Josh Gad had veel moeite met een niet zo vriendelijk beest, en het was niet degene die hij verwachtte.
Gad speelde Gastons trouwe - en in deze incarnatie enigszins verdwaasde - landgenoot/pady LeFou in Disney's live action-adaptatie van de 26-jarige bonafide animatieklassieker Beauty and the Beast,' Gad was bereid te strijden tegen een nors en krachtig wezen, maar hij was niet van plan dat dit het paard zou zijn waarop hij zou rijden.
VERWANT: Emma Watson zegt dat Belle en het beest haar rolmodel was
Tijdens een recente persconferentie voor de film verblijdde Gad journalisten met zijn minder dan idyllische chemie met zijn viervoetige tegenspeler, en de nog ontmoedigende taak om zich te meten met een film die in zijn eigen jeugd groot opdoemde.
Over zijn relatie met een van zijn ros:
Josh Gad: een paar geweldige lessen geleerd over deze film. Een daarvan is dat Joden niet op het paard thuishoren - met name Joden met overgewicht. Mijn paard was een antisemiet. Interessant genoeg belden ze Action, en het paard dat ze me vertelden was getraind voor deze film, maar ik geloof dat ze het in de wildernis van [onhoorbaar] vonden,
[In] onze eerste ingang naar het dorp Villeneuve, rijden Luke [Evans] en ik het dorp binnen op onze paarden, en op Action hoeven onze paarden alleen maar zij aan zij te lopen. Het is zo makkelijk. Het paard van Luke doet het. De twee werkten samen aan The Hobbit. Ze hadden deze ongelooflijke achtergrond. Ze delen een aanhanger.
De mijne was een koelbloedige moordenaar. Hij ging naar moonwalk. Hij liep achteruit. Vervolgens liep hij door meerdere extra's. Ik wist niet eens dat het mogelijk was, maar rende door deze, zoals, pilaren, rond, omhoog en terug. Ik hoorde snijden, en ik hoorde lachen. En het lachen kwam van de trainer van het paard. Hij kwam naar me toe en hij gaat, het spijt me zo! Ik heb dit nog nooit eerder zien gebeuren.
En het was zo verdrietig. Hij liet me zo vreselijk over mezelf voelen. Ironisch genoeg heette mijn paard Buddy. Hij was niemands vriend. Ik smeek Disney om een aanklacht tegen hem in te dienen. Ik zei tegen mijn agenten dat ze me nooit meer een script moesten sturen met een paard erin. Tenzij het op wielen staat. In het vervolg op Beauty and the Beast rijd ik in een DeLorean.
Over het waarmaken van de hoge verwachtingen van de animatieklassieker:
Ik herinner me dat ik voor het eerst werd gebeld. Ik kreeg meteen een flashback naar het zijn van een kind. Ik was tien jaar oud, 1991, en ik zag de film in een klein theater in Zuid-Florida. Ik herinner me dat de reactie iets was dat ik nog nooit eerder had gezien, namelijk dat het publiek applaudisseerde nadat deze geanimeerde personages deze liedjes zongen. Het was heel ongebruikelijk. Daarvoor had The Great Mouse Detective niet veel applaus voor de nummers, en Black Cauldron zeker niet.
Wat Ashman en Menken naar de Disney-bibliotheek brachten, was een terugblik op een tijd van de Sherman Brothers, uit de begindagen van Disney. Voor ons was dat zo een deel van onze kindertijd. Belle en het beest, de kleine zeemeermin en Aladdin, ik kan je niet vertellen hoe belangrijk dat was. Dus ik werd misselijk. Ik had zoiets van, hoe ga ik een nummer als Gaston tot leven brengen?
En ik ging naar mijn kantoor, en ik begon het te zingen, en ik begon letterlijk te stikken. Omdat je jezelf als kind leuk vond, denk je terug aan jezelf als kind. Je denkt, oh mijn God, ik doe dit. Ik doe dit echt, en ik zal de versie zijn die veel kinderen zullen zien. Het was zo'n sensatie.
Mijn kinderen liepen het kantoor binnen en werden zo gekieteld dat papa dit lied zong dat ze zo goed kennen. En ik dacht bij mezelf: dit gaat lukken. Dit gaat werken, we gaan eraan werken, maar we gaan het ons eigen maken.
Het was die eerste dag dat we de tafel lazen, en ik herinner me dat ik Luke de choreografie voor Gaston zag uitvoeren. Het duurde iets langer voordat ik het kreeg. Emma [Watson] die optreedt, en Emma Thompson die het lied uitvoert, natuurlijk Audra [McDonald], zingen is als voor een privéconcert. en al deze stukjes komen samen voor onze ogen.
Ik denk niet dat er een van ons was die geen kippenvel had. Dat is het spul waar dromen van gemaakt zijn.
