Angst is een subjectief beest. Wat de ene persoon angst aanjaagt, bijvoorbeeld spinnen, kan een andere persoon zijn schouders ophalen of zelfs gillen van plezier. Toch voelen sommige angsten universeel aan. In de afgelopen jaren hebben maar weinig horrorspellen zo'n breed scala aan angstaanjagende dingen omarmd als de Kleine nachtmerries franchisenemer.
De spellen presenteren een verscheidenheid aan monsters die steken in diepgewortelde, dagelijkse angsten: uitgekozen worden in de klas, lucht verstopt met het hoesten van onreine vreemden, kleding zonder iemand erin (waar zijn ze heen?), de angst van je eigen reflectie, enzovoort. Kleine nachtmerries ' monsters slagen omdat ze veel te vertrouwd aanvoelen.
10Kinderen kunnen zo gemeen zijn (de pestkoppen)
Talloze verhalen bevatten pestkoppen, die vaak de oorzaak onderzoeken van wat gemene kinderen zo maakt gemeen . In Kleine nachtmerries II , hebben de pestkoppen die spelers in de school tegenkomen geen rechtvaardiging voor hun gedrag. Het zijn geen echte kinderen, schijnbaar gemaakt van porselein. Ze vallen zonder reden en met uniforme kwade bedoelingen aan.
Vaak worden pestkoppen minder beangstigend als een verhaal hen vermenselijkt, maar deze kleine monsters worden nooit volwassen. De pestkoppen vertegenwoordigen de slechtste aspecten van kinderen zonder een greintje goedheid om ze te verlossen. Ze zijn niet zozeer angstaanjagend als wel diep verontrustend, een herinnering dat 's werelds meest alledaagse wreedheden zich kunnen concentreren in de kleinste lichamen.
9Dit is geen kampeertrip (The Hunter)
Enge hillbillies zijn al lang belangrijke spelers in de horrorwereld. In het geval van de Hunter, de eerste antagonist in Kleine nachtmerries II , er is niet veel dat hem onderscheidt van Leatherface of, bizar, Elmer Fudd. Misschien is het de laatste vergelijking die een deel van het potentieel van de Hunter steelt, die tot de minst angstaanjagende monsters in de franchise behoort.
Toch is een stuntelige schurk die berenvallen voor kinderen zet en een rottend gezin rechtop in stoelen in zijn huis laat zitten, al angstaanjagend genoeg.
8De bloedzuigers zijn een klein monster, maar zijn enorm verontrustend
De bloedzuigers zijn vrijwel een niet-bedreiging in Kleine nachtmerries . En toch, wat kleine ongemakken betreft, er is iets diep verontrustends aan deze kleine jongens. Net zoals echte bloedzuigers de neiging hebben om mensen meer bang te maken dan iets dat zo klein is recht op heeft, veroorzaken de bloedzuigers die uit de modder in de buik van de Maw opstaan en Six over de vloer achtervolgen, rillingen zodra ze verschijnen.
Zoals veel van de monsters in Kleine nachtmerries , is er geen manier om de bloedzuigers te verslaan, behalve voor hen te vluchten. Hoe kort de ontmoetingen met hen ook mogen zijn, ze laten spelers buiten adem en zijn beslist uitgeput.
7Dit buffet is onhygiënisch (de gasten)
Terwijl de inspiraties die hielpen maken Kleine nachtmerries variëren van veelvoorkomende angsten uit de kindertijd tot folklore, het is pas als een speler de bovenste dekken van The Maw bereikt dat de Shinto-invloeden echt een rol gaan spelen. De gasten aan hun tafels zijn als varkens aan troggen, eten gedachteloos totdat ze iets anders dan mens worden, en herinneren spelers er met geweld aan Spirited Away en het lot van Chihiro's ouders. 'Je bent wat je eet' voelde nog nooit zo bedreigend.
De gasten zijn hersenloos en afschuwelijk en huppelen over de vloeren als overgroeide insecten, maar dat is niet alles dat hen verontrustend maakt. Als spelers deze veelvraat in actie zien, vragen ze zich af of ze ooit normale mensen waren. Zo ja, wie zegt dat een speler zijn lot niet zal delen?
6De Twin Chefs voldoen niet aan de hygiënenormen
De tweelingkoks van Kleine nachtmerries laat Typhoid Mary een heilige lijken. Met hun longen in vuile schorten en openlijk hoestend terwijl ze in hun kookpotten roeren, kan men niet anders dan misselijk worden als Six door de keukens kruipt. In het afgelopen jaar is de diepgewortelde angst van de mensheid voor besmetting gerechtvaardigd gebleken, aangezien de mensheid heeft gezien hoe een enkel virus een gevoel van normaalheid dat lang als vanzelfsprekend werd beschouwd, verwoestte.
Door voedsel overgedragen ziekten hebben waarschijnlijk geen invloed op de personages in het spel, maar zoals de engste elementen in deze games is het de echte fout die wordt afgebeeld die het meest verontrustend is. Spelers kunnen zich de geur van deze kamers voorstellen, de stank van de koks terwijl ze hoesten, en zich afvragen of elk restaurant ter wereld er stiekem zo achter de schermen uitziet.
5De dame is mooi maar angstaanjagend
The Lady is zo duidelijk een eindbaas in Kleine nachtmerries . De aanblik van haar strakke silhouet op een balkon is diep huiveringwekkend omdat het zo onverwacht is. Halverwege het spel zijn spelers in slaap gesust in een gevoel van valse verwachting: spelers vermoeden dat elk volgend monster groezelig, grotesk en onhandig zal zijn.
Maar in plaats daarvan, daar is de dame, haar haar kammen en voor zichzelf zingen voor een kapotte spiegel. Is ze een heks, een monster of allebei? was ze ooit een echt persoon, en hoe kan ze zo kalm blijven als de eigenaresse van dit gruwelijke rijk? Is zij een van de paspoppen die tot leven zijn gebracht, of gaat ze ze gewoon verstoppen en de bejesus van spelers afschrikken? Al deze vragen plagen spelers terwijl Six zachtjes haar vertrekken binnensluipt.
4Sla geen klas over (de leraar)
De knipcursus heeft nog nooit zo vernietigend gevoeld. De eerste glimp van de Leraar is de gepersonifieerde klassieke kinderangst: ze scheldt haar klas uit en doemt op over haar leerlingen, met krijt tegen een schoolbord bonzend met een dode uitdrukking op haar slappe gezicht. Maar als het slechtste wapen dat de Leraar tot haar beschikking had een maatstaf was, zou dit een ander spel zijn.
Nogmaals, mogelijk verwijzend naar de Shinto-folklore, lijkt de Leraar op een beroemde yokai: Rokurokubi, de vrouw met de lange nek. In werkelijkheid maken leraren soms grapjes dat ze ogen op hun achterhoofd hebben, maar in Kleine nachtmerries II , de Leraar doet het beter. Ze volgt Mono en Six niet alleen met haar ogen, maar met haar hele hoofd, ondersteund door de langwerpige stengel van haar nek. Zo rekbaar als Luffy's ledematen en afschuwelijk kronkelig, de flexibele nek van de Leraar zorgt ervoor dat er geen ontkomen aan haar aandacht.
3Spelers willen een second opinion (The Doctor)
de dokter in Kleine nachtmerries II heeft waarschijnlijk niet de juiste licentie. En toch is het ziekenhuis zeker zijn domein, en hij is zeker toegewijd aan zijn gruwelijke patiënten. The Doctor, zoals de meeste monsters in de franchise, lijkt gefixeerd op zijn werk totdat hij een indringer opmerkt. Vaak wordt hij ondersteboven gezien, een opgeblazen kadaver dat over het plafond raast en ondanks zijn omvang de zwaartekracht tart.
De dokter wast zijn handen. In een spel waarin alles zo smerig lijkt, is een monster dat zijn handen wast verontrustend menselijk. Als de dokter maar een hersenloos beest was, zou hij niet resoneren. Maar de makers van Kleine nachtmerries hebben elk monster zijn eigen doel en identiteit gegeven, waardoor ze maar al te echt aanvoelden.
tweeDe dunne man is veel te kalm
The Thin Man voelt alsof hij er zo uit komt Het Magnus-archief of ontsnapt uit de annalen van Creepypasta . Horrorfans worden vaak achtervolgd door lange, dunne silhouetten en onleesbare radio-uitzendingen.
Milwaukee licht bier
The Thin Man is zo geduldig, altijd aanwezig en uit het zicht, zijn kleren verspreid over elk oppervlak terwijl Mono en Six de Bleke Stad doorkruisen. Hij is onherroepelijk verbonden met de statische televisies die het verlaten landschap pokken, onontkoombaar als de lucht zelf. The Thin Man houdt in dat er zoveel verhaal verborgen is voor het zicht van de speler, en het is ook duidelijk dat hij op zoek is naar iemand. Iemand met deze patiënt zal uiteindelijk zeker slagen, en dat is een huiveringwekkende gedachte.
1Soms is de eerste de slechtste (de conciërge)
Ja, de onevenredige armen van de conciërge zijn verontrustend, net als zijn bleke huid en ongelijke grijns. Maar alle monsters in de franchise zijn net zo wankel, dus waarom is de conciërge nog angstaanjagender?
Terwijl de eerste grote antagonist Six in de eerste game ontmoet, presenteert de conciërge de eerste van vele vreselijke mysteries. Het is niet duidelijk waarom hij de lichamen van slappe kinderen inpakt, waarom hij een fedora draagt, waarom hij geblinddoekt is, waarom hij speelgoed oppot in een aparte kamer. The Janitor zet de toon voor de hele franchise. De speler begint zich een verloren kind te voelen vanaf het moment dat hij verschijnt, precies zoals de makers het bedoeld hebben, en dat gevoel van onbehagen blijft daarna bestaan.
