Na de hoofdrol als Doctor Beverly Crusher in Star Trek: de volgende generatie en vier daaropvolgende speelfilms, lanceert de productieve acteur, regisseur en theaterchoreograaf Gates McFadden een podcastserie genaamd InvestiGates: wie denk je wel dat je bent? Samen met haar oude Star Trek vrienden en castmates, onderzoekt McFadden verrassende details over hun persoonlijke en professionele achtergronden door middel van een reeks stimulerende gesprekken.
In een exclusief interview met CBR deelt McFadden waarom ze open stond voor het helpen van een podcast, het vinden van nieuwe gesprekskanalen met vrienden die ze al tientallen jaren kent en of ze openstaat voor de mogelijkheid om haar favoriete rol als Beverly Crusher in de toekomst opnieuw te spelen .
Je hebt je eigen podcastserie geleid InvestiGates -- Ik hou trouwens van die naam -- bij The Nacelle Company. Hoe is deze kans ontstaan?
Gates McFadden: Ik was bekend met The Nacelle Company -- ik had een verhaal voor ze gedaan -- en de CEO Brian Volk-Weiss belde me op en was gewoon geweldig en zei: 'Ik zou heel graag willen dat je een podcast maakt die ik zou produceren en je zou kunnen praten over Star Trek met je vrienden!' En ik dacht: 'Ho, stop daar: dat gaat niet gebeuren. Mijn vrienden en ik, we zijn het allemaal zat om over te praten Star Trek . Er is geen sprake van, ik zou ze elk een miljoen dollar moeten betalen om ze over een aflevering te laten praten!' [ Lacht. ]
Dus ik zei nee, bedankt en ik was niet geïnteresseerd en dan belt hij ongeveer een week later terug en zegt: 'Ik zou echt willen dat je dit doet, ik denk dat het echt geweldig zou zijn en je zou kunnen praten over alles wat je wilt en iemand hebben je wilt op. Ik wil gewoon dat je er een doet!' En ik dacht: 'Wacht, ik zou met een astronaut kunnen praten of met wie ik maar wil? Ik wou dat ik een visioen had... er komt nu niets aan, maar nogmaals bedankt!'
En hij kwam weer terug en hij was zo slim omdat hij het zaadje in mijn hoofd had geplant en ik hou er gewoon van om dingen te proberen die ik nog niet eerder heb geprobeerd. En ik begon te denken als ik er een deed, wat zou het dan zijn? En zo was ik verslaafd. En toen dacht ik dat ze duidelijk wilden dat ik met een paar van mijn... Star Trek vrienden en waar we het over zouden hebben. De laatste keer dat hij contact met me opnam, zei ik ja en ging ik naar een paar vrienden van mij, ze daagden me uit om het te doen, en zo gebeurde het. [ Lacht. ]
Miller hoge levensduur high
Een van de dingen die ik leuk vind aan de eerste aflevering waarin je met Jonathan Frakes praat, is dat je elkaar al tientallen jaren kent, maar je raakt onderwerpen aan waarvan het voelt alsof je er nog nooit eerder over hebt gesproken. Hoe vind je die gesprekslijnen met iemand die je al zo lang en zo goed kent?
McFadden: Dat was natuurlijk de sleutel. Ik begon al mijn vrienden te onderzoeken en alle dingen door te nemen en merkte dat ik vergeten was wat hij daarover zei of wat hier gebeurde. Ik begon te kijken wanneer we vooral bezig waren met verschillende dingen en wat er aan de hand was. Toen ik de show deed, was ik zwanger en had een kind en kon niet zoveel drinken en die nachtelijke gesprekken, daar had ik er niet zoveel van. En later moesten ze dat met hun kinderen meemaken, dus het was geweldig. Er zijn zoveel dingen die ik was vergeten en wacht tot je bij de Brent Spiner-aflevering komt, ik was bepaalde dingen vergeten.
En er waren dingen die ik me herinnerde in een paar zinnen, hoe hij opgroeide en zo, maar ik had nooit een duidelijke, samenhangende reeks vragen die ik hem wilde stellen. En ik denk dat dat met mij is gebeurd: ik had een hele reeks vragen, waarvan ik de meeste nooit heb gekregen, en ik stond open voor waar mensen heen wilden en had bepaalde dingen die een basis konden zijn en ik kon binnenkomen met dat en proberen een scala aan onderwerpen te krijgen. Meestal had ik zoveel materiaal en moest ik het wegwerken, wat erg moeilijk was, maar ik wilde het bereik van verschillende mensen laten zien. Ze zijn allemaal interessant, net zoals iedereen interessant is in het leven. Je moet gewoon dingen vinden om ze aan het praten te krijgen. Ik had een bal die het deed. Uiteindelijk leerde ik hoe ik geluid moest bewerken en realiseerde ik me dat ik geïrriteerd raakte als ik mezelf hoorde praten zoals het was Dante's Inferno . [ lacht ]
Jullie hebben het over Star Trek tot de dood, werkend in het con-circuit en het nemen van de soms ongemakkelijke Q&A's. Met Star Trek is wat jullie allemaal samenbracht, is het het opruiende incident of de olifant in de kamer?
McFadden: Nee, we zijn allemaal heel close en we hadden tijdens de pandemie een behoorlijk intensieve groepstekst. Ik denk dat het is dat we allemaal geïnteresseerd zijn in wat we allemaal aan de hand hebben, zoals wat LeVar Burton aan het doen is en Brent die een fanfictieboek schrijft en Marina Sirtis die teruggaat naar Engeland. Het is opwindend in de manier waarop George Takei en Bill Shatner al deze geweldige dingen zijn gaan doen, het zijn veelzijdige mensen. Er zijn gewoon zoveel dingen die mensen doen en ik heb het gevoel dat we daar het meest met elkaar in contact komen in dat soort dingen. We houden bij wat er in verschillende shows gebeurt, vooral met alles wat Jonathan regisseert, maar we zijn meer geïnteresseerd in andere dingen die in hun leven gebeuren.
Ik heb geen brandende vraag aan Brent over de aflevering die ik regisseerde of over een van de films. We hebben het gedaan. En ik denk niet dat iemand van ons teruggaat tenzij iemand regisseert en wil zien hoe opnamen worden gemaakt. De fans kennen de afleveringen zoveel beter dan ik. Deze twee fans vroegen me om een cameo op een podcast te doen en ze waren gewoon aan het kletsen over verschillende afleveringen en ik klikte op wat ze aan het doen waren en ze deden toevallig [de aflevering] 'Remember Me' en ze waren zo slim in praten over de aflevering, dingen waar ik nooit aan had gedacht. Ik dacht dat ze het op de best mogelijke manier hadden afgebroken en ik dacht dat je dat gewoon niet kon overtreffen. Ze hebben het echt bestudeerd. Ze analyseren het. En ze stellen me vragen, maar ik zou het niet beter kunnen doen dan [wat] ze doen.
millie bobby brown Stranger Things seizoen 3
Dit komt ook naar voren in de aflevering, maar je hebt veel theaterwerk en veel choreografie gedaan, waaronder het werken met David Bowie aan Labyrint , op het betwistbare hoogtepunt van zijn culturele alomtegenwoordigheid. Hoe was het om met hem samen te werken? Is hij echt de man die op aarde viel?
McFadden: Hij is absoluut een van de aardigste, niet-pretentieuze, nieuwsgierige, grappige, altijd open voor dingen -- Hij was erg indrukwekkend en dat ging door tot aan zijn laatste creatieve werk met zijn laatste album, zijn muziekvideo's; hij was ongelooflijk briljant. En hij was ook veelzijdig, en daar was ik erg van onder de indruk van hem. Dat was best bijzonder als ik erop terugkijk, maar op dat moment keek ik er niet zo naar.
Ik had een enorme baan en een hoop verantwoordelijkheid en een heleboel dingen die ik nog niet eerder had gedaan. Werken met de kobolden en de mensen die deze zware dingen moesten dragen, en sommigen van hen hadden artritis in hun gewrichten en dergelijke dingen. Ik had te maken met veel dingen waar ik nog nooit mee te maken had gehad en ik werkte me kapot en had geen tijd om te fangirlen. Pas daarna zei ik: 'Dang, daar heb ik hem niet naar gevraagd!' Maar zo gaat het. Ik word helemaal ondergedompeld in het werk, dat heb ik altijd gedaan, en dat is wat er is gebeurd met de podcast. Het maakt me niet uit of ik een recept verzin, ik hou van het hele creatieve proces en dat is mijn favoriete plek om te wonen.
U werkte ook samen met de Jim Henson Company op het hoogtepunt van haar bevoegdheden. Hoe is het om deze uitgebreide dansscènes of vechtscènes op te voeren in een productie als? Labyrint ?
McFadden: Het is grappig omdat we uiteindelijk iets deden wat Buster Keaton had gedaan. Uiteindelijk hebben we een aantal van de rotsen met draden aan de goblins vastgebonden toen ze renden, wat Keaton deed. Toen ik voor het eerst aankwam, probeerden ze deze animatronische rotsen te maken en ze bleven maar kapot gaan en ze waren veel minder beheersbaar en Keaton liet zien dat wanneer je rent en vastzit aan een draad, het behoorlijk onzichtbaar is. Als je rent, komt het naar je toe en ziet er fantastisch uit. Er gebeurden dat soort dingen, maar ik denk dat mijn favoriete scène de balzaalscène was, want op die scène kreeg ik echt een ruime ligplaats en David Bowie was zo meegaand en hij probeerde allerlei verschillende dingen.
breckenridge lawine ale
Al zijn verdwijningen werden gechoreografeerd alsof hij magisch was. En ik denk dat het komt omdat ik niet zo ervaren was, ik realiseerde me niet dat ik hem gewoon kon bewerken en op magische wijze overal kon laten verschijnen, maar hij bukte zich en deed al deze dingen die fenomenaal waren. Hij was erg goed in beweging, al moest ik hem nog een keer laten zien hoe hij moest walsen. Ik denk dat ik daar gewoon voor had aangedrongen omdat ik met hem wilde walsen. [ Lacht. ] Het was ook een absoluut geweldige groep, ik mocht mijn dansers casten, het hele ding. Ik kreeg de meeste vrijheid voor dat deel en het was mijn favoriete onderdeel.
Maar ik had ook theaterchoreografie gedaan in New York City met de BAM (Brooklyn Academy of Music) Theatre Company toen David Jones van de Royal Shakespeare Company kwam en daar zijn gezelschap begon met een heleboel mensen die inmiddels behoorlijk beroemd zijn geworden -- Cherry Jones, Joe Morton, Roxanne Hart, veel geweldige acteurs in die groep. En ik was de choreograaf van het gezelschap. Zijn vrouw Sheila Allen was een Royal Shakespeare-acteur die toerde zoals Patrick Stewart en RSC-acteurs kreeg om op Amerikaanse universiteiten te toeren. En ze was met een groep acteurs gekomen terwijl ik lesgaf in Brandeis en keek naar een van mijn comedy-clownlessen en dankzij haar leerde ik andere RSC-acteurs Nicholas Nickleby in New York en het was fenomenaal en zo raakte ik betrokken bij het doen van bedrijfschoreografie voor toneelstukken van Shakespeare en dergelijke en dat gebeurde zeker eerder Labyrint .
Het is een eclectische carrière geweest en ik ben niet gaan lesgeven omdat ik dat zo graag wilde doen. Ik kreeg steeds aanbiedingen omdat mijn leraar -- die iedereen heel graag wilde -- terug wilde naar Frankrijk. Hij was niet geïnteresseerd in het onderwijzen van Amerikaans drama in de competitie van theaterscholen in de Verenigde Staten, maar hij raadde me aan en ik kreeg steeds werkaanbiedingen; het was gewoon geluk. Ik was de enige assistent die hij had voor deze workshop die hij deed, maar als hij er drie had, zouden we allemaal lesgeven, het is maar een van die dingen. Destijds wilde iedereen iemand die zijn technieken onderwees, nu heeft elke theaterschool iemand die deze technieken leert.
Je hebt een eclectische carrière gehad, gewerkt in theater, televisie, film en nu podcasting. Wat is een constante in al die mediums waar je vreugde in vindt? En wat is er nieuw in podcasting dat je hebt ontwikkeld?
McFadden: Ik denk dat het is als wat er gebeurt in iemands proces, je gaat, 'Wat wil ik dat hierin gebeurt? Wat is mijn bedoeling hierin?' Met personages weet je hoe een personage eruitziet, wat ze willen - dezelfde vragen die je zou stellen als je een regisseur of acteur was, wat is de sfeer en wat ik probeer te creëren. En toen moest ik gaan leren. En ik heb veel geleerd over podcasten, omdat er geen script was. Ik was gewoon aan het praten met mijn vrienden en ik wilde niet luisteren naar andere podcasts van vrienden die met elkaar praten. Ik luisterde lang geleden naar een podcast van chef-koks die tegen zichzelf praatten en ik had het gevoel, hoewel het grappig kon zijn, er was veel dode ruimte tussenin en ik weet niet zeker of ik dat wilde. Ik wilde wegwerken wanneer mensen aan hun volgende ding denken.
Aan de andere kant is een moment van stilte soms juist heel krachtig. En ik wilde leren en open zijn en het was een worsteling omdat ik dingen zou verliezen in het bewerken, op de verkeerde knop drukken en ik zou twee dagen niet terug naar de studio komen. Ik was gewoon zo overstuur. En dan zou ik het opnieuw bewerken en ik leerde dat soort dingen, het feit dat ik gewoon een gesprek kon voeren en niet iemand interviewde. Het is iets anders. Hoe doe ik het waar ze zich prettig voelen? Ik wilde dat mensen zich voldoende op hun gemak zouden voelen dat er verschillende onderwerpen waren waar ze heen konden, en dat ze niet ergens heen konden gaan waar ze niet wilden. Ik vertelde ze allemaal dat als er iets was dat ze eruit wilden knippen, ik het zou schrappen zonder vragen te stellen en ze waren allemaal geweldig. Iedereen was ongelooflijk meegaand en geweldig en heel anders.
Toen ik het had over het leren van meer over je karakter, sprak ik met Kate Mulgrew en ze zei dat ze was uitgegroeid tot een plek waar Janeway altijd bij haar was. Als iemand die al jaren en jaren in de buurt van Beverly Crusher is, wat is iets waar je trots op bent dat je haar hebt bijgebracht? En wat heb je over haar geleerd?
terrapin koffie havermout imperial stout
McFadden: Het wordt soms moeilijker, die vraag. Het is duidelijk dat er delen van mij in haar zitten, maar ik ben veel gekker dan Crusher. Ik ben iemand die van avant-garde houdt en van soorten muziek waar mensen geschokt naar luisteren; Ik hou van allerlei vreemde dingen. Crusher was dat zeker niet, ze was een wetenschapper. Wat ik denk dat ik over haar heb geleerd en dit is het meest waar: ik hou ervan om mentor te zijn en iemand te zijn die probeert te leren en iets uit te zoeken en die ook een instinct heeft voor mentorschap. Ik heb ervan genoten om moeder te zijn in mijn leven. Ik vond het heerlijk om tante te zijn van mijn nicht en neef. Voor mijn studenten was ik graag een mentor voor hen in periodes waarin ik contact met hen had. Ik denk dat dat deel doorkwam, dat ben ikzelf.
Er zijn veel andere aspecten die ik niet ben, maar de schrijvers probeerden andere aspecten naar voren te brengen die op ons leken. Ik denk dat ze dingen hebben gevonden als: 'O, ze deed vroeger theater! Laat haar de theatercoach op het schip zijn, uit het niets!' En dat soort dingen was in veel opzichten bizar, maar je gaat er gewoon mee door. Het was een personage dat altijd in beweging was -- niet zoals Janeway die een personage had dat heel duidelijk werd -- ik heb mensen gehad die me enorm hebben ontroerd door me op conventies te vertellen dat ze 5-9 pleeggezinnen hadden en ik was de moeder die de constante was. Dat was nooit bij me opgekomen totdat een fan dat tegen me zei en dat is behoorlijk krachtig. Ik denk dat wat ik op dit punt in mijn leven heel erg heb omarmd, is hoe belangrijk rolmodellen zijn voor jonge mensen, dat het cruciaal is. Als ze geen rolmodellen hebben, is het een behoorlijk harde wereld. Ik ben zeer vereerd dat alles wat ze in het personage zagen, erg behulpzaam was.
Ook al heb je het voordeel van editen, was er iets van die aanvankelijke weerspannigheid toen Brian je voor het eerst benaderde door jou en je vrienden daar zo eerlijk en open achter te laten?
McFadden: Kan zijn! Ik wilde een theater bouwen in L.A. en nieuwe toneelstukken doen en contact opnemen met nieuwe toneelschrijvers en ik had een visie voor elk toneelstuk dat ik regisseerde. Het kostte veel tijd om de visie te krijgen en ik vond het echt in de montage. Ik ben uren bezig geweest met editen. Ik denk dat het is als montage in een film. Het maakt wel een verschil in hoe het gesprek verloopt, maar als je 2,5 uur aan materiaal hebt en je het moet aanpassen tot een uur -- het varieert ook. Ik had niet zoveel tijd met Jonathan en de verbinding begon slecht te worden. Met Marina was de verbinding niet goed en dat was lastig. Andere mensen, ik had veel tijd en we hadden oog in oog. Ik denk dat het gaat om het vinden van betekenis in wat dit is.
Ik luisterde naar deze vrienden van mij en zei: 'Dat is echt interessant!' En probeer ze zoveel mogelijk te laten schitteren. Ik dacht dat dat belangrijk was en dit zijn geweldige mensen. Hier zijn vragen, en dit is waar ze heen gaan, en ik wil iets opvolgen en je leert veel over jezelf. Dat is het moeilijkste, wat je over jezelf leert. Ik zou veel liever niet met ze in de podcast zitten en gewoon de redacteur zijn, want het is lastig, je speelt twee dingen tegelijk. Jij moet degene zijn die ervoor zorgt dat je het volhoudt en het is interessant en leuk, maar het is ook moeilijk om te leren wat interessant is aan jezelf.
Ik weet dat dit een beetje een verplichte vraag is, maar zou u openstaan voor het opnieuw opnemen van uw rol als Doctor Beverly Crusher, aangezien we deze renaissance in Star Trek programmeren?
san miguel bier alcoholgehalte
McFadden: O, dat zou ik zeker doen! Het is een geweldige rol en ik zou ook openstaan voor een rol waarin ze niet ethisch is en een ander soort karakter heeft. Ik denk dat het nu echt een meer inclusief universum is geworden en ik hou echt van waar de dingen gaan. En er zijn zoveel dingen die mensen echt raken. Zoveel geweldige, nieuwe rolmodellen en humor en manieren om te worstelen met het heden. We hebben hier een moeilijke tijd doorgemaakt en de wereld wordt steeds complexer omdat we met zoveel meer zijn en we ons bewust zijn van de dingen die in Gaza gaande zijn op een manier die mijn overgrootouders niet waren.
Ik denk dat ik het geheel echt ben gaan omarmen Star Trek wereld op een manier die me ontsnapte toen ik het deed. Ik begreep de kracht ervan echt niet. Ik doe het nu en ik wil het echt eren. Of ik nu wordt gevraagd of niet, dat is prima: ik zou het graag willen, maar ik begrijp ook dat je niet iedereen er altijd kunt hebben. Ik ben erg blij dat hun casting nog steeds fenomenaal is. Ze blijven geweldige mensen casten, omdat we het allemaal met elkaar kunnen vinden. We zien elkaar op tegens en op cruiseschepen en we hebben samen plezier, wat best bijzonder is.
Als je terugkijkt op deze tien afleveringen van deze podcastserie, waar ben je dan het meest trots op om je in dit nieuwe medium te verdiepen, zowel in je eigen professionele ontwikkeling als in het uitlichten van dingen met je vrienden?
McFadden: Ten eerste, ik ben vereerd dat ze ermee hebben ingestemd om het te doen, omdat iedereen al zo vaak is geweest -- vooral in het afgelopen jaar -- er komen zoveel documentaires en zo uit. Dus ik was zeer vereerd dat mijn vrienden ja zeiden, dat betekende veel. Ik heb ook het gevoel dat we uiteindelijk plezier hebben gehad en dat was belangrijk voor mij. Ik had het gevoel dat ze me vertrouwden om het te bewerken, en ik hoop dat ik daarmee goed werk heb geleverd. Voor mij ging het om leren en ik heb enorm veel geleerd. En ik hoop dat ik die kennis nu op een betere manier kan gebruiken om interessantere interviews of gesprekken tot stand te brengen. Waar ik het meest trots op ben, is dat ik het risico liep te mislukken. Ik riskeerde dat mensen het niet leuk zouden vinden, of het niet goed zouden doen, omdat ik denk dat de faalangst ons vaak tegenhoudt. En ik zei gewoon: 'Kom op, iemand heeft je iets aangeboden tijdens een pandemie! Wat is er mis met je? Zeg gewoon ja en als het mislukt, mislukt het, maar niet proberen is echt falen.' Daar ben ik het meest trots op.
Georganiseerd door Gates McFadden, InvestiGates: wie denk je wel dat je bent? brengt woensdag nieuwe afleveringen uit op grote podcast-streamingplatforms.
