Welkom bij Adventure(s) Time's 119e aflevering, een blik op geanimeerde helden uit het verleden. Deze week keren we terug naar de Teenage Mutant Ninja Turtles-serie uit 2003 (of TMNT, zoals het gewoonlijk wordt genoemd) en zijn unieke kijk op de oorsprong van de personages. Ook als je suggesties hebt voor de toekomst, laat het me horen. Neem gewoon contact met mij op Twitter .
Debuteert op 22 februari 2003, Attack of the Mousers van schrijver Eric Luke vervolgt de aanpassing van de show van de originele Mouser-verhaallijn van Kevin Eastman en Peter Laird's onafhankelijke Teenage Mutant Ninja Turtles strips. De basis blijft hetzelfde: de jonge laboratoriumassistent April O'Neil realiseert zich dat haar baas Baxter Stockman krankzinnig is, hij voelt dat ze hem heeft verraden, miniatuur knaagdierverslindende robots worden losgelaten en de Turtles redden April niet ver van hun ondergrondse huis.
Je hebt misschien de indruk dat de crew alleen de oude nummers van de strip doorbladerde en snel het script in elkaar zette, maar het was eigenlijk een veel gecompliceerder proces. Verhaalbehoeften verschillen tussen strips en animatie, netwerkcensuur moest worden gestild, er moesten aanpassingen worden gemaakt voor de doelgroep van de show - niet de tieners die die zwart-witte Mirage-strips kochten in de jaren '80 - en er was deze kwestie van de toyline, wat het geld dat in de eerste plaats aan de serie werd uitgegeven, rechtvaardigde.
Als je nieuwsgierig bent naar de ontwikkeling van de afleveringen, heeft Turtles co-creator Peter Laird zijn aantekeningen gedocumenteerd over de verschillende stadia van de scripts op zijn blog . Sommige van zijn aantekeningen lijken misschien willekeurig, maar andere - zoals wanneer hij de producenten adviseert om April de Mousers fysiek te laten achtervolgen in plaats van ze in een auto te volgen - laten zien hoe inzichtelijk hij is op het gebied van visuele verhalen vertellen.
Cigar city appeltaart cider
Het verhaal gaat verder met de aanpassing van het tweede nummer van de originele strip en begint met April die weer bij bewustzijn komt en zich realiseert dat ze is gered door vier mensachtige schildpadden en hun ouder wordende rattenmentor. Deze reeks is een van de klassiekers uit de overlevering van Turtles en werd zowel in de tekenfilm uit de jaren 80 als in de eerste film aangepast. Hier is April veel ongeloviger over het bestaan van de Turtles in een pauze van het verhaal dat het is aangepast, waar ze de Turtles binnen een pagina of zo accepteerde. Grappig genoeg, wanneer April de Turtles vraagt naar hun verleden in de strip, snijdt het verhaal weg voor een panel om het openingsnummer van het boek aan te vullen.
Omdat de cartoon de oorsprong van de Turtles echter nog niet heeft vastgesteld, krijgen we de basis van het verhaal - met uitzicht op de details van Splinter's verleden - omdat het aansluit bij de voortdurende boog van de show met Shredder. Wat opvalt aan de scène is hoe loyaal het blijft aan originele strips.
Splinter legt uit dat hij ooit een gewone rat was, die getuige was van een tiener die een blinde man redde uit een op hol geslagen vrachtwagen gevuld met radioactieve vloeistof. Een bus met vloeistof viel eruit net toen een geschrokken kind vier babyschildpadden in het riool liet vallen. Splinter redde de babyschildpadden en verzamelde ze in een koffieblikje. De volgende ochtend werden alle vijf de dieren wakker met geavanceerde mentale en fysieke vermogens. De Turtles leerden al snel praten, waardoor Splinter hen opvoedde als zijn kinderen, en om redenen die opzettelijk vaag waren gelaten, hen vechtsporten leerde.
De live-action film uit 1990 kwam hier dicht bij om dit perfect aan te passen, terwijl de cartoon uit 1987 zich veel vrijheden vergde. Door de meest getrouwe bewerking van de oorsprong van de Turtles tot nu toe te creëren, creëerde de serie een echt eerbetoon aan zijn roots. Deze flashback laat zelfs alle vier de Turtles rode maskers dragen, net als in de Mirage-strips. Er is ook een knipoog naar de tekenfilm uit de jaren 80, aangezien de baby Turtles sterk worden door pizza te eten en surferstaal zoals 'Dude' en 'Cowabunga!'
Het is eigenlijk sluw commentaar, wat aangeeft dat deze Turtles spraken alleen als de tekenfilm uit de jaren 80 toen ze letterlijk baby's waren, waarmee ze de vriendelijke, vrolijke Turtles van de jaren 80 gelijkstellen aan 'babyspullen'. Michelangelo handhaaft de surfertaal en wordt grondig bespot voor elke 'Awesomely radical, dude!' hij flapt er echter uit. Het zou echter kunnen worden geïnterpreteerd dat hij zo spreekt om Raphael te irriteren. Het idee van Mikey als vluchteling uit de jaren 80-show is hier ontstaan, en sindsdien is het vrij consequent zijn vertolking geweest.
Na de flashback escorteren de Turtles April naar Stocktronics, waar ze voorkomen dat de Mousers New York bedreigen. Stockman ontsnapt uit zijn exploderende laboratorium, maar wordt gepakt door Hun, de belangrijkste handhaver van de Shredder. Shredder, die nog steeds niet in zijn harnas zit, eist dat Stockman betaalt voor zijn mislukking en beveelt Hun hem weg te slepen voor een off-screen straf.
Een techneut onderzoekt de overblijfselen van een Mouser en onthult een wazig beeld van de Turtles. Het publiek weet niet zeker of Shredder de broers herkent, maar zijn dramatische snede in het beeld geeft aan dat ze enige reactie bij hem opwekken.
groenen pioniersbier bij mij in de buurt
Interessant is dat de aflevering niet eindigt met de schokkende conclusie van de verhaallijn van de strips. De Mirage Teenage Mutant Ninja Turtles #3 begint met de Turtles die naar huis terugkeren en ontdekken dat een kader van Mousers Splinter heeft aangevallen tijdens hun afwezigheid.
Het is een gedenkwaardige scène, en ook de basis van de 1988 Teenage Mutant Ninja Schildpadden NES-spel. En, echt, het is de logische conclusie van het verhaal dat de Mousers introduceert. Waarom zou je robot-rattenjagers introduceren en ze niet de gigantische rat van de serie laten bedreigen?
ONTWERP-Y
De baby Turtles van de flashback zijn vergelijkbaar met de ontwerpen van het eerste nummer van het stripboek. Er is ook een interessante sepiatint in de flashback-reeks en een toegevoegd brievenbuseffect. Omdat de aflevering tegenwoordig wordt bekeken met de beeldverhouding van een breedbeeld-tv, lijkt de omlijsting nu op die van een doos. Onbedoeld, maar een coole look.
CONTINUITYTEIT OPMERKINGEN
De twee uniforme agenten die lijken op de makers Kevin Eastman en Peter Laird keren terug en proberen een van de overvallen van de Mouser te stoppen.
Hoewel de oorsprong van de Turtles beroemd is uit de oorsprong van Daredevil, ontsnapt de show aan alle juridische problemen die de ongeoorloofde verschijning van een tiener Matt Murdock zou hebben veroorzaakt, als deze zonder enige wijzigingen was uitgezonden. De show omzeilt dit door van de tiener een jonge zwarte man te maken, in plaats van een Miller-achtige gember.
Hé, IK WEET DIE STEM
Scott Williams (niet de stripboekinktster) vertolkt Baxter Stockman. Hij is ook bekend als de stem van Pokemon 's Darkrai, Throh, Tornadus en diverse andere personages in Canadese stemproducties.
IK HOU VAN DE VROEGE AUGHTS
Michelangelo, verveeld met Aprils voortdurende flauwvallen, dwaalt af met zijn draagbare muziekspeler. Peter Laird verzocht in zijn aantekeningen dat het apparaat een iPod zou zijn.
'HET HEEFT...DRIE...VINGERS!'
De ontwikkeling van de vroege afleveringen van de serie is interessant, al was het maar in de context van de tijd. Er was niet veel bewijs dat het publiek een meer strip-nauwkeurige Turtles wilde, aangezien de reguliere versie van het team zo'n radicaal andere toon had. Ook was de vroege aantrekkingskracht van Mirage's Turtles grotendeels te wijten aan het feit dat de makers de rages van de stripindustrie uitspeelden, een context die volkomen vreemd zou zijn geweest voor een kind in de vroege jaren 2000 dat wilde afstuderen Digimon. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de vriendelijkere, in massa gecommercialiseerde Turtles halverwege de jaren negentig spectaculair waren uitgebarsten.
Hierdoor kunnen de makers een serie maken die serieuzer is, maar niet te serieus, en anders dan de nu oncoole Turtles uit de jaren 80, maar niet te onderscheiden, aangezien die versie de aanvaarde interpretatie van de karakters was voor de gemiddelde persoon. Het was misschien niet de meest voor de hand liggende manier om naar de vroegste strips te gaan, maar het was uiteindelijk de juiste keuze.
Zoveel als die vroege uitgaven worden herinnerd voor de verzamelwoede eromheen, het is belangrijk om te onthouden hoe solide deze verhalen eigenlijk zijn. Eastman en Laird realiseerden zich snel dat de absurditeit van het uitgangspunt hun wereld opende voor een eindeloze verscheidenheid aan verhalen. Zodra het publiek het ongeloof genoeg heeft opgeschort om antropomorfe schildpadden en hun knaagdier-sensei te accepteren, zijn buitenaardse werelden en dimensiehoppen niet langer een opgave. Terwijl die vroege strips een vliegensvlugge gevoel hadden, heeft de cartoon het voordeel dat hij de wereld opbouwt en zorgvuldig de basis legt voor de meer bizarre concepten.
Instemmen met wat? deed werk uit de tijd van de massa-merchandise - zoals de populariteit van Shredder als een voortdurende antagonist - is een ander slim spel. En hoewel de humor gemakkelijk irritant kan zijn - of gewoon niet op zijn plaats, gezien de toon van de verhalen die worden aangepast - zijn veel van de grappen echt slim. Er is alle reden waarom deze serie niet zou moeten werken, maar het eerste seizoen is echt indrukwekkend.
