katten is slecht. De eenmalige Oscar-hoopvolle verloor zijn studio ongeveer 70 miljoen dollar en won dit jaar de Razzie Awards met zes overwinningen, waaronder Slechtste film -- en dat was voordat de 'butthole cut' werd bevestigd. Maar overstijgt de verbijsterend verschrikkelijke filmmusical zijn verschrikkelijke Rotten Tomatoes-rating, zoals zoveel Jellicles hopen te transcenderen naar de Heaviside-laag en zo slecht worden dat het goed is? Nee. Maar dat zou je er niet van moeten weerhouden om het te huren, nu het beschikbaar is op VOD voor slechts $ 5,99.
Tom Hooper's poging tot het nemen van katten van het podium tot het scherm is, teleurstellend, te saai om in aanmerking te komen voor de zo-slecht-het-goed-status. Films die dat onderscheid verdienen, zoals Plan 9 vanuit de ruimte of Slagveld Aarde , zijn meestal begrijpelijk genoeg verhalen verteld met een beschamend slechte uitvoering. Meestal betekent dat niet-overtuigende speciale effecten en overdreven acteerwerk.
katten is slecht uitgevoerd, maar het is ook onmogelijk om mee te werken als een rechttoe rechtaan verhaal. Uiteindelijk zou het een soortgelijke cult kunnen krijgen als die van The Rocky Horror Picture Show , een andere verfilming van een afwijkende musical. Echter, Rotsachtige horror maakt lichtjaren logischer en heeft de ingebouwde voordelen van betere liedjes, cosplaybare personages en leerbare choreografie. Welke ironische fandom ook katten voor zichzelf opbouwt, waardeert de film om een heel andere reden.
Opgemerkt moet worden dat het publiek niet te veel de schuld moet geven aan de katten artiesten. Waar veel vrolijk beschimpte films veel scène-kauwen bevatten, voor het grootste deel de acteurs in katten doen behoorlijk serieus werk. Jason Derulo als Rum Tum Tugger weet precies wat voor soort film hij wil om in te zijn. Echte legendes Sir Ian McKellen en Dame Judi Dench doen hun uiterste best om te doen iets van stof met het materiaal. Rebel Wilson en James Corden, in slecht geïnterpreteerde komische reliëfrollen die meestal de draak steken met hun gewicht, zijn legitiem ongemakkelijk om naar te kijken. Dat - en bijna al het andere dat er mis mee is? katten -- lijkt veel meer te maken te hebben met fascinerend slechte beslissingen van het productieteam.
Vraag het aan een fan van de Broadway-show: katten gaat over dans en spektakel. De film lijdt omdat het die twee elementen zo verkeerd opvat. Dingen zagen er eerst veelbelovend uit (dus de prijzen zoemen). Hooper cast beroemde dansers, Francesca Hayward en de Bourgeois-tweeling en rekruteerde Andy Blankenbuehler, de Tony-winnende choreograaf uit Hamilton . In plaats van hun talenten te laten zien, is de film zo vreemd ingelijst en gesneden dat kijkers hun bijdragen nauwelijks kunnen onderscheiden. Tot overmaat van ramp vond Hooper het nodig om de danspasjes te digitaliseren om ze ingewikkelder en indrukwekkender te laten lijken dan ze natuurlijk zouden zijn. Het uiteindelijke effect is zo deprimerend dat je ze ter wille van de dansers een opknapbeurt wil geven en opnemen met een iPhone.
De digitale effecten zijn echt de ondergang van de film. De kostuums van het stuk zijn niets meer dan maillots, zware make-up en grote plukjes bont, maar ze werken. De filmversie zou waarschijnlijk goed zijn geweest (nou ja, dichter bij goed) als het bij die iconische look was gebleven. In plaats daarvan worden de katten en hun omgeving op zo'n tweede manier weergegeven, het leukste dat je kunt hebben om te kijken katten is om te proberen de ergste overtredingen te pakken te krijgen. Blijkbaar was het niemands taak om te beslissen hoe groot de katten moesten zijn. Het ene moment zijn ze iets kleiner dan een volwassen persoon. De volgende zouden ze in een schoenendoos passen. Wat huid is en wat vacht is volstrekt willekeurig en dan hebben we het nog niet eens over die menselijke neuzen, handen en voeten. De achtergronden zijn zo eendimensionaal en onbelangrijk dat ze lijken te zijn gekopieerd en geplakt uit Google-zoekopdrachten voor afbeeldingen. De meest flagrante zonde van allemaal is dat ze Idris Elba - een van de meest stijlvolle en aantrekkelijkste mannen ter wereld - hebben meegenomen en hem hebben veranderd in iets dat zo verontrustend en onbedoeld hilarisch is, dat we nooit zullen kunnen kijken naar hem weer op dezelfde manier.
katten schenkt ons ook een scène waarin McKellen wat mogelijk sterke drank uit een kom zou kunnen likken terwijl hij volledig op de grond staat, dus daar is dat. Aangezien je een film niet echt zonder zin kunt bederven, is het geen spoiler om dat te zeggen katten eindigt met Dench die zo lang nonsens tegen het publiek praat dat je denkt dat iemand vergeten is cut te schreeuwen. Maar tegen die tijd heb je gekregen wat je wilde voor je vijf dollar. Niet per se genieten of zelfs lachen, maar een vreemde blik achter het gordijn.
