Het is geen 'Grays Sports Almanac', maar in ieder geval is 'Back to the Future' #1 op 21 oktober 2015 in de schappen te vinden (dezelfde dag dat Marty McFly en Doc Brown uit het verleden arriveerden in 'Back to the Future Part II', trouwens). Scenarist van de filmtrilogie, Bob Gale, keert terug om deze miniserie van vijf nummers te schrijven en in plaats van zich te verdiepen in nieuwe tijdreizende avonturen, concentreert hij zich op het achtergrondverhaal van de twee hoofdpersonen. Hoofdverhaal 'When Marty Met Emmett', mede geschreven door Gale en John Barber en getekend door Brent Schoonover, onthult precies hoe de bovengenoemde gebeurtenis plaatsvond, terwijl de back-up 'Looking For A Few Good Scientists' van Gale, Erik Burnham en Dan Schoening gaat passend terug in de tijd naar Doc's jongere dagen.
De eerste ontmoeting tussen Doc en Marty wordt verteld via Doc's eigen account aan Clara en hun twee zonen, die allemaal in de late 19e eeuw wonen. Niemand kent zijn eigen personages zoals Gale, dus de kijk van hem en Barber op Doc is verfrissend excentriek en speelt perfect in op Christopher Lloyd's interpretatie van hem. Gale vraagt van de lezers niets anders dan de veilig veronderstelde basiskennis van de films, waardoor het verhaal er een volkomen natuurlijk verlengstuk van is. Barber's script leest bijna als regels die uit het scenario zijn gehaald, en Schoonover weet de gelijkenissen van de personages op te roepen, hoewel hij trouwer is aan Lloyd's gelijkenis dan die van Michael J. Fox. Inker Dan Witt brengt een zware afwerking aan op Schoonover's potloden, zelfs de randen van het paneel, maar het werkt samen en laat de kunst opvallen zonder al te veel details, waardoor Gale's verhaal snel kan gaan - niet met 88 MPH, maar snel genoeg.
Gale en Barber gebruiken ook veel van de bekende stijlfiguren uit de films; het duurt niet lang voordat Needles Marty bijvoorbeeld een kip noemt, compleet met de gebruikelijke voorspelbare reactie, en Doc's lab is gevuld met het gebruikelijke assortiment Rube Goldberg-apparaten, waarvan sommige al in de films te zien waren. Schoonovers gebruik van dergelijke grappen had misschien afgeleid of repetitief geleken als deze strip dertig jaar geleden was gepubliceerd, maar nu is hun opname als een welkome nostalgische reis. Gale en Schoonover vertrouwen echter niet alleen op oude grappen; de geschiedenis van de nalatenschap van Doc Brown is op zichzelf al een interessant verhaalelement, en Marty's merkwaardige beoordeling van Doc past perfect bij de persoonlijkheden van beide personages, maar dateert van vóór de meer bekende en nauwere interacties die in de films te zien zijn.
De tweede speelfilm gaat terug naar het verleden, met name naar een tijdperk dat ongezien is in de films: Doc's dagen als universiteitsprofessor in 1943. Deze back-up is verfijnder weergegeven door kunstenaar Dan Schoening, in een bijna tegenovergestelde stijl van Schoonover en Witt's benadering in de vorige invoer. Hier blijkt Doc meer karikatuurachtig te zijn, maar toch is hij duidelijk meer een geleerde dan een gekke wetenschapper. Vreemd genoeg worden de excentriciteiten van Doc echter grotendeels genoemd in plaats van getoond, wat ironisch genoeg een belangrijk onderdeel is van de plot van het verhaal, maar Doc maakt beslist meer voetganger. Gale, Burnham en Schoening voegen een grappige grap met één enkel paneel toe om het hoofdstuk af te ronden, alsof ze de lezers eraan herinneren dat dit nog steeds Doc Brown is waar ze over lezen, maar over het algemeen geleert het niet helemaal als een Doc-verhaal.
'Back to the Future' #1 is een leuke stoeipartij, hoewel niet zo leuk als een reis in een tijdreizende DeLorean. Gale brengt een overwegend trouw eerbetoon aan de franchise die hij mede heeft gemaakt, een die zowel het waard is om te kopen als veel minder gevaarlijk voor het weefsel van het ruimte-tijdcontinuüm.
