Na drie jaar wachten, Guardians of the Galaxy Vol. 2 kwam vorige week eindelijk in de bioscoop, met een enorm openingsweekend van naar schatting $ 145 miljoen. Maar hoewel de recensies overwegend positief waren, kreeg de film te maken met kritiek omdat hij te veel op een vernieuwde versie van zijn voorganger leek.
Hoewel ik persoonlijk van het grootste deel van de film heb genoten, stoort één aspect me er enkele dagen later nog steeds aan: de manier waarop de film Mantis behandelt. In plaats van zelf een geweldige kosmische held te zijn, werd de Mantis geportretteerd in Guardians of the Galaxy Vol. 2 was weinig meer dan een stereotype en het mikpunt van talloze grappen.
Mantis is gemaakt door Steve Englehart tijdens zijn run on in de jaren 70 Avengers , en sindsdien is ze te zien in veel van zijn werk - zowel voor Marvel als voor andere uitgevers. Mantis was een menselijke vrouw die werd opgevoed door een Kree-cultus in Vietnam, waar ze werd voorbereid op haar rol als een geprofeteerde 'hemelse madonna' die een krachtig kosmisch wezen zou baren. In het proces kreeg Mantis empathische krachten, beperkte voorkennis en ongelooflijke vechtsportvaardigheden, die ze op een gegeven moment gebruikte om Thor neer te halen. Ze heeft het universum doorgereisd met zowel Silver Surfer als de Guardians of the Galaxy, terwijl ze zich de hele tijd staande hield.
Het was onvermijdelijk dat Marvel veel zou veranderen aan Mantis door haar naar de MCU te brengen. Regisseur James Gunn verklaarde uitdrukkelijk dat hij Peter Quill als de enige Guardian from Earth wilde houden, dus het was duidelijk dat Mantis een buitenaardse oorsprong zou hebben. Haar hemelse madonna-wortels waren ook te ingewikkeld voor een ondersteunend personage in een film van twee uur.
De bidsprinkhaan waar we in stappen Guardians of the Galaxy Vol. 2 , is echter nauwelijks herkenbaar. Ze is niet alleen niet meer van de aarde, ze heeft ook al haar verbinding met de Kree verloren. In plaats daarvan zegt Mantis dat ze door Ego werd verzameld toen ze een larve was, en vervolgens door hem werd grootgebracht om zijn dienaar te zijn. Ze heeft wel haar empathische krachten, maar er is geen suggestie dat ze ook precognitief is, of dat ze een krijgstraining heeft gevolgd. Deze bidsprinkhaan is op zichzelf geen kosmische kracht, maar een dienaar die een interessante truc kan uitvoeren.
Veel zorgwekkender dan de depowering van Mantis is echter de dramatische verandering in haar karakterisering. Mantis was altijd vreemd, sprak in de derde persoon en had de neiging zich te gedragen op een manier die door haar teamgenoten enigszins werd afgeraden. Maar ze was ook zelfverzekerd, altijd bewust van haar eigen interne (en externe) sterke punten.
De bidsprinkhaan Guardians of the Galaxy Vol. 2 is echter grotendeels gebaseerd op stereotypen van onderdanige Aziatische vrouwen. Ze wordt van haar thuisplaneet gehaald door een wijzere, machtigere blanke man, die ze vervolgens gehoorzaam dient en 'Meester' noemt. Mantis twijfelt zelfs nauwelijks aan Ego's openlijk vijandige motieven totdat een andere man, Drax, haar opmerkt. Bedoeld of niet, Mantis' vertolking voelt heel erg als de stijlfiguur van de vrouw die een soldaat na de oorlog in Vietnam naar de Verenigde Staten bracht.
En dan is er haar relatie met Drax, die elke gelegenheid aangrijpt om Mantis te denigreren door haar dom en lelijk te noemen. De opmerkingen waren bedoeld als grap -- 'is Drax niet gek, iedereen kan zien dat Mantis aantrekkelijk is!' -- maar kom gemeen over en versterk het idee dat een vrouw alleen nuttig is als ze aantrekkelijk is voor de mannen om haar heen. Mantis heeft haar hele leven met één persoon samengewoond, en haar eerste interacties met andere mensen draaien om of ze wel of niet prettig is om naar te kijken.
Het zou vergeven kunnen worden als Mantis een cruciale rol in de film zou krijgen, waar ze zichzelf kon bewijzen en Drax ongelijk kon bewijzen. Helaas is ze dat niet. De film onderzoekt nooit hoe de empathische krachten van Mantis nuttig kunnen zijn in een gevecht (door bijvoorbeeld haar tegenstanders met angst te vullen), en terwijl ze Ego even in slaap kan brengen, wordt ze bijna onmiddellijk bewusteloos geslagen en mist ze de hele climax. strijd. In plaats van de enige te zijn die Ego kon kalmeren terwijl Groot de explosieven plaatste, moest Mantis van het slagveld worden gedragen.
Dus waarom was Mantis daar eigenlijk? Haar primaire verhalende doel in de film lijkt de karakterontwikkeling van Drax te zijn geweest. In de eerste film werd Drax voorgesteld als een hyperletterlijke krijger met relatief simpele emoties. Hij voelt woede over de dood van zijn familie en zoekt wraak op Ronan. Maar hij drukte niet veel uit in de vorm van echt verdriet. Het empathische vermogen van Mantis bood uitkomst - we konden door haar ogen de diepten van Drax' verdriet zien, maar zonder dat hij ooit zijn krijgersbuitenkant hoefde te verraden. Hij kan trouw blijven aan de verwachtingen van mannelijkheid en tegelijkertijd het publiek vertellen dat hij niet helemaal harteloos is.
Mantis wordt verder gebruikt om Drax te vermenselijken door te dienen als het object van een potentiële romance. Door schijnbaar te vallen voor de emotionele Mantis, laat Drax zien dat hij het verlies van zijn stoïcijnse vrouw begint te verwerken. In de context van de film maakt het niet uit wat Mantis wil (we krijgen geen significante blik in haar innerlijke leven buiten haar tegenstrijdige gevoelens over het helpen van Ego), maar het maakt niet uit hoe ze de emotionele groei van een man kan dienen met hogere facturering.
Helaas is dit niet atypisch voor het Marvel Cinematic Universe, dat veel kritiek heeft gekregen vanwege de behandeling van vrouwelijke ondersteunende personages. In wat misschien wel het meest flagrante voorbeeld is, is Hope Van Dyne in Mierenman werd aanvankelijk afgeschilderd als een complete badass die Scott Lang in de strijd zou kunnen bezitten. Maar ondanks dat ze in alle opzichten beter gekwalificeerd was, werd Hope buiten de strijd gehouden. Toen Scott op de een of andere manier de dag wist te redden, kuste Hope, die eerder in de film een negatieve aantrekkingskracht op hem had uitgesproken, hem. Alleen in de scène na de aftiteling zagen we het Wasp-kostuum dat Hope de hele tijd had moeten dragen.
Of er zat Black Widow in Avengers: Age of Ultron , wiens belangrijkste karaktermoment was dat ze Bruce Banner vertelde dat ze ook een monster was omdat ze onvruchtbaar was. Of Drax die Gamora herhaaldelijk een hoer noemt in de eerste Bewakers van het Universum film op basis van letterlijk niets. Of zelfs Pepper Potts die wordt afgeschilderd als een uitbrander wanneer ze probeert te regeren in Tony Stark in de Ijzeren man franchisenemer. Of de vele, vele vrouwelijke superhelden van het Marvel-universum die geduldig aan de zijlijn hebben moeten staan om 19 door mannen geleide films uit te brengen voordat ze de kans krijgen om zichzelf te headlinen. Helaas is Mantis slechts de laatste in een lange rij vrouwelijke personages die slecht wordt behandeld door de MCU.
Er is echter hoop. Omdat Mantis zo weinig in was Guardians of the Galaxy Vol. 2 , zou het relatief eenvoudig zijn om haar opnieuw uit te vinden. Vol. 3 zou hard kunnen leunen op hoe Mantis haar empathie gebruikt om haar krijgskunsten te versterken. Het zou haar een veel prominentere rol kunnen geven bij het verslaan van de schurk. Als Vol. 3 de 'Magus Saga' aanpast, kunnen de krachten van Mantis bijvoorbeeld een cruciale rol spelen bij het afwenden van Adam Warlock van zijn duistere lot. Het zou haar intriges kunnen geven onafhankelijk van de verlangens en karaktergroei van mannen - zoiets als de sterk verbeterde relatie tussen Gamora en Nebula die we zagen in Vol. 2 . Kortom, het zou haar op zichzelf kunnen behandelen als een interessant, kickass-personage.
Nu, dat is een film die ik graag zou willen zien.
