De wereld was bedroefd om te horen van Het overlijden van Robin Williams op maandag , en de omstandigheden rond zijn dood maakten het alleen maar tragischer. De meesten van ons herinneren zich echter liever de komische legende uit de tijd dat hij ons aan het lachen maakte.
Misschien was het zijn gekke dwaasheid als de buitenaardse Mork, of zijn stellaire stem die werkt in Aladdin, of de manier waarop hij erin slaagde het formulier van een oude dame in te vullen Mevrouw Doubtfire . Hij had ook heel veel dramatische rollen, van De Visser Koning naar Dode Dichters Society . Williams zou je kunnen laten meeleven met de gekwetste ziel onder de clown, de man achter de façade.
Ondanks al zijn veelzijdigheid -- van het spelen van een cartoonvleermuis die het regenwoud probeert te redden tot een angstaanjagende stalker die bij een fotohokje werkt -- is het jammer dat Williams nooit in een superheldenfilm heeft gespeeld, vooral in een tijdperk waarin mensen als Robert Redford, Jack Nicholson en Anthony Hopkins hebben dergelijke genrerollen omarmd.
Oh wacht. Williams deed speel een soort superheld: hij was Popeye the Sailor Man.
Popeye als eerste superheld uit de strip is geen algemeen geaccepteerd concept, maar het heeft zijn voorstanders . De beroemdste creatie van E.C. Segar had misschien geen geheime identiteit of droeg geen spandex, maar hij werd wel supersterk en bijna onkwetsbaar toen hij een blik spinazie opendeed. Een hornpipe-mal later, en het is Aan . Zelfs tijdens zijn eerste optreden in Thimble Theater , toen de Sailor Man een beetje depowered was, bewees hij dat hij meerdere schotwonden kon overleven. 'Kan Popeye de Hulk verslaan?' is een vraag die deprimerend weinig fanboys tegenwoordig stellen.
De muzikale komedie uit 1980 Popeye markeerde Williams' debuut op het grote scherm als een hoofdrolspeler (volgens IMDb , het was pas zijn tweede filmrol). Ondanks een fatsoenlijke box-office-uitvoering, ontving de film gemengde recensies en werd hij als een flop beschouwd door Paramount Pictures, dat oorspronkelijk zijn zinnen had gezet op een bewerking van de Broadway-musical Annie (zelf gebaseerd op de langlopende strip).
Ook met in de hoofdrollen Shelley Duvall, Ray Walston, Paul Dooley en Linda Hunt, vrijwel alles over Popeye was fenomenaal, onmiskenbaar raar. Een film over de beroemde klonterige stripzeiler die was niet een cartoon? Een soundtrack gecomponeerd door soft rock artiest Harry Nilsson ('Everybody's Talkin'')? En ... geregisseerd door Robert Altman ( MASH , Het lange afscheid , en later, Gosford Park )?
En toch, als ik helemaal eerlijk zou zijn, Popeye is de enige Altman-film die ik ooit heb gezien. Ik ben het eens met veel van de negatieve beoordelingen; Leonard Maltin noemde het een 'verbazingwekkend saaie musical' en hij had geen ongelijk. De nummers zijn helemaal niet pakkend, en de onhandige actiescènes kan nooit de intensiteit van de strips repliceren of de tekenfilms .
oprichters nitro breakfast stout
De film heeft echter een speciaal plekje in mijn hart, deels vanwege mijn liefde voor Popeye, de lelijke, loensende palooka die nooit is uitgenodigd voor een van de superheldenfeesten. Maar het is ook omdat je nooit om een betere Popeye dan Robin Williams had kunnen vragen.
Stel je voor dat je deze film in modernere tijden cast en probeert te bedenken welke Hollywood A-lister mogelijk de titelrol zou kunnen spelen. Je zou nog steeds terugkomen naar Robin Williams. Zijn verschijning op het scherm was in het begin een beetje onaangenaam. Geen enkele man heeft tenslotte zo'n prominente kaaklijn als Popeye. Williams belichaamde echter de rol - en het waren niet alleen de rubberen onderarmen. Na een paar minuten van het zien van de acteur zijn gezicht scrunchen en hap aan een komisch grote maïskolfpijp, je gelooft dat Williams een stripfiguur is die tot leven is gekomen. Plus die onmiskenbare norse Popeye-stem, voor het eerst gesproken door Billy Costello in de tekenfilms van Fleischer, die Williams perfect imiteert. Het is waarschijnlijk de meeste moeite die een acteur ooit heeft gedaan om zichzelf te transformeren in een stripboekpersonage, en hij heeft het verbazingwekkend goed gedaan.
Het is ook een glimp van de verbijsterende hoeveelheid energie die Williams in al zijn rollen stopte, een kwaliteit die uitbundigheid en diepe sympathie combineert die erg gemist zal worden.
