Final Fantasy XV is geen perfect spel. Het is rijp met gebreken, sommige klein en andere bijzonder verschrikkelijk. De plot van de game is een puinhoop (een neveneffect van het feit dat grote delen van het verhaal worden opgedeeld in DLC en spin-off-promotiefilms en anime), en de nevenmissies zijn ongeïnspireerd en te eenvoudig. Eén aspect van het spel springt er echter bovenuit uit, en het is iets dat zou moeten terugkeren voor toekomstige titels.
De dynamische en gameplay-mechanica rond de vier hoofdpersonages, Noctis, Ignis, Prompto en Gladio, is anders dan alles wat eerder in open-wereldgames werd gezien. Deze personages praten met elkaar met de vertrouwdheid die alleen de beste vrienden zouden hebben, en de relaties tussen hen worden goed gebruikt om een game te creëren die aanvoelt als een roadtrip met 'bros'.
Het eerste deel van Final Fantasy XV is als een roadtrip-simulator, en de manier waarop de ondersteunende personages in de gameplay worden gebruikt, verbetert de ervaring alleen maar. Het spel begint met vier vrienden op pad. Hun auto, de Regalia, heeft geen brandstof meer. Terwijl de vrienden de auto naar het dichtstbijzijnde tankstation duwen, klinkt hun gesprek als echte vrienden die met elkaar praten. Gedurende het spel maken de personages grapjes tijdens het rijden in de Regalia, praten ze tijdens gevechten, high-fives na combo's en praten ze over de ander in tussenfilmpjes. Ze maken ruzie, maken grappen en lachen, en ze zitten zelfs in stilte samen naar muziek te luisteren, net als echte vrienden.
Deze dynamiek is verwerkt in de gameplay-mechanica, waarbij elke vriend een rol speelt in de groep. Noctis heeft de vaardigheden om te vissen, Ignis kookt, Prompto kan foto's maken en Gladio kan de spelers helpen items te vinden. Gladio's kans om goede items te vinden neemt toe naarmate de spelers meer bewegen, inclusief reizen naar visplekken of onderdak. Noctis kan vis vangen die Ignis later kookt. Door dit alles maakt Prompto foto's van de reis, die spelers aan het eind van de dag kunnen toevoegen aan het dagboek van Noctis. Deze symbiotische relatie zorgt ervoor dat de reis veel levendiger en meeslepender aanvoelt, omdat aspecten van elk personage in de gameplay worden verwerkt.
De kracht van deze vroege interacties is waarom het laatste deel van Final Fantasy XV is niet zo leuk als de eerste. In latere delen van het spel gaan Noctis grotendeels door nauwe gangen en vechten ze alleen tegen vijanden. Naarmate de gameplay wegschuift van escapades in de open wereld, raken de begeleidende personages minder betrokken. Er wordt dan verwacht dat spelers zich meer zorgen maken over het lot van onderontwikkelde personages, zoals Luna, iemand waar spelers lang niet zoveel tijd mee hebben doorgebracht als met Gladio, Prompto en Ignis, wiens bogen zijn gedegradeerd tot betaalde DLC-inhoud,
Als er iets was dat Final Fantasy XVI , wanneer het wordt aangekondigd, moet leren van FFXV , het is dit aspect van het vroege spel. Het zou geweldig zijn om te zien dat toekomstige games de kameraadschap en realistische vriendschapsdynamiek terugbrengen, terwijl ze worden verbeterd en verder ontwikkeld. De Final Fantasy serie heeft veel gedenkwaardige personages, maar ze worden naar nieuwe hoogten gebracht wanneer spelers op verschillende manieren met hen kunnen communiceren buiten dialogen en tussenfilmpjes.
Een van de FFXV 'De grootste tekortkoming is de scheiding tussen het hoofdverhaal en de gameplay in de open wereld, grotendeels te wijten aan het feit dat de DLC-verhaallijnen met de 'bros' en de zijmissies met de Regalia niet relevant zijn voor het plot van Noctis. misschien een Final Fantasy game waarin het verhaal, de ondersteunende personages en de gameplay samenwerken, kan de serie weer op de rails krijgen na verschillende zwaar bekritiseerde (niet-remake) inzendingen.
