Sciencefiction is altijd een onderdeel van films geweest. Toen de film zelf voor het eerst werd uitgevonden, werd de film zelf vereerd als een technologisch wonder, en nu alledaagse beelden van arbeiders die een fabriek verlaten of treinen die op een station aankomen, kunnen naar adem snakken van ontzag. Voormalig toneelgoochelaar Georges Méliès realiseerde al vroeg het vermogen van het medium voor het fantastische met vroege klassiekers als Een reis naar de maan En De onmogelijke reis .
CBR-VIDEO VAN DE DAG SCROLL OM DOOR TE GAAN MET INHOUD
Tegenwoordig heeft het genre meer dan zijn aandeel aan meesterwerken voortgebracht, verspreid over de hele filmgeschiedenis. Rotten Tomatoes heeft onlangs een lijst samengesteld, gerangschikt op basis van de totale score en inclusief enkele verrassingen in het hogere echelon. Hieronder volgt een uitsplitsing van de top 20: een passende verzameling van de beste van het genre die er te vinden is.
twintig Een Clockwork Oranje (1971)
Stanley Kubricks dystopische gelijkenis van de vrije wil en de noodzaak van het kwaad veroorzaakte een vuurstorm toen deze werd uitgebracht. Het extreme geweld en de verontrustende boodschap van de film zorgden ervoor dat de censuur razend werd, wat ironisch genoeg alleen maar zijn punt maakte. Tegenwoordig wordt het als essentieel beschouwd, en het idee om de impact ervan te verzachten is bijna heiligschennis.
A Clockwork Orange profiteert ook van Malcolm McDowells hypnotiserende optreden als Alex the Droog, een opgewekte jonge sadist wiens 'hervorming' door toedoen van de staat het belangrijkste gespreksonderwerp van de film wordt. Hoe verontrustend hij ook kan zijn, de mensheid zou zonder zijn soortgenoten misschien niet kunnen overleven. De censuur vond die pil wellicht nog moeilijker te slikken dan het geweld.
19 RoboCop (1987)
De dystopie van Paul Verhoeven grenst in veel opzichten aan regelrechte satire. De gigantische bedrijven en criminele misdadigers die het toekomstige Detroit besturen zijn bijna tekenfilms, en hun wereld is een verdraaiing van zowel de maatschappij uit de jaren 80 als de consumentencultuur.
Maar er is niets grappigs aan Murphy, de goede agent die tijdens zijn dienst werd vermoord en weer tot leven werd gewekt als de cybernetische 'toekomst van de wetshandhaving'. Acteur Peter Weller laat het publiek nooit het pijnlijke lot van zijn held vergeten, waarbij hij de slapstick onderbouwt en het publiek eraan herinnert hoe dicht de kluchtige toekomst ervan bij de werkelijke realiteit ligt. Hij draait RoboCop van lopende grap tot onuitwisbare genreklassieker.
vuile klootzak van de oprichter
18 De dag dat de aarde stilstond (1951)
Sciencefiction in de jaren vijftig betekende meestal indringers uit de ruimte of gigantische, op hol geslagen insecten. De dag dat de aarde stil stond koos voor een geheel andere aanpak, aangezien een welwillende alien in Washington DC arriveert om alleen met angst en achterdocht te worden behandeld.
Die omkering houdt het publiek een spiegel voor – zoals de beste sciencefiction altijd doet – en stelt vragen aan hen waar de meer reactionaire genrevoorbeelden destijds voor terugdeinsden. De film brengt zijn boodschap over te midden van baanbrekende visuele effecten en inmiddels klassieke sequenties, zoals de robot Gort die tanks en geweren desintegreert met een explosie van licht. Hoewel het rechtstreeks spreekt tot het tijdperk dat het heeft gecreëerd, is de boodschap ervan in de loop van de tijd niet afgenomen.
17 Akira (1988)
Animatie maakt de verbeeldingskracht van de makers meer vrij dan enig ander medium, vooral in dagen waarin praktische speciale effecten beperkten wat een film kon onthullen. Akira ging nog een stap verder door te bevestigen dat animatie niet alleen voor kinderen was. Het krachtige verhaal van een dystopisch toekomstig Tokio vernietigt alle vooroordelen.
Naast de beelden blijft de film standhouden dankzij de verrassende verkenning van de vrije wil, terwijl paranormale ‘espers’ terugvechten tegen een regering die doodsbang is voor hun bestaan. Het is nauwelijks nieuw voor het genre, maar geen enkele film – geanimeerd of anderszins – heeft dit ooit met dezelfde unieke visie gerealiseerd.
16 Kinderen van mannen (2006)
Sciencefiction mediteert routinematig over het einde van de wereld, maar normaal gesproken gaat het om een spectaculair einde. Kinderen van mannen laat zien dat de mensheid met een gejammer in plaats van met een knal naar buiten gaat, terwijl een plotseling verlies van vruchtbaarheid ons langzaam in de vergetelheid laat verouderen. Toch spelen we nog steeds dezelfde spelletjes – politiek, racisme en revolutie – zelfs als het doek valt.
Regisseur Alfonso Cuarón levert zijn kenmerkende single-shot-sequenties met een adembenemend effect, vooral de finale waarin de cynische hoofdpersoon van Clive Owen een pasgeboren baby tussen een menigte verbaasde soldaten brengt. Maar het is de menselijke tragedie die de aandacht van de kijkers vasthoudt, gecombineerd met een herinnering dat hoop – en helden – uit de meest verrassende plaatsen komen.
vijftien De terminator (1984)
James Cameron werd zo bekend om zijn enorme budgetten dat het op zich al een noviteit is om hem met een klein budget te zien opereren. De terminator werd gemaakt voor minder dan $ 10 miljoen, waardoor Cameron gedwongen werd te innoveren en daarbij een meesterwerk te creëren. De actiescènes van de film spelen heel dicht bij het bot, terwijl de tijdreizende killbot-verhaallijn een snaar raakte die een onwaarschijnlijke franchise lanceerde.
Maar aan het eind van de dag, de film is van Arnold Schwarzenegger , die op beroemde wijze besloot de slechterik van de film te spelen in plaats van held Kyle Reese. Zijn dikke accent en kampioenslichaamsbouw waren perfect voor een emotieloze robot. En zijn onsterfelijke dialoog vlak voordat een politiebureau in L.A. wordt gesloopt, blijft een van de meest aanhaalbare filmregels aller tijden.
14 Rand van morgen (2014)
Rand van morgen kostte tijd om zijn publiek te vinden. Maar het is Groundhog-dag Het plot is verouderd als goede wijn, nu de niet bijzonder heldhaftige soldaat van Tom Cruise verstrikt raakt in een eindeloze herhaling van dezelfde fatale dag tijdens een schijnbaar onstuitbare buitenaardse invasie.
Fans van videogames zullen de kale gimmick herkennen, waarbij de hoofdrolspeler van de film zich pijnlijk bewust is van de 'reset'-knop elke keer dat hij wordt vermoord. Maar regisseur Doug Liman gebruikt het om de actie een echte emotionele weerklank te geven. Het resultaat is een eindeloos vermakelijke puzzeldoos die bijna meerdere bezichtigingen vereist.
13 Vreemdelingen (1986)
Buitenaardse wezens diende als bewijs van Camerons creatieve visie. Geconfronteerd met de angstaanjagende schaduw van de klassieker van Ridley Scott Buitenaards wezen , maakt hij van het verhaal een ruwe gelijkenis van Vietnam. Norse bureaucraten besturen nog steeds de mensheid als er een buitenaards nest wordt ontdekt in een verre kolonie, en hun arrogantie komt volledig tot uiting als ze een team van overmoedige mariniers regelrecht het hol van de leeuw in sturen.
Cameron levert daarbij nog een reeks verbluffende actiescènes en memorabele ondersteunende personages. (Bill Paxton begon hier zijn jarenlange gewoonte om de show te stelen.) Sigourney Weaver verdiende haar eerste Oscar-nominatie - en de cover van Tijd -- als de herboren heldin Ellen Ripley die beroemd is en vecht voor het leven van een draagmoeder. Het was een keerpunt voor representatie en kwam midden in een toch al prachtig vervolg.
12 Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back (1980)
Voor Het rijk slaat terug, sequels waren een overwegend armoedige aangelegenheid, op enkele uitzonderingen na, zoals De peetvader, deel 2 . George Lucas en regisseur Irwin Kirshner vernietigden dat idee voor altijd in het tweede hoofdstuk van wat een van de grootste franchises aller tijden werd. Hun sterrenstelsel ver, ver weg werd groter, wilder en gevaarlijker naarmate de helden van de rebellie merkten dat ze wankelden door de tegenstoot van het rijk.
rijk profiteerde ook van scenarioschrijvers Leigh Brackett en Lawrence Kasdan, die de dialoog veel beter beheersten. De personages verbeterden daardoor enorm, terwijl de romance tussen Han en Leia tot bloei kwam en Luke Skywalker op de harde manier de grenzen van zijn capaciteiten leerde kennen. Een nieuwe hoop veranderde het filmmaken, maar Het rijk slaat terug veranderd Star Wars , de deur openend voor alles wat er sindsdien is gebeurd.
elf Het ding (1982)
John Carpenters remake van Het ding is een waarschuwend voorbeeld voor iedere criticus die meent het laatste woord te hebben. Verguisd bij vrijlating wanneer E.T. Het buitenaardse was ieders oogappel, het verrees op spectaculaire wijze uit die as. Tegenwoordig wordt het niet alleen beschouwd als een van de beste van Carpenter, maar staat het vaak bovenaan de Best Of-lijsten voor zowel horror als sciencefiction.
En zoals het de directeur betaamt, bleef het resoluut bij het bedrijfsleven. Het publiek weet nooit waarom het titulaire wezen op aarde is aangekomen, noch wat het wil. Het verspreidde zich als een virus en veroorzaakte een mist van paranoia en verwijten onder het onderzoeksteam dat erop stuitte. De praktische effecten van Rob Bottin zijn vandaag de dag net zo gruwelijk overtuigend als in 1982.
10 Mad Max: Fury Road (2015)
Spektakel heeft altijd een sleutelrol gespeeld in sciencefiction. George Miller bezat een unieke gave om dat terug te brengen tot pure sensuele intensiteit, vooral met zijn Gekke Max films die bijna volledig afhankelijk zijn van beelden. Maar niemand was voorbereid op de volledige impact van Furieweg toen de regisseur terugkeerde naar de post-apocalyptische outback voor nog een ritje.
En wat een rit was het. Terwijl Tom Hardy's stoïcijnse Max ogenschijnlijk het middelpunt van de aandacht was, kwam de echte hitte van Charlize Theron's Furiosa: hij liet de harem van de plaatselijke krijgsheer opspringen en zijn plunderaarsleger onder ogen zien om ze veilig te houden. Dat gaf de actie een uitgesproken feministisch tintje, met verbazingwekkende waarheidsgetrouwheid in een filmlandschap dat gedomineerd wordt door CGI. Bijna tien jaar later is de filmwereld nog steeds aan het herstellen.
9 Buitenaards wezen (1979)
Spookhuisfilms moeten ervoor zorgen dat hun personages op de een of andere manier gevangen blijven, anders slaan ze een raam kapot en gaan ze de heuvels in. Ridley Scott heeft dat concept voor de ruimte opnieuw bedacht – de ultieme gesloten deur – en vervolgens een monster voor de eeuwigheid losgelaten in H.R. Giger’s Lovecraftian Xenomorph. Als stimulusreactie, Buitenaards wezen kent misschien geen gelijke.
Daaraan voegde Scott een verrassend plausibele toekomstige wereld toe, gezien door de ogen van de bemanning van zijn loonslaafschip. Hun bedrijfsopperheren achtten hen vervangbaar in het licht van het potentieel van de Xenomorph als wapen, en de bemanning zelf was ook verdeeld langs klassenlijnen. Dat maakte de film tot meer dan alleen een chiller en opende daardoor een verrassend rijk universum.
8 Terminator 2: Dag des Oordeels (1991)
Terminator 2 werd een klassieker, juist omdat het voortborduurde op het origineel in plaats van alleen maar hetzelfde plot opnieuw te spelen. Het zette de oorzaak-gevolgloop van de eerste film op zijn kop, toen Sarah Connor en haar jonge zoon een apocalyps probeerden te stoppen die alleen zij konden zien aankomen.
Schwarzenegger bezat elk frame opnieuw en vond zijn sinistere T-800 opnieuw uit als de onwaarschijnlijke redder van de mensheid. Hij speelde hetzelfde personage op zo'n andere manier dat de twee uitvoeringen nu met elkaar verweven lijken, waarbij het verlies van de een de ander doet afnemen. De prestatie mag nooit worden gedupliceerd.
7 Begin (2010)
Christopher Nolan heeft naam gemaakt op high-conceptfilms zoals Aandenken En Slapeloosheid. Ze gebruikten de attributen van eenvoudige thrillers om fascinerende begrippen onder de loep te nemen. Die trend bereikte zijn hoogtepunt in Aanvang , een Russische nestpop uit een film waarin meerdere realiteiten op elkaar worden gestapeld.
Oppervlakkig gezien werkte het als een foto van een overval, waarbij Leonardo DiCaprio een team meenam in de dromen van een CEO om een idee in zijn hoofd te planten. Maar hoewel de directe inzet duidelijk was, veranderde de wereld rond de hoofdrolspelers – en het publiek – totdat niemand er helemaal zeker van kon zijn welke realiteit echt was. Allemaal onderdeel van Nolans plan, natuurlijk Aanvang tot een van de meest memorabele films op zijn cv.
6 De matrix (1999)
De Matrix 's grootste prestatie kan praktisch zijn: aankomen in maart 1999 om de donder van te stelen Star Wars: Aflevering I – Het fantoomdreiging en op de koop toe het zomerfilmseizoen uitbreiden. Het onthulde ook een meeslepend eigen sci-fi-universum, waarin mensen een vals leven leiden in een VR-wereld gecreëerd door de machines die hen nu regeren. .
De sequels bleken op zijn best een allegaartje, maar de kracht van het origineel blijft onverschrokken. De Wachowski's – die alle vier de films regisseerden – vonden de kern van hun ethos in Neo en zijn vrienden van Keanu Reeves. Nu mensen in de moderne wereld elke dag naar virtuele werelden ontsnappen, zijn de lessen over perceptie en identiteit relevanter dan ooit.
5 Star Wars: Episode IV – Een nieuwe hoop (1977)
Star Wars: Aflevering IV – Een nieuwe hoop was een gegarandeerde ramp tot aan de dag dat het werd geopend. Regisseur George Lucas ging op vakantie naar Hawaï om de gevolgen te voorkomen. In plaats daarvan werd het een fenomeen zoals niemand eerder had gezien.
En toch blijft het, ondanks al zijn onschatbare invloed op de afgelopen 45+ jaar, in wezen een verrassend eenvoudige film, aangezien een groep kibbelende helden hun krachten bundelt om de film bij de lokale fascisten te houden. Lucas heeft het patroon geïnspireerd op de roekeloze series uit de jaren dertig, versterkt met speciale effecten die verder gaan dan alles waar Buster Crabbe ooit van heeft genoten. De combinatie kwam precies op het juiste moment en creëerde een van de belangrijkste culturele toetsstenen van de 20e eeuw.
4 Metropool (1927)
Metropolis was evenveel fantasie als sciencefiction, waarbij de titelkaarten een wereld beloofden 'niet van vandaag of van de toekomst'. De art-decolandschappen en opvallende beelden van industrie en intriges zijn in sommige opzichten heel erg van hun tijd, maar regisseur Fritz Lang heeft het van die zorgen verlost met de pure kracht van de verhalen.
In veel opzichten heeft elke andere sciencefictionfilm sindsdien een schuld aan hem te danken Metropolis . En hoewel een groot deel van de film in de loop der jaren verloren is gegaan, heeft de recente restauratie zijn status alleen maar verbeterd. Zonder dit zou het genre geen leidende ster hebben.
3 Blade Runner (1982)
Blade Runner arriveerde in de zomer van 1982, toen geen enkele sciencefictionfilm werd genoemd E.T. zou een zware klim tegemoet gaan. Critici waren aanvankelijk verbaasd over de beelden, maar niet onder de indruk van het verhaal: een veelgehoorde kritiek op het genre die na verloop van tijd vaak averechts werkt. De visie van Ridley Scott maakt het potentieel van Metropolis in een toekomstig Los Angeles dat lijkt op de films noir uit de jaren veertig.
Daaraan koppelde hij een Frankenstein -stijl plot over 'replicante' androïden, niet te onderscheiden van mensen, die een doel zoeken voor het bestaan dat verder gaat dan simpele slavernij. De resultaten combineerden onstuimige filosofie met intrigerende wetenschappelijke speculatie. Hoewel de versie van 2019 misschien voorbij is, zal zijn visie de sciencefiction nog tientallen jaren blijven bepalen.
2 Terug naar de toekomst (1985)
Terug naar de toekomst komt als een verrassing dat het zo hoog op de lijst van Rotten Tomatoes staat. De film – en de twee vervolgfilms – worden zeker beschouwd als klassiekers uit de jaren 80. Maar ze worden over het algemeen als lichter beschouwd dan dergelijke Blade Runner of Kinderen van mannen. Ironisch genoeg heeft de tijd zelf hun bonafide bestaan bewezen. Vier decennia later blijven ze vrijwel universeel geliefd.
Het fijne gevoel voor komedie van de eerste film – en de dynamietcombinatie van Michael J. Fox en Christopher Lloyd – staan klaar om herhaaldelijk te worden bekeken. Het is ook een van de eerste films die concepten als alternatieve universums en tijdreisparadoxen introduceert bij een mainstream publiek. Op de een of andere manier is dit de referentie voor de popcultuur geworden voor een van de belangrijkste concepten in het genre.
1 2001: Een ruimte-odyssee (1968)
Terwijl de mensheid van plan was naar de maan te reizen, onthulde Stanley Kubrick in 139 minuten niets minder dan de menselijke conditie. Zijn angstaanjagende – vaak dialoogloze – verhaal begon aan het begin van de menselijke geschiedenis, toen onzichtbare buitenaardse wezens een stam van brutale apen in iets nieuws veranderden. Drie miljoen jaar later hadden de apen nog steeds de macht over onze ziel toen diezelfde buitenaardse wezens hun aanwezigheid bekendmaakten.
De centrale vraag van de film is niet zozeer de buitenaardse wezens zelf, maar wel de vraag of we het vermogen bezitten om onze betere engelen te omarmen. Kubrick voegde er op elegante wijze een Frankenstein-verhaal aan toe, omdat de AI die was gebouwd om ons te helpen contact te maken, besloot dat we overbodig waren voor de missie. Te midden van dit alles greep de opvallende beelden het publiek stevig vast, of het nu de bewegende planeten waren of een woeste aap die het eerste stuk gereedschap in het eerste wapen veranderde.
