Het is niet moeilijk om vast te stellen wat maakt De legende van Zelda een van de meest gevierde franchises in videogames. Hersenkrakende puzzels, fantastisch ontwerp van wezens en een arsenaal aan middeleeuwse wapens hebben het allemaal zo gemaakt. De franchise zelf is een prachtig mengsel van bevredigende gameplay en intrigerende kennis.
Maar er is één inzending waarvan de waardering in de loop der jaren moest groeien. Majora's masker was een direct vervolg op de baanbrekende Ocarina of Time op Nintendo 64 en was net zo anders een vervolg als het had kunnen zijn. Het verhaal is niet eenvoudig, Princess Zelda verschijnt alleen in een flashback en de driedaagse structuur wreef sommige traditionele spelers op de verkeerde manier. Maar het verdient veel lof voor de manier waarop het zijn unieke verhaal presenteerde en het actie-avontuurgenre beïnvloedde.
Uitgebracht in Japan op 27 april 2000 (en komt naar Noord-Amerika op 26 oktober), Majora's masker had een korte ontwikkelingsperiode. Regisseur Eiji Aonuma en zijn team hergebruikten grafische middelen van Ocarina of Time om het spel voor de deadline te voltooien. Een vervolg dat zo snel daarna werd uitgebracht terwijl het er bijna identiek uitzag, hielp het de ontvangst waarschijnlijk niet bij fans die op zoek waren naar de volgende Ocarina . Hoewel de recensies goed waren, was de verkoop lang niet zo hoog.
Majora's masker ziet Link zich wagen naar het vreemde land Termina voordat hij wordt besprongen en beroofd door een gemaskerde Skull Kid. Het masker voedt zich met zijn donkerste impulsen en schenkt onnoemelijke kracht; kracht die hij gebruikt om Link te transformeren in een nederige Deku Scrub. Vijf minuten in het spel en spelers krijgen te horen dat ze het openingsgedeelte niet zullen spelen als de beroemde Link. Maar dit leidt tot een verscheidenheid aan gameplay binnen verhogen . Naarmate het spel vordert, kunnen spelers ook veranderen in een Goron en een Zora. Elke vorm heeft unieke toepassingen in gevechten, verkenning en het oplossen van puzzels die spelers bezig houden.
Maar elke Zelda spel is voor het grootste deel leuk om te spelen. Karakterisering en verhaal zijn waar verhogen schijnt het meest door. Elke NPC, van de meest onbeduidende tot de belangrijkste, heeft zijn eigen angsten, verlangens en geheimen. In Ocarina of Time , verdringt het complot van Ganondorf de stedelingen van Hyrule en maakt alles over het algemeen verschrikkelijk. Maar in Majora's masker , probeerde Nintendo meer persoonlijke problemen te onderzoeken.
Er is de postbode, die zo toegewijd is aan zijn beroep dat hij worstelt met het verlaten van zijn werkplek. In zijn laatste uren kunnen spelers hem in het postkantoor vinden, kronkelend op de grond terwijl de vernietigende maan dichterbij komt. Er is Darmani, de geest van Goron die zijn leven gaf om degenen te beschermen waar hij het meest om geeft. Zelfs de slechterik zelf heeft lagen van diepte die in die tijd ongezien waren in games. Skull Kid's gevoelens van verlatenheid brengen hem ertoe het masker te stelen en uit te halen. Ganondorf hunkert gewoon naar macht.
Door al deze tot nadenken stemmende personages toe te voegen en de game te vullen met side-quests waardoor spelers interactie hebben met NPC's, zorgde Nintendo ervoor dat spelers een diepere verbinding met deze wereld zouden opbouwen. Het ging niet alleen om de drive om te zegevieren over een slechterik. Het ging over het rechtzetten van vreselijke, persoonlijke tragedies en het brengen van geluk aan de mensen om je heen. Natuurlijk wordt de speler beloond voor zijn problemen, maar er zijn zoveel moderne games die hun speeltijd nu vullen met extra inhoud die eigenlijk niets toevoegt aan het grotere verhaal. Twintig jaar geleden zorgde Nintendo ervoor dat spelers erom gaven in plaats van het simpelweg uit te pluizen voor een beloning.
De driedaagse structuur, een veelgehoorde klacht van sommigen bij de release, speelt een grote rol als het gaat om interactie met de wereld. Verschillende evenementen vinden plaats op verschillende tijdstippen van de dag en de meeste NPC's hebben hun eigen schema's. Daarom moeten spelers kiezen wie ze willen helpen. Ze kunnen uiteraard de tijd terugdraaien om een andere beslissing te nemen, en er is een in-game item dat alle karaktergebeurtenissen bijhoudt, maar dit element van keuze is geëvolueerd binnen moderne games. Nu kunnen spelers enorme actie-RPG's spelen met verhaallijnen die zich aanpassen aan hun keuzes. In 2000 testte Nintendo dit in een van zijn meest geliefde franchises.
De legende van Zelda serie staat niet bekend om zijn adembenemende verhalen. Nintendo heeft vooral vertrouwd op klassieke avonturen- en fantasiestijlen, maar het is altijd bereid geweest om nieuwe ideeën binnen die formule uit te proberen. Majora's masker is het toppunt van creativiteit binnen de Zelda franchisenemer. Sinds de release heeft het een reputatie opgebouwd als het donkere of edgy Zelda . Met verwrongen beelden en verhaallijnen gebaseerd op ongeluk, is het geen wonder waarom. De game had gewoon weer een plezierige, met puzzels gevulde ervaring kunnen zijn, maar het gaat verder dan dat: het is een diepgaande verkenning van doorzettingsvermogen in het licht van immense stress en trauma. Majora's masker is een game die karakterisering, verhalen vertellen en besluitvorming in gaming ten goede heeft beïnvloed.
