weg naar huis Toen zijn Peter op zijn donkerst was nadat hij Gwen had verloren, behield hij nog steeds zijn humor en kreeg hij de verlossing die hij zo lang verdiende.
Tom Holland
Na de slechte box office-prestaties van De geweldige Spider-Man 2 en de deal die werd gesloten tussen Marvel Studios en Sony, was het tijd om hallo te zeggen tegen een nieuwe Spider-Man. Nu het verhaal van Garfield is afgesloten, Tom Holland's Peter vertegenwoordigd een kans om iets heel anders te doen. Als gevolg hiervan kozen de makers ervoor om een veel jongere Peter te casten en zijn verhaal te laten beginnen toen hij 15-16 jaar oud was. Tony Stark erbij Kapitein Amerika: Burgeroorlog , zou de ware oorsprong van Peter worden verteld naast de gebeurtenissen in The Infinity Saga. Zijn trilogie zou ook tijd doorbrengen met Peter op de middelbare school, terwijl hij leerde ontsnappen aan de schaduw van Tony Stark en uiteindelijk leerde zijn eigen held te zijn. Dat gezegd hebbende, zou dit, op typische Spider-Man-manier, niet mogelijk zijn zonder een enorm offer van Peter toen de wereld vergat wie hij was.
Tom Hollands vertolking van Spider-Man is misschien wel de meest onderzochte versie van het personage, omdat het publiek hem heeft zien opgroeien van een jonge tiener tot een jonge volwassene. In die tijd zorgde het er ook voor dat het personage zich meer op zijn gemak voelde met grappen en van mentoren leerde, iets wat eerdere iteraties nooit zouden kunnen doen. Maar als Peter slaagde Holland erin zijn onhandige kant in evenwicht te brengen met zijn interesse in de wetenschap en te streven naar het goede. Dat gezegd hebbende, hoewel hij ongelooflijk goed afgerond was, leek het alsof Peter zoveel kreeg van mensen als Tony Stark, zoals zijn spinnenpantser. wees de volgende Iron Man . Als gevolg hiervan kwam hij op gespannen voet met velen, aangezien een groot deel van zijn trilogie werd besteed aan het hebben van coole gadgets en hij pas aan het einde van de serie tot de basis werd gebracht. Geen weg naar huis .
Tobey Maguire
Peter Parker van Tobey Maguire was de iteratie die het hele live-action Spider-Man-fenomeen op gang bracht en bewees dat deze personages tot leven konden komen. Als trilogie lieten deze films de worstelingen zien die gepaard gaan met burgerwacht zijn en er niemand over kunnen vertellen. Het deed dit echter met stijl en legde de essentie vast van wat het Stan Lee- en Steve Ditko-tijdperk van het personage zo geliefd maakte. Maar dit alles zou niet mogelijk zijn geweest zonder de direct sympathieke Peter Parker, die iedereen vertegenwoordigde die zich een buitenstaander voelde en meer iemand wilde zijn voor degenen van wie hij hield. Als gevolg daarvan kostte het meer dan alleen kracht om hen te verslaan als je geconfronteerd werd met schurken als Sandman en Doc Ock, omdat het vaak ook geduld en vergeving vergde om hun ziel te redden.
Spider-Man van Tobey Maguire had veel voor hem; hij was enorm sterk en gaf nooit op, zelfs niet toen hij op de rand van de dood stond. Dit werd op beroemde wijze getoond in Spider-Man 2 toen hij een trein stopte met niets anders dan zijn web en kracht. Hij toonde ook veel medeleven, zoals toen hij aan het einde van de film de moordenaar van zijn oom vergaf Spider-Man 3 . Dat gezegd hebbende, waren er ondanks al het goede enkele minder dan geweldige momenten, zoals de iconische Bully Maguire, een versie van Peter gecorrumpeerd door de Symbiote. Er was ook het feit dat deze Spider-Man niet iemand was die grappen maakte en in plaats daarvan woordspelingen maakte waar hij kon, maar grotendeels stil bleef. Deze Peter kreeg ook nooit de kans om schurken uit het verleden onder ogen te zien en een relatie met hen op te bouwen op dezelfde manier als andere Spider-Men in het verleden hebben gedaan. Uiteindelijk was de essentie van Peter levend in de vertolking van Maguire, maar meer dan de anderen stond deze versie op zichzelf.
Schaamte Moore
Tot nu toe heeft de wereld van Spider-Man in films zich vooral gericht op live-action. Maar Spider-Man: In het Spider-Vers toonde aan dat er ook in animatie geweldige afbeeldingen bestonden. Hoewel Miles Morales van Shameik Moore de belangrijkste focus van de film was, is het moeilijk om de andere Peters erin niet te erkennen. Peter van Chris Pine toonde bijvoorbeeld, hoewel hij er maar een korte tijd in zat, een Spider-Man aan de top van zijn spel en het meest identiek aan wat er in de strips en tekenfilms werd getoond. Ondertussen omarmde Spider-Man van Jake Johnson de kant die fouten maakte en waarmee hij leefde de angst van Spider-Man . Hoewel het werd gespeeld om te lachen, paste zijn angst om een gezin te stichten nog steeds in een herkenbaar aspect van een personage dat nog nooit is onderzocht toen hij in de veertig was. Dat gezegd hebbende, hebben beide iteraties er in grote mate toe bijgedragen dat Miles op een onverwachte manier tot leven kwam.
In tegenstelling tot Peter, die onderweg dingen moest uitzoeken, had Miles een mentor die hem voldoende vaardigheden liet zien om een competente en sterke Spider-Man te zijn. Maar wat deze versie van het personage zo interessant maakte, was dat zijn kracht uiteindelijk voortkwam uit zijn individualiteit. Vanaf het moment dat Miles omarmde wat hem sterk maakte en zijn krachten beheerste, was hij iemand die wist hoe belangrijk het is om Spider-Man te zijn zonder concessies te doen aan wie hij was. Hierdoor kon hij laten zien wat hij van zijn vrienden leerde en kreeg hij ook de kracht om zijn eigen verhaal te schrijven. Zelfs in Spider-Man: Over het Spider-Vers Miles heeft benadrukt dat hij zijn eigen ding wilde doen, en daar zou niets aan veranderen. Dat omvat niet alleen wat Peter speciaal maakte, maar het diende ook als inspiratie voor degenen die tegen hem opkeken, net zoals de strips dat hadden gedaan.
De winnaar
Hoewel het logisch zou zijn dat een Spider-Man met een prominente filmgeschiedenis waarschijnlijk de beste Spider-Man zou zijn, is het moeilijk te vergelijken met Miles Morales. Maguire veroverde de essentie van Peter Parker, en Garfield veroverde het plezier en het sarcasme van Spider-Man, maar kon hun alter ego's niet vatten. Ondertussen leunde Holland's Spider-Man zwaar op het grotere Marvel Cinematic Universe om zijn verhaal vooruit te helpen. Miles bewees echter dat, zelfs met een gestapelde cast van personages en een universum-omspannend verhaal, de keuzes die hij maakte het allerbelangrijkst waren. Hij beheerste de worstelingen om een dubbelleven in evenwicht te brengen, terwijl hij tegelijkertijd voldeed aan verwachtingen die hem ver te boven gingen. Hij liet ook zien dat het, net als bij alle Spider-Men, het belangrijkste is om hun eigen verhaal te schrijven en trouw te blijven aan zichzelf. Bovendien beheerst hij het geklets dat kenmerkend is voor het personage, zonder dat het geforceerd overkomt.
Met Spider-Man: Over het Spider-Vers , zijn karakter groeide nog meer toen hij de opdracht kreeg om zijn canon te breken en een dood te voorkomen die geen enkele andere Spider-Person kon. Als gevolg hiervan bleek dat Miles degene was die het patroon doorbrak en zichzelf verder duwde als held dan wie dan ook vóór hem. Maar wat hem vooral heeft onderscheiden, is de manier waarop hij de erfenis van Spider-Man overdroeg en een inspiratie bleek voor zijn collega's om op te staan en te doen wat juist is, waarbij hij de ware betekenis van grote macht en grote verantwoordelijkheid herhaalde. Hierdoor is het duidelijk dat Miles de beste Spider-Man in de films is.
