'I Hate Fairyland' is het ware gevoel van Skottie Young's creatieve stem, een kans voor de artiest om te pronken met zijn unieke mix van straat- en animatiestijlen onder een script dat even speels en grof is zonder enig belemmerend overzicht. Het werkt goed in dit debuutnummer, aangezien Young de lezers een leuk, snel verhaal geeft dat veel terrein beslaat in de fantasiewereld, waardoor de hoofdrolspeler een ongelukkige natuurkracht wordt in een wereld van goedbedoelende antropomorfe wezens en magisch avontuur .
Young introduceert Gertrude, een Alice Lidell-analoog die al 27 jaar op zoek is naar een weg naar huis vanuit Fairyland. Hoewel ze fysiek niet ouder is geworden, heeft ze de emotionele toestand van een uitgeputte dertiger op de rand van een meltdown, haar psyche vervormd door de cartoonachtige realiteit van haar omgeving en de schijnbaar eindeloze aard van haar zoektocht. Young's vermogen om de juiste hoeveelheid informatie te leveren doet wonderen voor de inleiding, een reis van vijf pagina's die alles vertelt wat lezers moeten weten om op de hoogte te blijven van Gertrude's status. Het personage is een brutale, destructieve aanwezigheid in Fairyland geworden, zaait chaos waar ze ook ronddoolt en laat Larrigon Wentsworth III, haar kleine insectengids, achter om op te ruimen.
Het boek maximaliseert zijn geanimeerde potentieel en levert over-the-top geweld dat doet denken aan oude Warner Bros.-tekenfilms die in bepaalde gevallen het 'Itchy and Scratchy'-niveau benaderen. Young heeft duidelijk veel plezier bij het maken van dit boek, vooral in scènes zoals Gertrude die de maan bazooka voor het redactioneel commentaar over haar. Net als andere geweldige tekenfilms, overschrijdt het script de lijn van ondeugendheid, waardoor lezers de noodzakelijke leemte kunnen opvullen: Alice kan bijvoorbeeld een paddenstoelenleger kannibaliseren, waardoor ze duidelijk enkele uren struikelt, en personages gebruiken 'pluis' als een krachtterm. Young's gevoel voor humor is een beetje duister maar speels, bijna alsof de procedure werd gesoundtrack door een vals draaiorgel.
De kleuren van Jean-Francois Beaulieu geven Youngs cartoons diepte en levendigheid. Zijn palet -- helderder en gevarieerder dan het eerdere werk van het team aan 'Rocket Raccoon' -- versterkt de fantastische aard van de wereld en zorgt ervoor dat scènes zoals de opening echt opvallen. Nate Piekos doet ook geweldig werk met letters, vooral tijdens de raadselreeks, waarbij hij zowel letters als bellen buigt om de dialoog en de ironische zwaartekracht erachter te animeren.
Het eerste nummer brengt uitstekend het potentieel van de serie over, waardoor lezers een reden hebben om Gertrude te blijven volgen. De splash-pagina van haar aankomst - gebroken en bloederig nadat ze uit de lucht is gevallen terwijl zowel wezens als de omgeving haar stom toelachen als begroeting - is een geweldige samenvatting van het probleem in één afbeelding. Het boek geeft Gertrude het gevoel dat ze in de maling wordt genomen terwijl ze uithaalt naar de wereld om haar heen omdat ze niet is wat ze wil. Het is een verhaal van een volwassene die zijn kinderwens in vervulling laat gaan en worstelt om dat jeugdige verlangen te verzoenen met groei en het onvermogen om het verleden achter zich te laten. In een essay achter in het nummer bespreekt Young zijn levenslange liefde voor MAD Magazine, nooit duidelijker dan in de pagina's van dit stripboek. Met zijn huidige status in de industrie en de recente uitbreiding van de stripboekbezitbubbel in Hollywood, zou dit boek een doorbraakhit kunnen worden. Lezers die op zoek zijn naar de verloren toon van klassiek animatiewerk, zullen een bezoek aan Fairyland als goed besteed beschouwen.
