DC's Legends of Tomorrow Recap: The Justice Society of America debuteert

Het tweede seizoen van 'DC's Legends of Tomorrow' wordt bijna universeel gezien als een verbetering ten opzichte van het eerste. Ontlast door de sombere Vandal Savage, is de serie nu vrij om luchthartig te zijn; vrij om nieuwe helden binnen te halen; vrij om van tijdperk naar tijdperk te springen. Dit lijken allemaal essentiële eigenschappen voor een superheldenshow die zoveel afhangt van tijdreizen. Het heeft geen zin om het grimmig en realistisch te maken.

Maar grillig zijn brengt zijn eigen problemen met zich mee, en ondanks al het vermaak van de première van vorige week, dreigde het soms te bezwijken onder zijn eigen speelsheid. Fladderen van tijdsperiode naar tijdsperiode is leuk en zo, maar als het apparaat te veel wordt gebruikt, kan het publiek iets op de show serieus, zelfs de belangrijke dingen.

Gelukkig vinden de schrijvers de perfecte balans tussen pulp en emotioneel gewicht in 'The Justice Society of America', en dat doen ze door grotendeels op één plaats en tijd te blijven. Er is geen Atom die wordt achtervolgd door een t-rex; geen White Canary ter dood veroordeeld tijdens de Salem Witch Trials. In plaats daarvan blijft de groep geplant in 1942, eerst uitleggen aan de JSA na een totale knokpartij, en dan terugkeren naar de Tweede Wereldoorlog nadat Nick Heywood heeft onthuld dat de geschiedenis opnieuw is veranderd. Vanaf dat moment blijven de missies direct en gemakkelijk te volgen: infiltreer de nazi's (nog steeds op mysterieuze wijze onder een hoedje met Reverse Flash), stop ze en — in een onverwachte curveball — red Vixen en Ray nadat ze zijn gevangengenomen.

'Legends' heeft altijd het beste gewerkt als het verhaal eenvoudig is gehouden, en 'The Justice Society of America' is niet anders. Omdat de plot nooit te byzantijns wordt en verzandt in tijdreislogica, is er genoeg ruimte voor de helden om de spanningen en karaktergroei binnen hun gelederen te verkennen. De Legends (met name beide helften van Firestorm) vechten over wie de leiding moet nemen in Rips afwezigheid, en Nick krijgt wat facetime met zijn JSA-grootvader, Henry (ook bekend als Commander Steel). Terwijl hun dynamiek sterk afhankelijk is van de afstandelijke held-trope (Commander Steel blijft afstandelijk omdat hij om hem geeft) te veel over zijn vrienden en familie), leidt het nog steeds tot een handvol verfrissend rustige momenten tussen hen. Alleen omdat 'Legends' tegenwoordig meer bezig is met snelle actie, wil dat nog niet zeggen dat het geen momenten van emotionele verbinding kan hebben.

Het heeft ook momenten van flat-out comedy. Terwijl het team een ​​cabaret vol met SS-soldaten binnensluipt, betreedt professor Stein het podium om 'Eidelweiss' uit 'The Sound of Music' te zingen. En wanneer Atom ontsnapt uit gevangenschap met Vixen, is het een kick om hem zijn microscoop te zien gebruiken als een knuppelend wapen. Maar hun verhaallijn leidt ook tot wat meer sombere plotpunten in de aflevering. De nazi's willen dat Atom een ​​supersoldatenserum repliceert dat ze gekregen hebben van Reverse Flash. In plaats daarvan verbetert Ray het door zijn Hulk-achtige berserker-neigingen kwijt te raken. Dit komt later van pas wanneer ze het gebruiken om het leven van Nick, een hemofilie, te redden. Zo draagt ​​hij officieel de persona van Captain Steel aan en versterkt zo de band met zijn grootvader.

En toch komt dat ook met een scène van groot verlies. Zoals eerder gemeld, kenmerkt 'The Justice Society of America' de dood van iemand in de groep van de titel. Terwijl hij probeert te voorkomen dat Reverse Flash een mysterieus amulet van de nazi's afpakt, ontmoet Hourman zijn ondergang nadat de speedster zijn handen door zijn borst haalt.

Vergis je niet - de aflevering voelt niet als een overweldigende tragedie. Dit zijn nog steeds eenvoudige zwart-witthema's die alleen maar bijdragen aan de toegankelijkheid van het huidige seizoen: de ene held sterft, de andere wordt herboren; geweld leidt tot vooruitgang, enz. Dit zijn klassieke superheldenmotieven. Aan het eind van de dag is dit nog steeds een aflevering waarin de primaire vreugde komt van het kijken naar een stel mensen in panty's die een stel nazi's de stront uitschoppen. Net als de eerste 'Captain America'-film (en talloze strips die eerder zijn verschenen), draagt ​​hij trots zijn patriottisme. Is het een beetje gek? Zeker. Is het volmaakt? Natuurlijk niet. Het voelt een beetje vreemd om Hourman zo snel na zijn eerste verschijning op de show te verliezen, en de CGI wanneer Baron Krieger in een supersoldaat springt, is erger dan de meeste moderne videogames.

Maar het is allemaal nog steeds een verbetering ten opzichte van vorige week, wat een verbetering was ten opzichte van zowat alles in het eerste seizoen. Zolang 'DC's Legends of Tomorrow' dit volhoudt, is het misschien niet de beste show in de Arrowverse, maar wel de leukste. En zelfs op hun donkerste momenten moeten verhalen over superhelden op zijn minst een beetje leuk zijn.

oud engels 800 bier