BlazBlue was een vechtspel van Arc System Works, die ook de Schuldige uitrusting franchisenemer. Net als zijn voorganger was het een 2D anime-jager met een geweldige soundtrack, een over-the-top cast en veel quixotische actie. Waar de twee zich onderscheiden is dat BlazBlue was een veel meer verhaalgedreven ervaring, met genoeg uitgebreide wendingen en schokkende uitwijkingen om zelfs Kingdom Hearts blozen.
gedraaide distel ipa
beginnend met de criminele hoofdpersoon Ragna de Bloodedge, a voormalig half-vampier in een poging een totalitaire regering en zijn spookachtige opperheer omver te werpen, escaleerde het schrijven snel. BlazBlue was niet zomaar een toernooivechter. Het was een volwaardige smeltkroes van wetenschap en fantasie die zijn held door de tijd wierp, hem dwong te vechten tegen klonen van zijn zus die waren ontworpen om God te doden en hem zelfs een inspirerende samoerai kat om een superheldenteam te vormen om een apocalyptische draak te verslaan die technisch gezien van zijn eigen arm is gemaakt.
BlazBlue 's kleurrijke verhalen ontvouwden zich als mysterieuze plots. Elk personage had verschillende doelen en volgde aanwijzingen om ze te bereiken. Hiertoe is het verhaal ontworpen als een visuele roman, waardoor spelers bewijsmateriaal kunnen verzamelen en keuzes kunnen maken die tot verschillende eindes hebben geleid. Hierdoor kon het spel verschillende aspecten van elk personage laten zien, met veel komische 'gag-reels' die de gekkere kanten van hun persoonlijkheden blootlegden. De wending was echter dat het hele plot zich afspeelde in een tijdlus, die bij elke herhaling iets veranderde, maar alleen aan het einde kon worden verbroken.
Voor de eerste twee games werkte dit systeem perfect. Omdat het zich binnen een cyclische tijdsperiode afspeelde, kon elk resultaat tegelijkertijd bestaan zonder het einde van de canon te verstoren, terwijl het er uiteindelijk naar toe bouwde door middel van voorafschaduwing. Hoewel sommige van deze korte verhalen verwarrend kunnen zijn vanwege hun afhankelijkheid van nep-wetenschappelijk jargon, weerspiegelden ze nog steeds een uniek verhaalmechanisme dat de serie hielp opvallen.
Het hielp ook dat elk personage enorm verschillende doelen had. Ragna's broer Jin probeerde hem te doden in opdracht van een magisch zwaard, en hij werd op zijn beurt achtervolgd door de explosieve ninja Bang op zijn zoektocht naar gerechtigheid. De strijd van verpleegster Litchi om haar minnaar te redden was een voortdurende bron van tragedie, en de verontruste jonge Carl's pogingen om de menselijkheid van zijn gerobotiseerde zus te herstellen, voegden elementen van lichamelijke horror toe aan het complot. Elke vechter bracht iets nieuws op tafel en omdat ze Ragna's kracht nodig hadden om hun doelen te bereiken, voegden hun verhalen toe aan de zijne, terwijl ze ook verdrietig, grappig en zelfs hartverwarmend waren op hun eigen voorwaarden.
Het is jammer dat de serie, in plaats van dit concept te verfijnen en te verbeteren, het heeft verlaten. Het derde spel, Phantom chrono , nam BlazBlue in een nieuwe richting door een enkele tijdlijn te volgen. Ironisch genoeg maakte deze lineariteit de plot echter alleen maar verwarrender. De games begonnen meer te verwijzen naar spin-offs en aanvullende materialen, waarvan de meeste destijds nog exclusief voor Japan waren. Dit werd niet geholpen door de onwil van de serie om zelfs de meest elementaire aspecten van zijn wereld uit te leggen, waarbij veel kritische verklaringen en raadselachtige elementen naar voren werden gehaald die niet echt geheim hoefden te worden gehouden.
Een groot deel van het verhaal draaide rond de titulaire BlazBlue, het magische apparaat dat Ragna machtigt en begeerd door zijn rivalen. De details van wat het is en waarom het ertoe deed, werden echter langzaam onthuld in de loop van de serie. Deze langzame verhaalvertelling was misschien geen probleem geweest als elke game meer mysteries had opgelost, netjes kortere bogen had afgesloten terwijl de grotere als vervolghaken diende, maar de meeste andere verhalen werden op dezelfde manier verteld als die van het titelartefact. Veel personages hadden duidelijk kennis waar spelers niet van op de hoogte waren, en het late tijdstip waarop die informatie werd onthuld, zou zeker frustrerend kunnen zijn.
Dat gezegd hebbende, BlazBlue was zeker geen slechte game. De serie had een respectabel publiek en het verhaal ervan blijft een van de meest ambitieuze van het genre. Inderdaad, gezien de grotere aanwezigheid van meer dynamische tussenfilmpjes in Schuldige uitrusting , lijkt het erop dat de andere franchise van Arc System Works enige invloed heeft gehad van zijn zusterserie. Of BlazBlue Het verhaal van het verhaal wordt ooit weer opgepakt, valt nog te bezien, maar tot die tijd is de kerntetralogie zeker de moeite van het bekijken waard voor diegenen die op zoek zijn naar een ander soort vechtspel. Niet elke hit van zijn plot zal landen, maar je kan niet ontkennen dat het nog steeds een behoorlijk indrukwekkende combo is.
