De oorsprong van de kerstman is een legende die uit een groot aantal bronnen kan worden gevonden, maar het is een verhaal dat grotendeels is beperkt tot kinderverhalen of komedies, hoewel het geliefd is bij zowel kinderen als volwassenen. Grant Morrison en Zeedag begrijp volledig dat er ruimte is in de mythologie voor een meer doordachte interpretatie, en dat is precies wat ze ons geven in BOOM! studio's' miniserie met zeven nummers 'Klaas' die folklore omzet in fictie met een respectvolle kijk op de legende van St. Nick. 'Klaus' is een heerlijk en smaakvol oorsprongsverhaal dat het personage personaliseert en de bijbehorende clichés vermijdt.
Morrison ziet de jonge Klaus voor zich als een teruggetrokken maar heroïsche figuur van het Northlander-type, een stijlfiguur die misschien niet de eerste is die in je opkomt als je je de man voorstelt die de kerstman zal worden. Desalniettemin past het slim en is het slechts de eerste van vele verfrissende afwijkingen die Morrison maakt met zijn versie van het personage. Wetende dat elke grote held van de legende een bijpassende folie nodig heeft, levert Morrison een vijand af in de vorm van Lord Magnus, de koelbloedige en despotische baron van het dorp Grimsvig, een even koude en grijze plaats waar 'Yuletime' wreed is geweest verboden ten gunste van zijn eigen egoïstische belangen -- belangen die botsen met Klaus' wanneer een onschuldige ruiltocht naar de stad verandert in een vijandige ontmoeting die hem beroofd en gewond achterlaat.
Wanhoop en wreedheid heersen binnen de stenen muren van Grimsvig, terwijl de mannen ondergronds zwoegen in de mijnen van de stad, terwijl de kinderen een dagelijks bestaan vol sleur doorstaan zonder plezier te hebben. Mora illustreert het dorp als een van zijn schoonheid verbleekte stad, met graniet en beton dat bomen en tuinen vervangt, en eindeloze posters van Magnus' grimmige gezicht dat de muren bepleistert. Magnus zelf krijgt een kwaadaardige, Tom Hiddleston-achtige kwaliteit van Mora, en - met een beetje moeite - kunnen lezers zich 'Thor's' Chris Hemsworth voorstellen die versierd is als Klaus zelf.
Wat sceptische lezers zich op basis van het bovenstaande zouden kunnen voorstellen, is niet veel meer dan een uitgebreide herinterpretatie van Rankin-Bass' klassieke film 'Santa Claus is Coming to Town', en - hoewel Morrison duidelijk geïnspireerd lijkt door die vakantiespecial - zorgt hij ervoor dat om zijn verhaal te vestigen als iets veel uitgebreider. Morrison onthult een vroegere connectie tussen Klaus en het dorp in gelukkiger tijden, evenals de gemeenschappelijke interesse van Klaus en Magnus. Morrison's Klaus wordt gekarakteriseerd als een oprechte ziel met een overvloed aan vriendelijkheid, zoals je zou verwachten, maar hij is niet sappig of overdreven ongerept; hij is een felle en sarcastische krijger en zal de strijd aangaan (en een brouwsel) wanneer de situatie daarom vraagt. Evenzo is Magnus verre van een prototypische, eendimensionale Burgermeister; zijn motieven gaan verder dan een sadistisch verlangen om wreed te zijn en, in feite, bijna bleek in vergelijking met iets veel angstaanjagender later.
Morrisons evolutie van deze en andere personages is een genot; Lady Dagmar is de ongelukkige, ontevreden vrouw van Magnus, wiens openlijke liefde voor Yuletime schijnt als een baken van hoop in een verder deprimerende omgeving. Dagmar inspireert ook hun zoon Jonas, een schijnbaar plat archetype van de verwende rijke jongen die al vroeg verachtelijk is; wanneer hij echter wordt ontdooid door het licht van de vriendelijke aard van zijn moeder, wordt hij symbolisch voor de kerstboodschap van het verhaal. Mora geeft Lady Dagmar een glanzende, kleurrijke uitstraling, die haar aanwezigheid accentueert als een feestelijk tegengif voor de somberheid die haar omringt.
Het laatste nummer van de serie mag dan midden in de zomer verschijnen, het verhaal van Morrison roept niettemin de kerstsfeer op. Van de kleine, seizoensgebonden accenten - zoals Klaus die Grimsvigs felste krijger terecht vernedert door hem in een figuurlijke sneeuwman te veranderen - tot grotere - zoals de hatelijke houding van Jonas die een merkwaardig effect op zijn onbeminde speelgoed heeft - brengen dat soort seizoensgebonden magie die alomtegenwoordig is, zelfs onder de brandende zon van augustus. Mora doet zijn deel door middel van zijn weergave van Klaus' heldere, glanzende kerstcadeaus.
Andere feestelijke accenten brengen ook een paar maanden eerder de geest naar voren; één personage verwijst naar Klaus als de 'Julernisse', vergelijkbaar met de term 'Julenissen', de kerstmanfiguur in de Scandinavische folklore. Klaus laat zich leiden door etherische vormen die lezers zouden kunnen interpreteren als kerstgeesten, terwijl Magnus zich in de ban voelt van een ander bekend kerstspook.
Morrison doorspekt het hele verhaal met krachtige, emotionele momenten van vreugde, vriendelijkheid en welwillendheid jegens de medemens. Om ze naar huis te hameren, neemt hij het verhaal tegen het einde een zeer grimmig en zelfs verontrustend pad, ver buiten de donkere omgeving die in Grimsvig is gevestigd. De donkere wending verzacht niet alleen het uiteindelijke resultaat, maar geeft Morrison ook de kans om Klaus' capaciteiten te laten zien; niet als ambachtsman, wat in dit verhaal grotendeels wordt geschuwd, maar als krijger. Het verhaal van Morrison bevat niet veel actie, en dat hoeft ook niet, maar de strijd aan het einde is een krachtige, met kerstgeest beladen stoot.
'Klaus' is een prachtig verhaal en een unieke kijk op een eeuwenoud personage. De miniserie zal zeker een stempel drukken op de legende van de kerstman, als hij genoeg tijd en aandacht krijgt. Het is het soort werk dat voorbestemd is om een tijdloze klassieker te worden, en hoewel het niet de meest kindvriendelijke versie van dit geliefde figuur uit de kindertijd is, zal het uiteindelijk een genot blijken te zijn voor zowel oudere kinderen als volwassenen.
