De 10 engste films uit de jaren '70, gerangschikt

De jaren zeventig blijven een van de meest angstaanjagende decennia van de eeuw verschrikking genre, dat aanleiding gaf tot slashers en een commerciële aantrekkingskracht gaf op de angstaanjagende verhalen die filmmakers te vertellen hadden. Na het succes van films als Nacht van de levende doden En Het kindje van Rozemarijn Eind jaren zestig markeerden de jaren zeventig een keerpunt voor het genre, omdat het voldoende ruimte gaf om te innoveren. De opkomst van underground horror schuwde klassieke monsters en standaardthrillers en vond zijn fanbase, en horror begon een breder publiek te vinden.

Een van de meest memorabele horrorfilms uit de jaren '70, Kaken , is toevallig de eerste blockbuster ooit. De film, geregisseerd door Steven Spielberg, had een klein budget en werd geplaagd door problemen achter de schermen. Toch slaagde de film er nog steeds in om goud te scoren aan de kassa. Tegelijkertijd begonnen de engste horror-subgenres vorm te krijgen in de handen van vooraanstaande filmmakers als John Carpenter en George A. Romero, van slashers tot zombies.

10 Halloween introduceerde twee onvergetelijke horroriconen

Halloween (1978)

Vijftien jaar nadat hij zijn zus op Halloweenavond 1963 heeft vermoord, ontsnapt Michael Myers uit een psychiatrisch ziekenhuis en keert terug naar het kleine stadje Haddonfield, Illinois om opnieuw te moorden.

Regisseur

Johannes Timmerman

Datum van publicatie

27 oktober 1978

Vorm

Jamie Lee Curtis, Donald Pleasence, Nancy Loomis, P.J. Soles, Tony Moran

Schrijvers

Johannes Timmerman , Debra Heuvel

Looptijd

91 minuten

Hoofdgenre

Verschrikking

Productiebedrijf

Kompas Internationale foto's

Top 10 Halloweenfilms in de franchise, gerangschikt

Het is moeilijk om iets over John Carpenter te zeggen Halloween dat is nog niet gezegd: het is een van die horrorfilms die zo gehecht zijn aan het tijdperk waarin ze uitkwamen dat elke horrorfilm die erna komt iets ervan met zich meedraagt. Het oorspronkelijke plan van Carpenter was om elk jaar of twee een nieuwe film met Halloween-thema uit te brengen, maar de saga van Michael Myers en Laurie Strode is zo meeslepend dat kijkers merkten dat ze er steeds meer van wilden.

Halloween heeft het horrorgenre volledig hervormd in een tijd waarin slashers nog steeds vorm kregen. Het bracht twee van de meest memorabele horroriconen aller tijden voort – Michael Myers en Laurie Strode – die de weg vrijmaakten voor slasher-moordenaars om een ​​bovennatuurlijke uitstraling om zich heen te krijgen en een traditie van laatste meisjes in horror te versterken. Het allerbelangrijkste is dat de film begrijpt hoe een meeslepende opbouw vaak de sleutel is tot een angstaanjagende climax, resulterend in een handvol huiveringwekkende sequenties.

9 Carrie is de ultieme horrorfilm waarin slachtoffers vechten

Carry (1976)

Carrie White, een verlegen, vriendloos tienermeisje dat wordt beschermd door haar dominante, religieuze moeder, ontketent haar telekinetische krachten nadat ze op haar schoolbal door haar klasgenoten is vernederd.

Regisseur

Brian DePalma

Datum van publicatie

3 november 1976

Vorm

Sissy Spacek, Amy Irving, Piper Laurie, Nancy Allen

Looptijd

1 uur 38 minuten

Hoofdgenre

Verschrikking

Als het eerste boek van Stephen King, Carrie vertoonde duidelijke tekenen van een auteur die nog steeds worstelt met het vinden van zijn creatieve stem. Het werk ontbeerde consistentie, maar de inhoud van de meest aangrijpende momenten raakte precies de juiste toon. In die zin verfijnde Brian De Palma het bronmateriaal effectief door de juiste balans te vinden tussen de herkenbaarheid van het publiek met Carrie als slachtoffer en het monster dat het jonge meisje op het punt stond te ontketenen.

Het resultaat is de definitieve horrorfilm waarin slachtoffers terugvechten, waarin onschuldigen en slachtoffers hun betekenis verliezen te midden van een catastrofale gebeurtenis. Carrie speelt zich af als een conventionele thriller uit de middelbare school, waarbij voortdurend wordt gesuggereerd dat er iets duisterder staat te gebeuren, aangezien het titulaire personage een geheim bovennatuurlijk vermogen heeft. Als gevolg hiervan schakelt de film, wanneer het iconische bloedbad op het schoolbal begint, over op een verontrustende weergave van tienerangst in het meest verontrustende leven dat je je maar kunt voorstellen. Het publiek weet misschien precies wat er gaat gebeuren, maar het is onmogelijk om niet verrast te worden door de hopeloosheid van De Palma's beelden.

8 The Omen toont het griezeligste boze kind van de jaren '70

Het Omen

Mysterieuze sterfgevallen omringen een Amerikaanse ambassadeur. Zou het kind dat hij opvoedt werkelijk de Antichrist kunnen zijn? De eigen zoon van de duivel?

brussels bier blanche

Regisseur

Richard Donner

Datum van publicatie

25 juni 1976

Studio

20th Century Fox

Vorm

Harvey Stephens, Gregory Peck, Lee Remick

Looptijd

111 minuten

Als het gaat om verhalen over slechte kinderen , het is moeilijk te overtreffen wat Richard Donner ermee deed Het Omen : een wazig, zeer zenuwslopend verhaal over de opvoeding van het kwaad in de vorm van een griezelige jonge jongen. Damien is de zoon van de vleesgeworden duivel, en het duurt niet lang voordat zijn adoptiefamilie begint te vermoeden dat hij achter de vreemde gebeurtenissen in en rond hun huis zit.

Gregory Peck levert een solide prestatie als Amerikaanse diplomaat die op de rand van wanhoop staat, maar het is Harvey Stephens die werkelijk de show steelt als de zogenaamde Antichrist. Er zijn maar weinig kinderopvoeringen in horrorfilms die zo verontrustend zijn als deze, waarbij veel gebruik wordt gemaakt van stille, suggestieve boosaardigheid. Het Omen doet geweldig werk door de duistere symboliek ervan te verkennen, waarbij hij af en toe zijn toevlucht neemt tot uitbuitend geweld dat zelfs degenen zal choqueren die niet snel onder de indruk zijn.

7 Jaws introduceerde het horrorgenre tot commercieel succes

Kaken (1975)

Wanneer een dodelijke haai chaos ontketent op een strandgemeenschap bij Cape Cod, zijn het de taak van een plaatselijke sheriff, een zeebioloog en een oude zeevaarder om op het beest te jagen.

Regisseur

Steven Spielberg

Datum van publicatie

20 juni 1975

Vorm

Roy Scheider, Robert Shaw, Richard Dreyfuss, Lorraine Gary

Looptijd

2 uur 4 minuten

Hoofdgenre

Thriller

Kaken is niet alleen een geweldige horrorfilm: zoals Jordan Peele ooit verklaard , Kaken is 'betwistbaar de beste film van welk genre dan ook.' De film toont perfect het bereik van Steven Spielberg en zijn talent voor het maken van nagelbijtende sequenties. Alleen al de openingsscène is voldoende om een ​​alarmerende sfeer te creëren die tot het einde blijft hangen. Kaken Het is toevallig ook de allereerste zomerkaskraker ooit, die horror introduceert in commercieel succes en studio's laat zien hoe goede creatieve keuzes tot grote financiële opbrengsten kunnen leiden.

Dat gezegd hebbende, Kaken zou niet zo goed hebben gepresteerd aan de kassa als de intense momenten niet zo goed werkten. Wat de film zo eng maakt, zijn niet noodzakelijkerwijs de aanvallen van de haai, maar eerder de momenten waarop de kijkers en de personages het wezen niet zien. Het verhaal ontvouwt zich onder de constante dreiging van dreigend gevaar, waarbij de uitgestrektheid van de oceaan opvalt als een andere slechterik die het waard is om rekening mee te houden.

6 Laatste huis in Dead End Street voelt pijnlijk echt

10 Mockumentary-horrorfilms die je gezien moet hebben

In Laatste huis in de doodlopende straat werft een mislukte filmmaker, net uit de gevangenis, een nieuwe ploeg aan om oude vrienden te straffen door een film te maken van hun langzame, pijnlijke dood. De goedkope, gedetailleerde beelden van de film, gecombineerd met de chaotische montage, wekken zeker de indruk van een echte snuff-film, vooral wanneer de gewelddadige aantrekkingskracht van het verhaal onvoorziene extremen van brutaliteit op het scherm bereikt.

Het feit dat Laatste huis in de doodlopende straat geeft pseudoniemen aan de hele crew in de aftiteling en had een beperkte VHS-distributie toen deze uitkwam, waardoor de film een ​​verontrustende reputatie kreeg, en veel kijkers waren ervan overtuigd dat de wreedheden op het scherm echt waren. De meest gruwelijke momenten zijn onder meer het expliciet losmaken van een vrouw en een man bij wie zijn oog wordt uitgestoken met een boormachine; lange, moeilijk te bekijken scènes die de film onmiddellijk een beklemmend donkerdere toon geven, waardoor het publiek bang wordt gemaakt door hoe echt ze eruit zien.

5 Don't Look Now is een angstaanjagende meditatie over verdriet

Kijk nu niet begint met een gewoon gezin dat op een mooie dag geniet van het idyllische platteland, totdat hun jongste dochter haar bal uit het nabijgelegen meer probeert te halen en in het water valt, stervend in de armen van haar vader. Deze tragedie zal het echtpaar Laura en John blijven achtervolgen tijdens hun zakenreis naar Venetië, waar ze twee mysterieuze paranormale zussen tegenkomen die volhouden dat ze een boodschap uit het hiernamaals hebben.

Kijk nu niet is een film die de intimiteit van een rouwend stel volledig begrijpt en deze gebruikt als katalysator voor een alarmerende afdaling in waanzin. In de film komt het verleden gevaarlijk dicht bij de hoofdpersonen en projecteert het griezelige beelden die de werkelijkheid ontwrichten. Hoewel Laura en John samen rouwen, zijn ze allebei gehuld in een kenmerkende eenzaamheid. Het verhaal wordt beloond met een hartverscheurende finale die de kijkers nog lang zal bijblijven nadat de credits beginnen te rollen.

4 Dawn of the Dead veranderde het zombie-subgenre voor altijd

Dageraad van de doden

Een verpleegster, een politieagent, een jong getrouwd stel, een verkoper en andere overlevenden van een wereldwijde plaag die agressieve, vleesetende zombies voortbrengt, zoeken hun toevlucht in een megagroot winkelcentrum in het Midwesten.

Regisseur

George A. Romero

Datum van publicatie

24 mei 1979

Vorm

David Emge, Ken Foree, Scott H. Reiniger, Gaylen Ross

Looptijd

127 minuten

Hoofdgenre

Verschrikking

Hoewel George A. Romero niet degene was die het zombie-subgenre creëerde, was hij het die alle hedendaagse stijlfiguren rond de vleesetende monsters bedacht. Hij introduceerde het post-apocalyptische en wijdverbreide potentieel van zombies Dageraad van de doden was de film die deze mythologie uitbreidde : de wereld is besmet met zombies, enorme hordes marcheren door de steden en niemand is veilig.

Wat de film echter speciaal maakt, is hoe een dergelijke dreiging op mondiale schaal wordt onderzocht binnen de grenzen van een winkelcentrum, waar een diverse groep mensen de verschillen tussen hen moet bevechten en hun geest helder moet houden terwijl de planeet daarbuiten instort. Dageraad van de doden bevat de griezeligste zombietransformatie ooit: de infectie zuigt al het leven uit een van de hoofdpersonages terwijl zijn lichaam op groteske wijze volledig instort. Hoewel de hordes zombies rondom het winkelcentrum al eng genoeg zijn, herinnert Romero het publiek er ook aan hoe de kwade aard van de mensheid ertoe kan leiden dat mensen een nog dodelijkere bedreiging vormen.

3 Wat heb je met Solange gedaan? is een sombere Giallo met gruwelijke sterfgevallen

10 engste gemaskerde filmmoordenaars, gerangschikt

Giallos bestaat uit gestileerde moordmysteries geproduceerd in Italië, met allerlei gruwelijke maar inventieve sterfgevallen die afhankelijk zijn van erotiek en creatief camerawerk om een ​​kenmerkende droomachtige sfeer te creëren. Echter, Wat heb je met Solange gedaan? gaat in de tegenovergestelde richting. Het verwerpt glamour en geeft toe aan een somber, donker verlicht en beklemmend sfeerbeeld en wordt zo verontrustend als een Giallo maar kan zijn.

In de film wordt een leraar de hoofdverdachte nadat meerdere studenten op brute wijze zijn vermoord. Wanneer zijn studievriend getuige is van een van de moorden, komt een huiveringwekkende samenzwering aan het licht. De laatste 30 minuten van Wat heb je met Solange gedaan? zijn pure brandstof voor nachtmerries en bieden het soort schokkende wending waardoor Giallos de horrorscène in de jaren '70 domineerde. Bovendien blinkt de film uit in het afwisselen van grafisch geweld en even zenuwslopende suggestieve brutaliteit.

2 Het Texas Chainsaw Massacre brengt het kwaad in zijn puurste vorm

Het Texas Chainsaw-bloedbad

De Texas Chainsaw Massacre-franchise richt zich op de kannibalistische moordenaar Leatherface en zijn familie, die nietsvermoedende bezoekers van hun territorium op het verlaten platteland van Texas terroriseren, waarbij ze hen doorgaans vermoorden en vervolgens koken.

Gemaakt door

Kim Henkel, Tobe Hooper

Eerste film

Het Texas Chainsaw-bloedbad

Nieuwste film

Texas Chainsaw Massacre

Vorm

Gunnar Hansen, Marilyn Burns, Paul A. Partain, Edwin Neal, Jim Siedow

Het Texas Chainsaw-bloedbad gaf aanleiding tot een golf van slasher- en uitbuitingshorrorfilms waarin de tot de hel veroordeelde tienerwoestenij van Amerika te zien was. De film draait om een ​​groep van vijf jonge vrienden die onderweg een verlaten huis tegenkomen dat schrijnende geheimen herbergt. Uit de duisternis komt een maniak gewapend met een kettingzaag en de gestoorde familie die hem controleert.

Het feit dat Het Texas Chainsaw-bloedbad introduceert een reeks onwaarschijnlijke karakters en wijst elke kans op vergelding af. Te midden van geweld en chaos valt Sally Hardesty op als de enige pure ziel in een land dat wordt ingehaald door het kwaad. De doorbraakfilm van Tobe Hooper is rauw, wreed en meedogenloos en levert wat tot op de dag van vandaag een van de meest verontrustende afbeeldingen is van hoe het is om in de aanwezigheid van een seriemoordenaar te zijn. Het laatste schot is bijna louterend, terwijl Leatherface zijn kettingzaag in de lucht zwaait, bijna alsof hij in een buitenaardse dans is.

1 De Exorcist is van begin tot eind een nachtmerrie

De exorcist

Wanneer een jong meisje bezeten wordt door een mysterieuze entiteit, zoekt haar moeder de hulp van twee katholieke priesters om haar leven te redden.

Regisseur

Willem Friedkin

Datum van publicatie

26 december 1973

Studio

Warner-homevideo

Vorm

Ellen Burstyn, Max Von Sydow, Linda Blair, Lee J. Cobb

Looptijd

122 minuten

Hoofdgenre

Verschrikking

Ruim 50 jaar later, De exorcist houdt nog steeds stand als een van de engste films aller tijden. Pater Damien Karras is een gekwelde priester die worstelt om in het reine te komen met zijn geloof. Wanneer de 12-jarige Regan MacNeil zich begint te gedragen alsof ze bezeten is door een demon, komt pater Karras oog in oog te staan ​​met het profane en is hij verwikkeld in een onophoudelijke strijd tegen het bovennatuurlijke.

Vreemd genoeg is er geen beter woord om te beschrijven De exorcist dan uitputting. Ondanks de botheid van de gewelddadige toon van de film, is het zo angstaanjagend aan Regans bezit dat kijkers getuige kunnen zijn van de geleidelijke achteruitgang van haar lichaam naarmate de film vordert. Er is heel weinig van dat onschuldige meisje vanaf het begin van de film als het eenmaal in de slotakte zit, en de overtredingen begaan door de demon zijn moeilijk te bevatten. Als alternatief is het proces van het uitvoeren van Regans exorcisme even slopend; het is mogelijk om de vermoeidheid in Karras' ogen te zien en zijn geloof worstelt om terug te vechten. Aan het einde van de dag, De exorcist blijft de meest verontrustende weergave van de strijd tussen geloof en profaan.