Velen kennen de beroemde, subtiele grappen van Disney en andere animators die in kindermedia zijn geglipt. Vaker wel dan niet, dit zijn gewoon vuile grappen. Deze subtiele verwijzingen -- meestal naar seks -- geven de volwassenen iets om om te lachen terwijl hun kinderen alleen maar naar de felle kleuren en grappige verhalen op het scherm kijken. Naarmate entertainment meer specifieke normen en praktijken heeft ondergaan, zijn seksgrappen onmiddellijke redenen geworden om te stoppen met het kijken naar een show of film. Om deze reden zijn veel kinderprogramma's gestopt met het gebruiken van deze 'volwassen' humor, maar hebben ze ervoor gekozen om zich uitsluitend te concentreren op het entertainen van hun vermeende doelgroep: kinderen.
Gelukkig is deze uitvoering van één noot niet altijd het geval. Tekenfilms bedoeld voor oudere kinderen hebben vaak een bredere aantrekkingskracht , soms met een volledig onafhankelijke volwassen-appeal voor volwassenen . Eén cartoon onderscheidt zich in het bijzonder van het metaforische pakket, bedoeld voor een menigte van peuters tot senioren: Bluey . Het verhaal van een Australische antropomorfe blauwe heeler heeft hier in het derde seizoen zwaar op geleund, waardoor een show is ontstaan die vermakelijk is voor kinderen, ja, maar bedoeld voor volwassenen.
sam adams recensie
Van zijn subtiele paaseieren zijn lessen voor ouders, Bluey is een zorgvuldig vervaardigd stukje kindermedia, maar zoals blijkt uit het gebrek aan online aanwezigheid, Bluey is niet exclusief geliefd bij kinderen. Vaderschapsgroepen vormen zich rond Bluey's vader, Bandit, en stonerfans verzamelen zich rond hippie-achtige personages. Bluey is sinds het begin bedoeld als secundaire lessen voor volwassenen, dus volwassen fans zijn niets nieuws. Wat nieuw is, is hoe zwaar het leunt op zijn volwassen fans voor verhalen en grappen.
In de aflevering 'Puppets' van seizoen 3 eindigt de show bijvoorbeeld door uit te zoomen en een menselijke hand te tonen die Bluey's volgende scène animeert, die ze vervolgens in zijn geheel uitbeeldt. Dit gaat waarschijnlijk over het hoofd van de kinderen die kijken, maar de meta-grap dat Bluey zelf een marionet is, zal waarschijnlijk niet verloren gaan bij volwassen kijkers. Evenzo is de aflevering 'Fairytale' tot de nok toe gevuld met verwijzingen en terugroepacties naar de jaren tachtig die volwassenen zouden herkennen en liefhebben, hoewel kinderen de meeste waarschijnlijk niet zouden begrijpen.
Dit is alleen rekening houdend met de humor. In werkelijkheid, Bluey Seizoen 3 doet er alles aan om de lessen voor ouders te benadrukken. In 'Unicourse' is Bluey's moeder het doelwit van de les, terwijl kinderen weinig kunnen leren. In 'Borst' gaat de les naar Bandit. Zelfs 'Pass the Parcel', dat ogenschijnlijk gaat over het oké vinden om als kind te verliezen, gaat ook over het verwelkomen van de perspectieven van andere volwassenen op plezier en spel. Hoewel zeker aanwezig in de voorgaande seizoenen, verhoogt seizoen 3 de ante aanzienlijk om het volwassen publiek van de serie meer het doelwit van zijn lessen te maken.
Uiteraard is alles gecontextualiseerd binnen het verhaal van de show en duidelijk ingedeeld voor jongere kijkers. Veel jongere ouders zijn in de twintig, wat betekent dat referenties uit de jaren 80 voor velen van hen nog steeds moeilijk zijn. Maar uiteindelijk is de humor van Bluey slaagt erin om toegankelijk te zijn voor volwassenen zonder simpelweg 'volwassen' humor te zijn, en verheft het opnieuw ver boven de typische kindershow.
Bluey is beschikbaar om te streamen op Disney+.
