Jim Lee betrad de stripindustrie in 1987 en werd een rijzende ster voor Marvel Comics, waarbij hij zwaar gedetailleerde kunst schreef voor titels als Alfa vlucht en Punisher Oorlogsdagboek , voordat hij in populariteit explodeerde tijdens zijn periode als Uncanny X-Men-artiest en co-plotter. De spin-off serie uit 1991, X-Men #1, getekend door Lee en geschreven in samenwerking met Chris Claremont, blijft na 30 jaar het best verkochte Amerikaanse stripboek aller tijden. Eerder dit jaar werd IDW Publishing uitgebracht Jim Lee's X-Men Artist's Edition , een verzameling hoogwaardige scans van Lee's originele lijntekeningen tijdens zijn X-Men-dagen, inclusief omslagen, dubbele pagina's, pin-ups en binnenpagina's.
Sinds kort een fan een voorbeeld van de digitale versie gepost van een pagina van Uncanny X-Men #274 op Twitter, vergeleken met de collectie van IDW.
Een pagina van Uncanny X-Men 274 uit de Marvel Comics-app vs @IDWPublishing is **verbluffend** @JimLee Artiesteneditie // cc: @ScottW_inks 🤯🤩 pic.twitter.com/67fT4gYdwz
- Nate Voss (@vossome) 3 april 2021
De scans vergelijken de scherpe originele kunst met strak, gedetailleerd lijnwerk met de nogal wazig ogende kunst die beschikbaar is vanaf Marvel's officiële release van het nummer.
yuengling amber pils
Gedetailleerde schaduwen rond Magneto's ogen, de weergave op Rogue's haar en ander ingewikkeld lijnenwerk zijn grotendeels verdwenen in de gepubliceerde versie. Andere pagina's van Lee's run, zoals een beroemde splash van twee pagina's uit X-Men #1, hebben ook deze vage kwaliteit. Fans hebben lang getwijfeld aan het verhaal hierachter.
De inker van de kwestie, Scott Williams, gaf enig inzicht in de opvallende verschillen. Hij legde uit: 'We hebben heel slechte afdrukken in de originele X-Men-boeken, vooral op dubbele pagina's (bekijk de X-Men #1 spreads versus de Artist Edition).'
Jim Lee dan gaf zijn eigen inzichten, legde uit, 'Ik heb begrepen dat elke spread van twee pagina's werd gefotokopieerd tot een enkele 8x11 b/c van de beperkingen van de nieuwe flexografische persen (en om geld te besparen?), en het was die kopie waarvan werd geprint. Het was slecht voor gedetailleerde kunstwerken in het algemeen. Verloren dunne lijnen.'
De afbeeldingen verkleinen van twee pagina's naar één en vervolgens de afbeelding van één pagina weer opblazen om twee pagina's te vullen, zou een groot deel van het probleem verklaren. Bovendien is flexografisch printen een proces waarbij gebruik wordt gemaakt van een flexibele reliëfplaat, die bekend staat om het aanbieden van budgetdruk op vrijwel elk type substraat, inclusief goedkope papiersoorten. De stripindustrie omarmde de praktijk in het midden van de jaren tachtig op zijn standaard geprijsde titels, hoewel fans klaagden over de lage kwaliteit afdruktaken. Het proces vorderde in de vroege jaren negentig en verbeterde aanzienlijk, maar niet voordat veel problemen die nu als klassiekers worden beschouwd, leden onder de ruwe druktechniek.
Het is jammer dat de officiële versies van deze uitgaven nog steeds een overblijfsel bevatten van dergelijke ruwe productietechnieken, maar fans krijgen in ieder geval een glimp van Lee's bedoelingen dankzij originele kunstverzamelaars en IDW's hoogwaardige herdrukken.
