CD Projekt Red heeft in de loop van anderhalf decennium bewezen dat het meer dan in staat is om de wereld van The Witcher tot leven brengen door middel van games op manieren die andere media niet kunnen en zonder al te veel af te wijken van de geschiedenis en overlevering gecreëerd door Andrzej Sapkowski. Het gecombineerde succes van beide The Witcher 3: Wild Hunt en de live-action-aanpassing van Netflix heeft geholpen om de franchise groter en helderder in de schijnwerpers te zetten. Met zo'n rijke wereld lijkt het alleen maar logisch om de personages en het verhaal uit te breiden, en CD Projekt Red heeft al een geweldige manier gevonden om dit te doen met Troonbeker: The Witcher Tales .
Hoewel oorspronkelijk bedoeld als uitbreiding voor Gwent: The Witcher-kaartspel , Troonbreker werd uiteindelijk een op zichzelf staand spel dat het verhaal vertelt van koningin Meve van Lyria en Rivia. Beginnend met de ontmoeting van noordelijke heersers in Hagge, behandelt de game haar campagne tegen de Nilfgaardiaanse invasie van de noordelijke rijken en haar pogingen om een leger op te bouwen nadat ze van haar koninkrijk was beroofd. Het is een verhaal dat in de romans van Sapkowski is genoemd, maar hoewel het personage zelf in die boeken verscheen, te beginnen met Bloed van Elfen , zou ze grotendeels onopgemerkt zijn gebleven door de grotere fandom zonder de diepgaande verkenning van haar reis die Troonbreker voorzien.
De game ontvouwt het verhaal van Meve door een combinatie van vertelling in de derde persoon, controle over Meve en haar gevolg vanuit een isometrisch perspectief en, natuurlijk, veel Gwent - het op strategie gebaseerde kaartspel dat in de franchise werd geïntroduceerd in The Witcher 3 . Spelers worden in de gouden sabatons van Meve zelf geplaatst en worden gedwongen om het minste kwaad te kiezen in een reeks consequent moeilijke keuzes die het verhaal beïnvloeden. De game heeft mogelijk niet hetzelfde visuele detail als de kern Witcher serie, maar dat maakt het meer dan goed met voortreffelijke schrijfstijl en meesterlijke voice-acting die voortdurend de verbeelding prikkelt.
Wat CD Projekt Red heeft gemaakt, naast een meeslepend verhaal, is een relatief goedkopere en aantoonbaar krachtigere manier om het verhaal van het continent te vertellen dan de grotere RPG's in The Witcher videogameseries, die het continent benaderen vanuit het unieke perspectief van Geralt of Rivia. Hoewel spannend, kan dat beperkend zijn. Troonbreker , aan de andere kant, is in staat om andere facetten van het continent uit te breiden door het verhaal te vertellen van een van zijn meest invloedrijke heersers. Meve's verhaal is misschien gedaan, maar CD Projekt Red moet gamers en fans inzicht blijven geven in The Witcher door de perspectieven van andere heersers en facties.
Het is duidelijk dat, om een toekomstige aflevering te laten werken, de centrale personages aan bepaalde criteria moeten voldoen. De reden dat Queen Meve bijvoorbeeld zo goed werkt, is omdat haar verhaal van nature een aantal verschillende facties omvat en zich afspeelt op verschillende locaties in de noordelijke rijken, van Lyria tot Mahakam, die geen van beide ergens anders worden verkend. Bovendien is Meve een leider, wat nodig is voor de op Gwent gebaseerde gevechten waarop Troonbreker is gebouwd. Gelukkig, Andrzej Sapkowski en CD Projekt Red's andere Witcher games hebben al verschillende karakters ontwikkeld met het potentieel om hun eigen te dragen Troonbreker -stijl spellen.
De eerste is koningin Calanthe, de leeuwin van Cintra. Ze komt vrij zwaar voor in beide Sapkowski's Zwaard van het lot en seizoen één van Netflix's The Witcher , maar alleen als een ondersteunend personage dat de geboorte van Geralt helpt vergemakkelijken en kenmerk het onderling verbonden lot. De romans en de Netflix-serie duiden op een strijdvol verleden dat een game goed zou doen om te verkennen. Het is bekend dat Calanthe in haar jeugd tegen Nazair vocht, de overwinning behaalde in de slag bij Hochebuz toen ze nog maar vijftien jaar oud was, en een einde maakte aan de Nazairische invasie van Cintra. Afgezien daarvan blijven het conflict en de rest van Calanthe's verleden een mysterie, perfect voor CD Projekt Red om erop voort te bouwen met een verhaal dat de bijnaam van de koningin waardig is. Het enige nadeel zou zijn dat het verhaal van Calanthe niet noodzakelijkerwijs een zo gevarieerd Gwent-deck als dat van Meve toelaat. Het zou echter een pad bieden om meer exotische locaties, zoals Nazair, te verkennen.
Een toekomstige aflevering zou een iets andere richting kunnen uitgaan door zich in plaats daarvan te concentreren op koning Foltest van Temeria, die samen met koning Demavend III van Aedirn ook een sleutelrol speelde tijdens de tweede Noordelijke Oorlog tegen Nilfgaard. In tegenstelling tot Meve en Calanthe heeft CD Projekt Red het verhaal van Foltest in The Witcher en het vervolg uit 2011. Het lijdt echter geen twijfel dat het behandelen van de details van de campagne van Foltest en zijn alliantie met Demavend gamers een duidelijker beeld zou geven van de dynamiek tussen de staten van de noordelijke rijken, waar ze alleen een breed gedefinieerd beeld zouden hebben gehad, zelfs als ze volgde de romans.
Maar een Troonbreker -stijl videogame kan fans van de franchise ook een heel ander perspectief bieden, een perspectief dat niet is geworteld in de Northern Realms. Het zou iets uitdagender zijn, maar een spel kan ook betrekking hebben op de Elven Scoia'tael-factie, die zich zou lenen voor Troonbreker 's strijdvorm en bieden volop mogelijkheden voor moreel uitdagende keuzes, vooral omdat de Scoia'tael verbonden zijn met Nilfgaard. Er zijn verschillende opmerkelijke figuren die de Scoia'tael leiden, zoals Iorveth, die in eerdere games is verschenen en eigenlijk bedoeld was om een aanzienlijk deel van The Witcher 3 . Zijn strijd voor de bevrijding van de Elfen en niet-mensen in de Pontar-vallei zou hem het perfecte personage kunnen maken om op te focussen.
Het is de moeite waard om de schaal van het continent in zowel de games als de romans te herhalen. Er is zoveel om je in te verdiepen dat zou profiteren The Witcher als geheel en dragen bij aan het thema van groter en kleiner kwaad dat elk aspect van de franchise doordringt. Hoewel het niet allemaal een epische RPG vereist, moet het toch worden verkend. Het enthousiasme van fans is er en, net als de omvang van die fanbase, groeit het. Dat geldt vooral nu fans blijven wachten op een vierde Witcher spel.
