De meeste videogames gebruiken stille protagonisten met als doel de speler onder te dompelen . Als het personage van de speler niet kan praten, kan hij niets zeggen waar de speler het niet mee eens zou zijn. De indiehits van Toby Fox Onderverhaal En Delta rune gebruik stille hoofdrolspelers, maar het gebrek aan lijnen van de helden benadrukt het verschil tussen de personages en de speler zelf. De spelerspersonages in de werken van Fox worden in het universum getoond als afzonderlijke entiteiten van de echte speler, en hun stilte helpt dat feit om te zetten in een plotwending – terwijl het ook de vreselijke dingen waartoe ze gedwongen kunnen worden nog verontrustender maakt.
De speler neemt voor het grootste deel aan Onderverhaal dat Frisk gewoon een zoveelste avatar is, maar het einde van de 'pacifistische' route onthult dat de speler en Frisk nooit dezelfde persoon waren. Onderverhaal 's vervolg Delta rune lokt de speler op dezelfde manier door te denken dat hij of zij zal spelen als een representatie van zichzelf – zelfs door hem een avatar in de proloog te laten aanpassen – om vervolgens de pretenties te laten varen en de ware naam en identiteit van Kris vrijwel onmiddellijk te onthullen. Er wordt gesuggereerd dat beide kinderen zwijgen, omdat de controle van de speler een daadwerkelijke kracht in het universum is, waardoor ze geen keuzevrijheid hebben om hun eigen woorden te kiezen, laat staan hun eigen bewegingen.
Dialoogopties spreken luider dan woorden
Er wordt gesuggereerd dat het bezit van Frisk en Kris door de speler niet geheel met wederzijdse toestemming is gebeurd, dus de ware persoonlijkheden van de personages zijn moeilijk te achterhalen. Als je echter de verschillende dialoog- en actieopties (en in het geval van Kris sommige acties tijdens tussenfilmpjes) interpreteert als de werkelijke gedachten en gevoelens van de kinderen, kan er voor beiden een persoonlijkheid worden samengesteld – wat alleen maar het idee doet ontstaan dat de kinderen speler heeft zijn autonomie nog verontrustender gestolen. De verschillende 'act' -opties kunnen worden gebruikt om het pre-bezetenheidskarakter van Frisk af te leiden. Ze zijn erg flirterig voor een kind en zijn zelfs bereid Toriel te versieren. Ondanks hun steenachtige gezichtsuitdrukking kunnen ze de podiumpresentatie van Mettaton evenaren, wat een hammy-kant impliceert. En meer dan iets anders hebben ze een vastberadenheid die zo sterk is dat deze de werkelijkheid kan verdraaien en hen naar het verleden kan laten reizen wanneer ze sterven.
Kris heeft een dieper achtergrondverhaal dan Frisk, omdat hij een mens is die is opgegroeid tussen monsters en een zeer goede band heeft met zijn adoptiebroer Asriel en die de stadsmonsters hun hele leven kent. Met dit meer gedetailleerde verleden komt een meer gedetailleerde persoonlijkheid: andere personages beschrijven Kris als ondeugend en rustig, en wanneer ze zich op een positievere route bevinden, zijn verschillende personages verbaasd over hoe sociaal ze zijn. Het wordt ook heel duidelijk gemaakt dat Kris zich bewust is van de aanwezigheid van de speler en daar niet blij mee is. hun eigen ziel – het vat van de speler – aan de uiteinden van beide Delta rune hoofdstukken, zodat ze zelfstandig kunnen handelen.
Undertale en Deltarune gebruiken stilte voor emotionele impact
Als beide kinderen een eigen persoonlijkheid hebben, maar de speler er nog steeds voor kiest om ze te laten doden, Onderverhaal En Delta rune creëer een horrorverhaal dat de directe daders van de moorden vrijspreekt (Frisk en Kris) en tegelijkertijd het meesterbrein veroordeelt dat technisch gezien nooit bloed heeft vergoten (de speler). Door de stilte kan de speler zichzelf in de kinderschoenen plaatsen, maar er ontstaat spanning door de manier waarop die schoenen al gevuld zijn en door het feit dat het negeren van hun behoeften consequenties heeft ten gunste van de nieuwsgierigheid van de speler.
In Onderverhaal , als een speler het echte pacifistische einde voltooit maar het spel weer opent, wordt de primaire antagonist Flowey verschijnt en smeekt hen om geen nieuw spel te starten. Hij brengt Frisk ter sprake en vraagt de speler om hem zijn leven te laten leiden. Als de speler zijn pleidooi negeert, neemt hij expliciet de controle over Frisk over en brengt hij hem in een situatie waarvan zelfs de belangrijkste antagonist van het spel denkt dat deze verkeerd is. Dit aspect benadrukt dat als de speler Frisk op dit punt als een avatar behandelt, hij met het leven van iemand heel anders speelt, alleen maar voor zijn eigen genotzucht. Als de speler een genocide-run durft uit te voeren, vervolgens reset en een echte pacifistische run speelt, veroordeelt het spel de speler omdat hij denkt dat zijn acties geen gevolgen hebben door het beste einde te bederven om te impliceren dat het gevallen kind de controle overneemt van zowel Frisk En de speler en doodt de rest van de cast. De boodschap is dat de speler er verantwoordelijk voor is om Frisk op een punt te krijgen waarop hij kan spelen zijn niet gecontroleerd, en dat de rol van de speler niet alleen bestaat uit het redden van de Underground. Het is ook om Frisk te redden.
In tegenstelling tot Frisk lijkt Kris zich zeer bewust van de controle van de speler, en daar zijn ze niet blij mee – zelfs als de speler iedereen spaart. Terwijl de hoofdstukken eindigen met Kris die hun ziel uit hun borst rukt, impliceert het feit dat de ziel terug is aan het begin van de volgende aflevering dat ze de speler slechts een bepaalde tijd kunnen ontkennen. Bepaalde dialoogopties impliceren ook dat Kris niet wil doen wat de speler hem opdraagt. In beide gevallen draagt de stilte bij aan de emotionele impact.
De rare route is raar voor zowel speler als personage
In Delta rune In de 'rare route' van het tweede hoofdstuk dwingt de speler Kris niet om te doden. In plaats daarvan corrumperen ze, via Kris, de timide Noelle door fatale magie te leren die verondersteld wordt hun vriend Berdly aan het einde van de route te vermoorden. Het gedrag van Kris buiten de dialoogopties bewijst echter dat ze net zoveel pijn lijden als Noelle door de manipulatie van de speler. Nadat Berdly is bevroren, geven Susie en Ralsei commentaar op hoe Kris een 'gekwetste' uitdrukking heeft en vragen of alles in orde is, en de speler moet meerdere keren de optie 'Doorgaan' kiezen om Kris en Noelle een aantal van de dingen te laten doen. meer kwaadaardige acties, die weerstand van beide personages impliceren.
Omdat Kris niet ronduit kan spreken, dient hun weerstand tegen de keuzes van de speler als een verontrustende herinnering dat Noelle niet de enige is die gewond raakt. Net als Frisk verandert Kris in een pop omdat de speler alles wil zien – wat dat ook inhoudt. Ondertaal gebruikt de stille heldentrope om de speler te laten denken dat het verhaal over zichzelf gaat terwijl het in werkelijkheid over Frisk gaat, en Delta rune creëert een verontrustende sfeer door consequent te suggereren dat Kris op de hoogte is van de speler en er niet blij mee is. Dit geeft de speler de verantwoordelijkheid om de kinderen naar de beste eindes te leiden, terwijl hij ook de morele implicaties onderzoekt van het overnemen van de controle over iemand alleen maar vanwege het avontuur.
Frisk en Kris hebben geen dialoog en werken binnen het verhaal omdat wordt aangetoond dat de speler de oorzaak is. Ze hebben een reden in het universum voor hun stilte, en dat maakt het heel erg verleidelijk voor de speler om te projecteren op hen – ook al zou dit heel slecht zijn voor de mensenkinderen. Door deze stilte wordt de speler gemotiveerd om voor te zorgen Ondertaal En Delta rune is op een bepaalde manier anders dan alle andere games... en voelt de gevolgen als ze dat niet doen. Het gebrek aan dialoog communiceert veel meer dan welke tekst dan ook.
