Ontwikkeld door Thatgamecompany, Reis werd in 2012 uitgebracht voor PlayStation 3 via PlayStation Network. Zowel gamers als critici werden verliefd op dit verrassend emotionele interactieve verhaal en tegen het einde van het jaar Reis had verschillende 'game of the year'-awards gewonnen en een Grammy-nominatie verdiend, een primeur voor videogames in het algemeen.
oude natie m43
Als je nog moet spelen Reis , dit is het moment. Beter nog, het is de perfecte game om aan te bevelen aan een niet-gamervriend, aangezien de game eindelijk is uitgebracht op iOS-apparaten voor een lage prijs van $ 5. Ondanks de manier waarop deze vijfvoudig BAFTA-winnaar de grens tussen games en kunst vervaagt, voelt het nog steeds toegankelijk, zelfs voor casual gamers.
De speler bestuurt een naamloze, geklede figuur die op weg is naar een berg waarvan de top splijt en de zon vangt. Anders doorkruis je een uitgestrektheid van relatief lege woestijn, waar je de ruïnes van een verloren beschaving en soms een andere speler tegenkomt. In tegenstelling tot traditionele coöpmodi, is Journey's vrij asynchroon, maar er is een echte emotionele weerklank bij het spelen met een vreemde. Zelfs wanneer je een andere speler ontmoet, staat de game erop zijn boeiende combinatie van audio en beeld te behouden, en als zodanig kunnen spelers niet communiceren via spraak of tekst. In feite leer je in de originele PlayStation 3-versie de gebruikersnaam van je kameraad pas als de aftiteling voorbij is.
Om samen te werken, gebruiken spelers de kracht van een muzikaal klokkenspel, dat de mogelijkheid heeft om de stukken stof te transformeren die je helpen door de wereld van het spel te navigeren. Iets aan de anonimiteit van een klein personage op een uitgestrekte plek maakt de band tussen spelers sterker. Hoewel de game ook buitengewoon goed werkt als solo-ervaring, is er iets aan de gelijktijdige gevoelens van afstand en intimiteit die in de atmosfeer van Journey zijn ingebouwd en die bijzonder geruststellend aanvoelen tijdens sociale afstand.
De soundtrack van Austin Wintory speelt een grote rol als het gaat om de gameplay. Hoewel er platformer-elementen zijn om Reis , het is vrij van de typische stressfactoren, zoals eigenzinnige Koopa-granaten of dodelijke obstakels. In plaats daarvan ontvouwt alles zich organisch en opzettelijk. Bovendien reageert de muziek dynamisch op je acties. Als een stand-in voor taal en een element van de gameplay zelf, wordt de muziek een nabootsing van de emotionele boog van het verhaal. Elke lijst lijkt op een schilderij, zozeer zelfs dat er niets anders op lijkt, behalve misschien Schaduw van de Kolossus , die, hoewel een beetje uitdagender in zijn gameplay, ook een melancholisch verhaal met ongelooflijke vergezichten en vitale orkestraties verweeft tot een naadloze ervaring. Het heeft iets uitnodigends, waardoor het perfect is voor minder ervaren spelers die normaal gesproken een niche-indie-game uit de weg gaan.
Het gevoel van ontdekking en die groeiende verwachting als je in de buurt van de gespleten berg komt, alles bouwt zich op op een manier die misschien het best te omschrijven is als filmisch. Toch slaagt zelfs dat er niet in om de sfeer vast te leggen, zowel delicaat als gedurfd, dat Reis tovert. Onnodig te zeggen dat als je je een beetje eenzaam of angstig voelt, dit spel louterend is. Door te leunen op het specifieke gevoel van isolement -- en door het verhaal onder de oppervlakte te laten gonzen en te laten groeien -- Reis legt de waarheid vast van hoe het is om door onzekerheid te navigeren. En het geeft je een beetje meer controle over die onzekerheid, al is het maar voor een paar uur.
