One-Punch Man's debuutseizoen maakte de show tot een van de doorbraak anime-hits van 2015. Deze prestatie werd bereikt door scherp, geestig schrijven, heldere en vloeiende animatie, een pakkend, anthemisch themalied en, belangrijker nog, een unieke draai aan beproefde (en vermoeide) stijlfiguren . Zijn belachelijk overmeesterde titulaire held steekt de draak met zowel shonen- als superheld-archetypen, waardoor One-Punch Man enorme aantrekkingskracht op verschillende genres voor liefhebbers van anime en stripboeken.
Seizoen 1 was van begin tot eind bijna perfect gevormd, waardoor seizoen 2 de niet benijdenswaardige taak kreeg om meer sap te persen uit wat in wezen een grap met één noot is: een held wiens centrale conflict is dat hij te succesvol. Tegen alle verwachtingen in moet deze zich herhalende grap zijn welkome twee seizoenen nog overtreffen. Er is gewoon iets verslavend bevredigend aan het kijken naar de arrogante monoloog van een schurk van de week die wordt onderbroken door een enkele, verwoestende stoot, keer op keer.
We zouden willen dat we hetzelfde konden zeggen voor de rest van One-Punch Man 's tweede seizoen, dat voor het grootste deel een teleurstelling was.
DE DIP IN ANIMATIEKWALITEIT
Terwijl de gerenommeerde animatiestudio Madhouse de productie teugels voor het eerste seizoen van de show overnam, nam J.C. Staff het over voor seizoen 2. We zouden niet zo ver gaan om te zeggen dat het tweede seizoen eruitziet vreselijk maar er is een merkbare daling van de visuele kwaliteit tussen seizoen 1 en 2, een klacht die de negatieve online fandiscussies domineert. Fans klagen van het herhaaldelijk gebruik van stilstaande beelden en een trillende camera.
SAITAMA (EN GENOS) ZIJN UITGEZONDERD
Hoofdpersonages hoeven niet altijd centraal te staan in elke verhaallijn. Het is zelfs een goede zaak als iets ons nog steeds kan interesseren met zijn centrale protagonist(en) buiten het scherm (of buiten de pagina). In One-Punch Man Seizoen 2, een extra lopende grap aan Saitama's enkele knock-out-vaardigheid, houdt hem zo ver mogelijk van het A-plot. In plaats van in het hart van de 'Monster Apocalyps' te zijn, brengt Saitama het grootste deel van zijn tijd door met deelnemen aan een vechtsporttoernooi met een gekke pruik op.
miller lite hoge levensduur
Terwijl het is grappig om te zien, het narratieve probleem met deze grap is tweeledig. Ten eerste verandert het volledig wat we begrepen van de show in seizoen 1 - een verhaal dat is gefixeerd op Saitama's reis, in plaats van een ensemble-affaire. En twee, het scheidt Saitama van zijn toegewijde student, Genos. Hun vreemde koppeldynamiek was zowel het emotionele als het komische hart van het eerste seizoen. Seizoen 2 verwisselt Genos voor King -- een slachtoffer van een verkeerde identiteit voor heldenverering -- als Saitama's belangrijkste vertrouweling, wat eerlijk gezegd een slechte afweging is. Erger nog, Genos heeft geen vrijgezel roze schort dit seizoen. Onvergeeflijk!
EEN OVERVOLLE CAST
In plaats van Saitama is het grootste deel van de collectieve speelduur van seizoen 2 verdeeld over wat lijkt op, oh, 5,oo nieuwe personages -- helden, krijgskunstenaars en monsters. Sommige zijn voor gebruik in één aflevering, terwijl andere wat langer blijven hangen, de meesten die zijn uitgerust met het soort gekke krachten en kostuums die je zou verwachten van One-Punch Man 's genre concurrent, Mijn Held Academia .
Voor lezers van de One-Punch Man manga, is er een duidelijke voldoening om bekende gezichten eindelijk op het scherm te zien. Voor alle anderen zijn deze eindeloze introducties aangenaam maar vermoeiend, zoals het bijwonen van 's werelds vreemdste netwerkevenement. Er zijn er gewoon te veel die te vaak in en uit springen. In plaats van solide wereldopbouw, voelt het als een reeks cameo-optredens, met weinig indicatie van hoeveel we in een van hen zouden moeten investeren.
GAROU IS NIET DE JUISTE NEMESIS
Traditioneel hebben helden een aartsvijand nodig. Het idee om een ambitieuze en angstaanjagende succesvolle als Saitama te geven, is daarom helemaal niet verkeerd. Het is alleen zo dat de ideale tegenstander van onze kaalhoofdige slappeling niet Garou is, de heldenjager die in het leven is geroepen om die rol te vervullen.
De traditie schrijft ook voor dat een aartsvijand fungeert als inversie van de held. De Joker, bijvoorbeeld, is de chaotische doorn in het oog van Batman terwijl hij ernaar streeft strakke orde in Gotham City te brengen. Je zou kunnen stellen dat Garou als een schurk voor Saitama werkt door een donkere weerspiegeling te geven van zijn rauwe, ongecontroleerde macht in verkeerde handen, behalve dat in de tijd dat het paar per ongeluk elkaars pad kruiste , is hilarisch duidelijk gemaakt dat Garou lang niet in de buurt van Saitama's niveau komt. (Nog niet, tenminste.)
Als de show echt een levensvatbare uitdaging voor Saitama wilde bieden, had het voor hersens boven spierkracht moeten gaan. Terwijl hij wacht om te zien of Saitama zijn gelijke al dan niet zal ontmoeten, heeft een onmiskenbare aantrekkingskracht, maar het ding dat hem diep interessant maakt, zijn zijn innerlijke worstelingen, niet zijn uiterlijke. Aan de buitenkant is Saitama 's werelds grootste (anonieme) held. Aan de binnenkant trekt elke gemakkelijke overwinning hem dieper in een depressieve apathie, balancerend op de rand van het nihilisme.
In plaats van te proberen hem fysiek te vernietigen, zou een betere tegenstander van Saitama in plaats daarvan kunnen proberen het enige te vernietigen dat hem ervan weerhoudt van die richel af te gaan: zijn toewijding aan het werk van heldhaftigheid.
alcohol twee xs
Geproduceerd door J.C. Staff, nieuwe afleveringen van One-Punch Man debuut elke dinsdag op Hulu.
