Er zijn geen bedrijven in de game-industrie met een rijkere, belangrijkere geschiedenis dan Nintendo. Vanaf het NES-tijdperk tot 2021 is Nintendo doorgegaan met het uitvinden, opnieuw uitvinden en hercontextualiseren van genres en franchises die de industrie in grote lijnen hebben bepaald. Van Super Mario Bros. naar Ocarina of Time naar Metroid Prime naar Wii Sports naar Breath of the Wild , is het onmogelijk om de invloed van Nintendo op het gamelandschap beknopt te beschrijven. Kortom, Nintendo heeft een catalogus die je moet ervaren om de voortgang van het medium echt te begrijpen. Met dit in gedachten moet Nintendo's bloedarme, misplaatste omgang met legacy-inhoud op Switch worden aangepakt.
Toen Nintendo aankondigde dat de Virtual Console niet terug zou komen op Switch, verschoof de teneur van het gesprek over klassieke games op het systeem. Het was bijna een uitgemaakte zaak dat het merk zou migreren. Van Wii tot 3DS tot Wii U, Virtual Console was grotendeels synoniem met moderne Nintendo, maar het werd abrupt en onverklaarbaar opgeschort voor een vervanging - die nooit echt kwam. Er was potentieel voor Nintendo om een scalpel naar de Virtual Console te brengen en deze te moderniseren. De drop-feed van releases op Wii U en 3DS was schamele, en de prijsstructuur was niet in overeenstemming met de werkelijkheid. Spelers dwingen om langzaam dezelfde games opnieuw te kopen was duidelijk een vergissing, en het laten vallen van het merk leek een stilzwijgende erkenning hiervan. Maar de oplossing van het probleem werd uiteindelijk: Nintendo Switch Online, een halfslachtig abonnementsmodel .
De problemen op Nintendo Switch
Nintendo Switch Online biedt in sommige opzichten een betere waarde dan Virtual Console, maar het valt nog steeds in dezelfde valkuilen. De aanvankelijk stabiele maar teleurstellende drip-feed van nieuwe games droogde bijna volledig op. Nintendo kneep elke druppel bloed uit de NES-steen voordat hij met tegenzin SNES-titels toevoegde en de voorheen maandelijkse game-aankondigingen liet vallen. Nieuwe titels begonnen langzaam te verschijnen. Hoewel er een aantal opwindende heruitgaven zijn geweest - sommige exclusieve Super Famicom-producten worden bijvoorbeeld overgebracht - is het gesprek rond Switch Online onvruchtbaar geworden. De community heeft zich neergelegd bij het verlangen naar titels als title aardgebonden op de service, games die al digitaal zijn uitgebracht op Wii U en 3DS.
Nintendo Switch Online was uiteindelijk niet echt een vervanging voor Virtual Console. Het bood een aantal nieuwe voordelen, maar dezelfde reeks problemen en nog wat. En met het vooruitzicht van Nintendo 64-spellen (of elke andere bibliotheek , wat dat betreft) die naar Nintendo Switch Online komen en er elke dag minder waarschijnlijk uitzien, nemen de problemen alleen maar toe. De toegankelijkheid van de bibliotheken van Nintendo Switch Online maakt het natuurlijk een aantrekkelijke service als je het door bepaalde lenzen bekijkt. Maar verwijderd uit de context van de NES- en SNES-bibliotheken, kan het de gebrekkige maar functionele Virtual Console niet eens aanraken.
Nintendo had de problemen met Nintendo Switch Online kunnen oplossen, maar in plaats daarvan introduceerde het bedrijf nieuwe problemen. Namelijk Nintendo's nieuwe praktijk om klassieke games voor beperkte tijd vrij te geven. Eerste Super Mario 3D All-Stars werd geraakt met dit eindige venster, en toen Fire Emblem: Shadow Dragon & the Blade of Light gevolgd. Deze praktijk is op zijn best dubieus, zonder een overtuigende rechtvaardiging voor de reden waarom deze spellen van de lijst worden gehaald.
Maar terwijl het gesprek zich fixeert op de frustrerende oppervlakkigheid van Nintendo Switch Online en het gevaarlijke precedent dat wordt geschapen door beperkte releases, wordt het grotere punt genegeerd. Het probleem is niet alleen dat het leeuwendeel van de klassieke Nintendo-games niet beschikbaar is om op de hand te spelen. terwijl ik F-Zero GX beschikbaar op Switch zou ongelooflijk spannend zijn, het probleem gaat veel dieper. Door de back-catalogus op Switch te beperken, heeft Nintendo generaties belangrijke games ontoegankelijk gemaakt.
De kwestie van gamebehoud
De ontoegankelijkheid van legacy-inhoud leidt tot talloze problemen, waaronder het behoud van games. Naarmate het medium ouder wordt en zijn erfenis rijker wordt, groeit de noodzaak om het verleden te bewaren. Hoewel velen originele hardware en fysieke games beschouwen als de oplossing voor conservering, is het een smalle lens om het onderwerp door te bekijken. In een vacuüm beschermen fysieke media tegen de-listing en DRM-problemen, het soort problemen dat games plaagde, waaronder: voor en het voorheen ontoegankelijke Scott Pilgrim vs. The World: The Game . Die kijk op bewaring gaat echter voorbij aan de kwestie van toegankelijkheid.
Immers, als de inhoud niet gemakkelijk toegankelijk is voor spelers, doet de bewaarde status er niet meer toe. Neem bijvoorbeeld de GameCube-klassieker Chibi-Robo , die online ongelooflijk duur is. Sommige spelers die zich vooral zorgen maken over toegang tot vergeten spellen, kunnen zich dat veroorloven. Maar veel meer kunnen dat niet. Als geïnteresseerde consumenten niet gemakkelijk aan games kunnen komen vanwege de onbetaalbaar hoge prijzen, zijn ze niet echt bewaard gebleven. De functie van het bewaren van games is niet alleen om jezelf te beschermen door een persoonlijke bibliotheek te hebben, maar om ervoor te zorgen dat de grotere gemeenschap kan genieten van de geschiedenis van de industrie en deze kan begrijpen.
De meest toegankelijke en rechtvaardige oplossing hiervoor is digitale distributie. Hoewel gebrekkige, portering en release van games op alomtegenwoordige, moderne platforms is de oplossing voor behoud. Digitale media brengen de eigendomskwestie in gevaar, maar digitale media is de beste onvolmaakte oplossing voor het probleem. Of dat nu de vorm aanneemt van robuustere abonnementsdiensten of uitgebreide à-la-carteopties, er moet iets gebeuren. Beide zijn levensvatbaar, en de combinatie van de twee is een krachtig hulpmiddel voor het bewaren van toegankelijke games, zoals aangetoond door de Xbox Series S|X .
Niet elk bedrijf promoot digitale bewaring echter in de mate van Microsoft. Nintendo zeker niet. De omvang en het belang van Nintendo's geschiedenis kan niet worden onderschat. Helaas is het niet gemakkelijk toegankelijk. Hoewel het opsporen van originele hardware voorlopig werkt, is het een korte, dure pleister op een groter probleem. Nintendo moet zijn legacy-content beter behandelen, en de community moet daarvoor pleiten.
