Review: 'Alice Through the Looking Glass' is een zinloze reis terug door het konijnenhol

Toen ik naar Disney's 'Alice Through the Looking Glass' keek, verwonderde ik me erover. Niet zozeer in het productieontwerp, overspoeld met een waas van rubberachtige CG-landschappen, vaag groteske geanimeerde karakters en een kleurenpalet dat 'elk krijtje in de doos' aanziet voor een esthetiek. Zeker niet voor de optredens die variëren van sluimerend tot opgeblazen. Niet bij het verhaal, dat zinloos en toch schijnheilig is. In plaats daarvan verwonderde ik me erover dat regisseur James Bobin deze baan überhaupt zou aannemen. Het salaris voor het besturen van zo'n tentpaal is zeker fors, maar hoe zit het met de creatieve boeien om zo diep schatplichtig te zijn aan een van de slechtst beoordeelde aanbiedingen van Tim Burton?

Bobin kwam op met eigenzinnige televisiekomedie zoals Sacha Baron Cohen's 'Da Ali G Show' en HBO's 'Flight of the Conchords' voordat hij in 2011 zijn regiedebuut maakte met 'The Muppets', de charmante stoeipartij die het zwaaiende gezinsvriendelijke merk nieuw leven inblies . Dat hij terugkeerde naar het minder geïnspireerde en uiteindelijk minder geprezen vervolg 'Muppets Most Wanted' was vergeeflijk, zo niet begrijpelijk. Maar om dat te volgen met nog een hopeloos vervolg is vervelend. Burton is weg van de regisseursstoel, maar de vingerafdrukken van de filmmaker zijn overal te vinden op dit vervolg op 'Alice in Wonderland', waardoor Bobin wordt meegesleurd met een overweldigende reeks prefab slechte beslissingen. Maar waar het toekomt, 'Alice in Wonderland'-scenarioschrijver Linda Woolverton keerde terug om meer slecht en flauw te doen aan deze doorn in het oog van een franchise, duikend in achtergrondverhalen en een frivole tijdreisplot.

Heb je je ooit afgevraagd waarom het hoofd van de Rode Koningin zo groot is, waarom ze zo'n hekel heeft aan witte rozen of waar haar slogan 'met hun hoofd' vandaan komt? Misschien heb je je afgevraagd of de Mad Hatter last heeft van papa-problemen? Als dat zo is, zult u waarschijnlijk enthousiast zijn over 'Alice Through the Looking Glass'. Zo niet, dan ben je misschien - net als ik - diep in de war.

Het vervolg gaat jaren na de eerste film verder, met Alice Kingsleigh (Mia Wasikowska) als een gedurfde zeekapitein wiens schip gevaar loopt vanwege een wraakzuchtige ex (Leo Bill). Ze vlucht voor haar problemen door een enorme spiegel, terug naar Wonderland. Daar maken haar oude vrienden zich zorgen over de Hoedenmaker (Johnny Depp), die van gek naar verdrietig is geworden, lusteloos over de lang geleden overleden familie van de Jabberwocky. Zijn verdriet is zo diep dat het zijn stralende rode haar en zijn witte en gekneusde make-up verandert in asgrauwe grijzen. Alice moet dus naar het verleden reizen en de familie van de Hoedenmaker redden. Time zelf (Baron Cohen) waarschuwt haar dat zo'n onderneming de hele tijd kan vernietigen - maar het bestaan ​​is verdoemd, want het meest irritante personage in deze serie is supertriest.

Dat 'Alice Through the Looking Glass' voor kinderen bedoeld is, wordt duidelijk door de hardhandige toespraken over prioriteiten, tijd en familie, maar ook door de plotgaten die zo groot zijn dat ze het bobbelhoofd van de Rode Koningin zouden kunnen opslokken. Tegen het einde is het duidelijk dat als Alice in het begin goed naar Time had geluisterd, er helemaal niets van deze Wonderland-bedreigende waanzin was gebeurd. Dat is misschien een geweldige les voor jongeren, maar het is een razend spannende onthulling voor volwassenen die hun tijd aan deze film hebben verspild.

Ondanks een wankel script en een reeks opzettelijk belachelijke regels, zet Wasikowska door met moed en charme, en brengt ze vitale verve, of ze nu optreedt tegen een bemanning van capitulerende pratende dieren, kletterende tinnen mannen, hooghartige Engelse upper-crusters, of wat Depp ook aan het doen is.

oom jacob's stout

Depp keert terug in de rol van de Mad Hatter en leunt hard op zijn slechtste prestatie-tics, waarbij hij vertrouwt op overvallen, kostuums en opzichtige make-up (om nog maar te zwijgen van CG-verbeterde groene googly eyes) om karakter te vormen, in plaats van te streven naar elk niveau van diepte . Hamming it up als de heethoofden (en hart- Headed) Red Queen, Helena Bonham Carter lijkt opgesloten in een publiek-treiterwedstrijd met Depp, om te zien welk spraakgebrek van welk personage het meest onleesbaar is. Maar Cohen laat ze rennen voor hun geld, met een dik Duits accent dat V's verandert in W's en woorden in 'wat mompelde hij?' Oscar-winnares Anne Hathaway komt terug als de Witte Koningin en schenkt dromerige glimlachen, vingerkwispelen en niet veel anders aan deze salarisuitvoering.

moet opstaan ​​om bier te drinken

Kinderen zijn misschien wel in de ban van de kleuren en cartoonachtige uitvoeringen hier. Maar volwassenen zullen waarschijnlijk kreunen. Toch was ik vreemd gecharmeerd door Baron Cohen's kijk op Time. Vanaf het begin vermengt hij dwaasheid en pathos, en hij valt net voordat hij de klok van een oldtimer stopt met een stevige maar doordachte efficiëntie. Bovendien worden korte lichtpuntjes geboden door Andrew Scott van 'Sherlock', die zijn dreigende Moriarty-glimlach gebruikt wanneer hij Alice diagnosticeert met 'vrouwelijke hysterie'. Rhys Ifans brengt welkome subtiliteit en tederheid als de strenge vader van de Hoedenmaker, en als de beleefde moeder van Alice, Lindsay Duncan de inzet van de Austen-achtige boekensteunen van de film, die zich afspeelt in een 19e-eeuwse Engelse samenleving waar vrouwen naar verwachting worden bespot en uitgehuwelijkt.

En hoewel veel van de stijlkeuzes in het personageontwerp me doen huiveren, verdient het animatieteam een ​​pluim voor de complexe en boeiende, door groenten gemaakte minions geïnspireerd op de hofportretten van 16e-eeuwse kunstenaars Giuseppe Arcimboldo .

Maar ondanks alle dwaasheden, fantasie en sterrenkracht van 'Alice Through the Looking Glass', zijn de grootste troeven van de film de kostuums, waarvan de bekroning Alice's Chinees geïnspireerde knaller is die te zien is in promo's. De met een Oscar bekroonde ontwerper Colleen Atwood bouwt niet alleen karakter met vorm, textuur en kleur, maar construeert ook gecompliceerde en sierlijke kunstwerken die visueel veel spannender waren dan de verschillende decorstukken van de film en vreemd verwrongen Wonderlanders. Maar natuurlijk, als ik je vertel dat het beste aan een fantasie met een groot budget de kostuums zijn, is er een Jabberwocky in de kamer.

Ondanks het erbarmelijke plot en een-te-veel-landschap-kauwende leads, heb ik meer genoten van 'Alice Through the Looking Glass' dan zijn terecht geminachte voorganger, dus proost Bobin op dat punt. Maar hoewel soms leuk en soms mooi, is dit niet-essentiële vervolg niettemin weinig meer dan een extravagante kleinigheid.

'Alice Through the Looking Glass' opent vrijdag.