Arkham Asylum: een serieus huis op serieuze aarde werd voor het eerst gepubliceerd in 1989 -- een tijd in de geschiedenis van superheldenstripboeken die schrijver Grant Morrison in zijn scriptnotities voor het boek beschrijft als 'zeer 'realistisch' en 'linkerhersenhelft'. Zijn eigen 'dromerige, emotionele en irrationele' kijk op Batman werd geschreven als de antithese van de ernst van het tijdperk - zoals te zien is in verhalen als wachters en de duistere Ridder keert terug . De ondertitel zou kunnen worden geïnterpreteerd als een wrange knipoog naar dit, hoewel Morrison zelf toegeeft dat het eigenlijk ontleend is aan een gedicht van Phillip Larkin over een persoon die oude, lege kerken verkent -- maar niet kan achterhalen waarom.
Vanaf 2019 deelt het boek een geboortemaand met Todd Phillips' Joker, een film die op dezelfde manier ingaat op de waanzin van Gotham en, in het midden ervan, de aartsvijand van Batman. Dit past bij een verhaal als Arkham Asiel , die is verankerd in spiegelbeelden, dualiteit en het idee van een oneindige cirkel van tijd.
De strip is ook openlijk geïnspireerd door Alice in Wonderland , met citaten uit het surrealistische sprookje van Lewis Carroll die het verhaal boekten. Net als de hoofdpersoon van het Larkin-gedicht, wordt Batman - op uitnodiging van Joker - aangetrokken door het titulaire Asylum, dat is overgenomen door zijn gevangenen. De datum is 1 april. Met gijzelaars om te herstellen, gaat Batman, tegen beter weten in, het 'slechte droomhuis' binnen en verlaat hij, net als Alice, een veranderd persoon tegen de ochtend.
Gezien zijn nauwere band met de fictieve instelling dan enige andere schurken van de Dark Knight, Arkham Asiel waarschijnlijk blijft hangen in het geheugen van de meeste lezers als een verhaal dat de Clown Prince of Crime dezelfde hoofdrol geeft als de controversiële film die momenteel kassarecords verbreekt in de bioscoop. Maar als je de graphic novel opnieuw bekijkt - ook een bestseller - zul je misschien verbaasd zijn om te herontdekken hoe weinig Joker er eigenlijk in voorkomt. In plaats van de eeuwige fysieke aanwezigheid die het personage heeft in het solo-oorsprongsverhaal van Phillips, wordt de waanzin die Joker definieert eruit gehaald en op de operatietafel van Grant Morrison, Dave McKean en Gasper Saladino gelegd; blootgesteld, ontleed en achtergelaten om alle 120 pagina's te doorlopen, onafhankelijk van de bron.
baard iris huisstijl
Omdat hij de onbetrouwbare verteller is die hij is, is het een zware taak om een lange tijd in het enige bedrijf van Joker door te brengen - een taak die Phillips en Joaquin Phoenix goed doen, alles bij elkaar genomen. De film, of het nu is vanwege bezuinigingen of een verlangen om empathie op te bouwen (of beide), is helaas tandelozer dan je zou willen. Arkham Asiel , ter vergelijking, bijt je vanaf de eerste pagina in en verliest nooit zijn greep tot het einde.
Terwijl De moordende grap of de Joker graphic novel zijn meer voor de hand liggende punten van vergelijking, gezien hun tijdige afstemming en gedeelde inspanning om in te kapselen hoe een afdaling in waanzin eruitziet en aanvoelt, terwijl ze de Joker film tegen Arkham Asiel is geen oneerlijke oefening. Er zijn zelfs interessante parallellen te vinden: beide keren de veronderstelde geestelijke gezondheid van Gotham City op zijn kop; beide gaan over het idee van mannen die tot het breekpunt worden gedreven door dunne en wrede maatschappelijke systemen; en beide positioneren Joker -- en zijn voorganger, Amadeus Arkham -- als onbegrepen buitenstaanders met betrekking tot die systemen.
Arkham Asiel 's Joker is wat Phoenix zou kunnen worden na het einde van de film: zelfverzekerd en speels. Hij flirt met Batman, grijpt naar zijn kont en loopt rond in damesschoenen. (Jim Clements, aan wie Morrison het boek opdraagt, stelde voor dat Joker zelfs een baard zou hebben om op te roepen getande vagina , een nog angstaanjagender Freudiaanse verwijzing die 'op de tekentafel werd achtergelaten omwille van alle weldenkende mensen'.) Zijn dialoog wordt weergegeven als een bloedige, bijna niet te ontcijferen krabbel door Saladino en zoals de meeste van McKeans ongelooflijke wandtapijten van kunststijlen , zijn gezicht is een verschuivende focale puinhoop van lijnen, spatten en vervagingen - iets wat live-action-aanpassingen nooit zullen kunnen repliceren.
Ruth Adams, een van de gevangengenomen psychoanalytici van de instelling, stelt dat hij lijdt aan een soort 'supergezond verstand', iets wat ze vergelijkt met dat van Tourette. 'Joker lijkt geen controle te hebben over de zintuiglijke informatie die hij van de buitenwereld krijgt. Dat chaotische spervuur van input kan hij alleen aan door mee te gaan met de stroom.' Met andere woorden: 'Hij heeft geen echte persoonlijkheid', vandaar de clownpersonage. 'Hij schept zichzelf elke dag.' Echo's hiervan zijn te horen in Phoenix' versie wanneer hij onthult dat hij zichzelf als 'niets' ziet en in 'niets' gelooft.
sierra nevada narwal bier
Dit idee is het personage op zijn meest angstaanjagende manier; dat onder het wit, rood en groen... een persoonsvormig gat zit waar een identiteit zou moeten zijn, niet waar men ooit was.
Maar een van de valkuilen van elk soort Batman-vrij Joker-verhaal is de afwezigheid van licht voor de schurk om zijn schaduw op te werpen. Joker maakt dit helaas nog meer uitgesproken door het personage bijna volledig te distantiëren van de bloedige revolutie die hij per ongeluk start, wat hem ongewoon inert maakt voor het grootste deel van zijn eigen verhaal. De schaduw die hij werpt op Batman in Arkham Asiel , daarentegen, is inderdaad erg donker.
'Batman is nergens bang voor', zegt Batman tegen Jim Gordon voordat hij het asiel binnengaat. 'Ik ben het, Im bang. Ik ben bang dat de Joker gelijk heeft over mij. [...] En ik ben bang dat als ik Arkham binnenloop en de deuren achter me dichtvallen... het is alsof ik naar huis loop.' Passend bij deze angsten over zijn gemoedstoestand, maakt McKean de Caped Crusader vaak gezichtsloos; monsterlijk en ontmenselijkt, behalve zijn op elkaar geklemde tanden terwijl hij eist dat Joker 'zijn vuile handen van hem afhaalt'. Een paneel van hem die huilt om zijn moeder wanneer hij in het konijnenhol van zijn jeugdtrauma valt, wordt gevolgd door een afbeelding van Psycho 's Norman Bates.
'Arkham is een spiegel', zegt Mad Hatter terwijl Batman van de ene cel naar de andere strompelt. En dan bevestigt hij Bruce's ergste angsten over zichzelf: 'En wij zijn jou.'
In dit alles verweven is de oorsprong van het asiel zelf -- een klein stukje van Batman mythologie Morrison nam van Len Wein. Na de dood van zijn geesteszieke moeder, zette Amadeus Arkham zich in om 'mannen te helpen wiens enige misdaad een geestesziekte is, gevangen in het strafrechtelijk systeem zonder hoop op behandeling'. Zijn familiehuis dat een huis is geworden voor de criminele krankzinnigen, staat nu vol met stadslegendes: geheime doorgangen; een 'bloedende deur'; en vermoedelijk de geest van Amadeus zelf.
VERWANT: Joker Fan Art stuurt Joaquin Phoenix naar Arkham Asylum
snowpiercer is een vervolg op willy wonka
Naast de aanwezigheid van een bijna genezen Two-Face, is dualiteit alomtegenwoordig in het hele verhaal, net als in de geschiedenis van Batman en Joker: gezond verstand en waanzin; verleden en heden; wetenschap en het bovennatuurlijke; het echte en het surrealistische.
Hoe verder de reis van Amadeus naar het verleden vordert, hoe meer de tijd instort: hij vindt een Joker-kaart in de slaapkamer van zijn dochter en moet denken aan een 1 aprilgrap. Later denkt hij gelach uit een lege cel te horen komen en ziet hij zichzelf in de spiegel met het gezicht van een clown. Hij ziet zijn huisdier clownvis het teken maken voor Vissen -- het teken voor de maan op tarotkaarten, de hulpmiddelen die de psychologen proberen te gebruiken om de obsessie van Harvey Dent te doorbreken. Het weerspiegelt de observatie van Dent, decennia na Amadeus' tijd, dat de maan eruitziet als de met littekens bedekte kant van zijn zilveren dollar.
Het punt waarop deze tijdlijnen en tegenstellingen samensmelten, zoals de maan die de zon bedekt, is wanneer Batman Killer Croc tegenkomt; de daaropvolgende vechtpartij raakte in de collageachtige beelden van McKean in de war met een standbeeld van de aartsengel Michael die een draak doodt. Amadeus' vertelling overlapt de strijd terwijl hij beschrijft hoe hij tegenover zijn eigen 'draak' staat, zijn geloof in God en zijn rationaliteit door elkaar geschud. En terwijl Batman wordt doorboord door dezelfde speer die hij gebruikt om Croc te doden, spreekt Arkham over het ontwaken uit zijn hallucinatie 'niet langer in staat om te vertellen waar de draak eindigde en ik begin'.
Op een vergelijkbare manier als de welvaartskloof van Gotham die de ineenstorting van de stad voedde Joker , zet de financiële crash van 1929 Amadeus achter de tralies voor de poging tot moord op een effectenmakelaar. In zijn cel zingt hij het Amerikaanse volkslied terwijl hij een ritueel uitvoert dat zijn geest voor altijd aan Arkham zal binden. 'Ik zie nu de deugd in waanzin, want dit land kent geen wet of grens. [...] Ik ben wat de waanzin mij heeft gemaakt. Geheel. En compleet. En eindelijk vrij.' Wanneer Joker zijn date bij de voordeur ziet staan, stroomt de geest van Amadeus door hem heen terwijl hij Batman veel succes wenst in het asiel, dat wil zeggen Gotham.
Beide versies van de Joker, uit 1989 en 2019, presenteren waanzin als een soort helderheid van bewustzijn in een chaotische, moderne wereld. Maar, terwijl Joker is een langzame druppel in een vuile afvoer, Arkham Asiel is een wervelend portaal naar een andere levendige dimensie. Niet zonder fantasie, maar onbedoeld gewogen door de ernst die Morrison schreef Arkham Asiel In tegenstelling tot.
wanneer eindigt de wondere wereld van kauwgomballen
