Het is verbijsterend hoe flauw, en slecht , 'De legende van Tarzan' is.
Je zou kunnen zeggen dat de ervaren 'Harry Potter'-regisseur David Yates de perfecte keuze is om het verhaal te vertellen van een man met ongelooflijke en ongewone krachten in een wilde wereld van actie en avontuur. Je zou met je vuist kunnen slaan en een film verklaren met de meester van zwoele smeulende Alexander Skarsgård, de excentrieke Oscar-winnaar Christoph Waltz, de dynamische en beeldschone Margot Robbie en de legendarische badass Samuel L. Jackson kan dat niet. mogelijk saaie tijdverspilling zijn. Er is zoveel collectief charisma dat deze film een genot zou moeten zijn, hoe onzinnig de plot ook is! En toch zeg ik je: 'The Legend of Tarzan' is verreweg de slechtste release van dit sombere zomerfilmseizoen.
regenachtiger bier
De eerste zonde van de film is de halfslachtige benadering van het opzetten van zijn heen-en-weer plot. 'The Legend of Tarzan' is vastbesloten om het publiek meer te geven dan het bekende verhaal van een Engelse jongen die is opgevoed door gorilla's, en voorbestemd om voor de dappere Jane te vallen.
Na meerdere titelkaarten die in het begin doorkletsen over de Belgische kolonisatie van Congo, wordt Tarzan niet voorgesteld als een met wijnranken slingerende koning van de jungle, maar als een stoïcijnse edelman, die is uitgenodigd om terug te keren naar zijn swingende kindertijd om alle ' goede werken' van de Belgische koning. Maar de schietgrage Amerikaanse diplomaat George Washington Williams (Jackson) waarschuwt Tarzan (die liever 'John' wordt genoemd) dat de nooit geziene monarch zijn nieuwe rijk bouwt over de ruggen van tot slaaf gemaakte Congolese inboorlingen. Daarom moet Tarzan, 'Afrika's favoriete zoon', terugkeren naar Congo om een hele natie van zwarte mensen te bevrijden.
Het is een verhaallijn met zo'n slechte smaak dat het eigenlijk schokkend is om te zien hoe Jackson van 'Django Unchained' en 'The Hateful Eight' de blondharige, blanke Engelse heer 'Afrika's favoriete zoon' met een strak gezicht noemt. Maar dan zegt zijn wanhopige diplomaat, die in de burgeroorlog heeft gevochten en wil dat geen mens op aarde weer in slavernij wordt gebracht, iets verontrustends en onthullends: 'Ik heb iemand nodig die de wereld vertelt dat ze zullen geloven.'
Hoewel Williams een veteraan en diplomaat is en op zoek is naar concreet bewijs van de slavernij van de koning, weet hij eigenlijk dat de samenleving van 1889 niet naar een zwarte man zal luisteren. Hij heeft een blanke bondgenoot nodig om blanke mensen te laten opmerken. Dit is een tactiek die we keer op keer zien in Hollywood, een verhaal van zwarte ervaring wordt gefilterd door een blanke hoofdrolspeler. Het recente Matthew McConaughey-voertuig 'Free State of Jones' werd ronduit bekritiseerd omdat het een verhaal van onderdrukking in de burgeroorlog concentreerde op blanke boeren in plaats van slaven. En de verontwaardiging sloeg pas deze week toe een niet-verwachte Daniel Craig-film over de L.A.-rellen die zich niet zozeer zullen richten op de raciale spanningen en rellen zelf, maar op hoe een blanke zich voelde in die turbulente tijd. Het is een weerzinwekkende tactiek om verhalen te vertellen, en niet een die ervoor zorgt dat 'The Legend of Tarzan' geen saaie puinhoop wordt.
Het vastbinden van de Zweedse hunk Skarsg seemsrd lijkt perfect geschikt om de buff Tarzan te spelen. Maar het script kiest ervoor om hem weinig regels te geven, en vrijwel geen gevoel voor humor -- een echte verspilling van Skarsgård echte talenten -- waardoor hij meestal grommend en grijnzend. Margot Robbie krijgt af en toe een glimlach, maar moet zich een weg banen door afgezaagde grappen die van Jane een 19e-eeuwse Mean Girl maken. Bij de wrede slavenhandelaar van Christoph Waltz spuugt ze scherpe opmerkingen over het trimmen van zijn duwbezemsnor en maakt ze een grove grap over kindermishandeling. Fans van de 'Suicide Squad'-ster zullen minstens één echte spannings- en actiescène hebben om naar uit te kijken, maar Robbie's Jane is in de eerste plaats een menselijke McGuffin die Tarzan moet achtervolgen terwijl hij een einde maakt aan de slavernij.
Waltz lijkt op cruise control te staan. Er is de melodieuze lijnlevering en de wrede glimlach die we gewend zijn van deze gevierde karakteracteur, maar er is hier geen vuur. Zelfs Jackson lijkt zich te vervelen. En wie kon het hem kwalijk nemen? Deze moderne filmlegende wordt in het spel gebracht als een bijdehante sidekick wiens belangrijkste taak het is om expositievragen te stellen, zodat Tarzan kan uitleggen hoe de jungle werkt. Dan moet Jackson ooh en ah als Tarzan bovenmenselijke daden van kracht, behendigheid en dierlijk gesprek uitvoert. En Oh de dieren.
scrimshaw pilsener abv
Het is verbazingwekkend dat Disney ons in hetzelfde jaar de ontzagwekkende live-action 'Jungle Book' gaf die Warner Bros. in CG zo schokkend ondermaats durfde te maken. 'Het Jungle Boek' leverde CG-omgevingen die naadloos versmolten met hun menselijke held, en geanimeerde dieren die er zo fotorealistisch uitzagen dat je praktisch hun pels kon aaien. De CG in 'The Legend of Tarzan' is zo lachwekkend plat dat de held en zijn inheemse vrienden zweven terwijl ze zich over brede boomtakken haasten. En de dreiging van razende zilverruggorilla's, op hol geslagen struisvogels, feestende leeuwinnen en tonrollende krokodillen voelt ver weg als hun animatie zo weinig fotorealistisch is.
Overspoeld met grijstinten en digitale regen (misschien bedoeld om de ondermaatse CG te verdoezelen), is 'The Legend of Tarzan' een lelijke klodder van slordige visuele effecten, ongeïnspireerd productieontwerp, smakeloze verhalen, wazige uitvoeringen en geforceerde emotie. Terwijl Tarzan naar de grote finish racete, was ik alleen maar blij omdat het bijna voorbij was. Nou, dat is na een spervuur van onzinnige stunts in superheldenstijl, slecht gemonteerde actie en een explosie, want waarom niet.
'The Legend of Tarzan' opent vandaag landelijk.
