WAARSCHUWING: het volgende artikel bevat spoilers voor Disney's Aladdin, nu in de bioscoop.
Guy Ritchie's Aladdin vernieuwt de klassieker uit 1992 voor een modern publiek, wat geen gemakkelijke taak is, aangezien het origineel een van Disney's meest geliefde eigendommen is. Het is dus gemakkelijk te begrijpen waarom er zoveel aandacht aan de film wordt besteed, vooral in het kielzog van het succes van Het Jungle Boek opnieuw maken.
Voor het grootste deel eert Ritchie echter de overlevering van weleer, terwijl hij bepaalde elementen van de franchise slim bijwerkt. Dat gezegd hebbende, hoewel velen dachten dat de geest van Will Smith een probleem zou zijn, is het eigenlijk Jafar (Marwan Kenzari) die het grootste probleem in de film blijkt te zijn.
Toen de eerste trailer uitkwam, uitten fans hun bezorgdheid over Smith's CGI-uitbeelding van het personage en bekritiseerden ze alles, van zijn blauwe kleur tot zijn menselijke vorm tot zijn stijl die niet paste bij wat Robin Williams meer dan twee decennia geleden deed. Eerlijk gezegd was deze microscoop onvermijdelijk, maar wees gerust, Disney nagelt alles over de Genie.
Laten we eerlijk zijn, niemand kan Williams' kijk op het personage verdringen, maar Smith voegt zijn eigen soort humor toe aan de rol en maakt het duidelijk van hem, aantrekkelijk voor menigten die dol waren op zijn hilarische houding in films als Mannen in zwart . En dus komt het gegrom in de aanloop naar deze film, evenals wat rotsachtige marketing, op niets uit in termen van de gigantische blauwe wensvervuller. Maar in het geval van Jafar, voor iemand die zo intimiderend zou moeten zijn en een belangrijke pijler van het verhaal, komt Kenzari's afbeelding uit als een bijzaak.
In het origineel had Jafar een indrukwekkende aanwezigheid, vooral als het gaat om prinses Jasmine, die haar constant in de gaten hield om ervoor te zorgen dat ze niet zou helpen zijn greep op de sultan te breken. Nu doet Ritchie er goed aan om de hersenspoeling van de sultan door de vizier in kaart te brengen, evenals zijn rivaliteit met Aladdin, maar het grootste deel van de film hangt af van Jasmine's aspiraties als heerser buiten haar rivaliteit met Jafar.
We krijgen niet veel interacties tussen hem en haar, wat teleurstellend is, omdat ze hier allebei hetzelfde nastreven. Jasmine wil heersen voor een betere samenleving, terwijl Jafar het koninkrijk Agrabah wil veranderen in een door oorlog gedreven rijk. Jasmine's boog, vooral wanneer je Aladdin in de mix gooit, neemt de meeste tijd in beslag.
Het is te verwachten, maar toch had Jafar meer moeten bijdragen, aangezien Ritchie met hem de leiding probeert te nemen. In plaats daarvan verliest hij de lamp aan het begin en verschijnt halverwege weer, en dan met tussenpozen, in een poging het bedrog van Aladdin en de Geest in elkaar te passen. Wanneer hij uiteindelijk de lamp voor zichzelf terugkrijgt en de macht van de sultan ontworstelt, is het moeilijk te begrijpen waarom hij met Jasmine wil trouwen en haar leven wil beheersen, aangezien ze niet echt een vaste relatie hebben op een paar verbale weerhaken hier en daar .
Afgezien van zijn vrouwonvriendelijke mantra over hoe 'vrouwen moeten worden gezien, niet gehoord', loopt hun dynamiek op niets uit. Het is teleurstellend, aangezien de film drastisch verschuift naar Jafar als een belangrijk aandachtspunt, maar het heeft hem en Jasmine niet op bijna elk punt eerder uitgewerkt. In hun korte scènes hebben ze een geweldige chemie, wat uiteindelijk een grimmige herinnering is dat Jafar meer schermtijd had moeten krijgen.
Door dit, Aladdin mist een sinistere uitstraling van hem of Iago, en in plaats van deze keizerachtige schurk als een Palpatine of Doctor Doom te zijn, komt Jafar meer over als een koninklijke misdadiger dan als een usurpator en tiran die probeert de troon te bestijgen. Helaas probeert Ritchie hem als een genuanceerde schurk aan de kijkers te dwingen, terwijl we in de eerste twee bedrijven alleen maar een oppervlakkige en kruimeldief zien die zich als een verwend nest gedraagt.
Geregisseerd door Guy Ritchie, Aladdin met in de hoofdrollen Mena Massoud als Aladdin, Will Smith als Genie, Naomi Scott als prinses Jasmine, Marwan Kenzari als Jafar, Navid Negahban als de sultan van Agrabah, Billy Magnussen als nieuw personage Prins Anders, en Frank Welker en Alan Tudyk als de stemmen van Abu en Jago, respectievelijk.
