Het werk van videogame-ontwerper Goichi Suda, ook bekend als Suda51, is lange tijd een twistpunt geweest, waarbij fans verdeeld waren over bijna al zijn titels. De wil van Killer7, Shadows of the Damned en Geen helden meer zitten boordevol verdraaide humor, zelfreferentiële introspectie en ultra-geweld, maar kritische en fan-ontvangst is meestal middelmatig. Travis slaat weer toe: geen helden meer past daar precies in.
De 'derde' vermelding in de Geen helden meer serie werd aangekondigd als een zijverhaal vanaf de eerste aankondiging. De game ruilt traditionele third-person-actie in voor iets dat lijkt op moderne indietitels zoals Hotline Miami, waar een veelal top-down camera een vogelvlucht van de actie geeft. Af en toe een 'getrokken' camera stelt spelers in staat om dichter bij of verder van de actie te komen, afhankelijk van het spel. Dat je gevangen zit in een dodelijke virtual-reality gameconsole genaamd de Death Drive Mk II, vechtend voor je leven door zes titels, is om die camera-component gewikkeld.
Je speelt als Travis Touchdown, een gepensioneerde, voorheen wereldberoemde huurmoordenaar die wordt achtervolgd door zijn verleden wanneer Badman, de vader van een eerdere tegenstander, vergelding zoekt voor de dood van zijn dochter. Jullie twee worden letterlijk meegezogen in dit spel van leven of dood, en je moet nieuwe toevoegingen aan de console verzamelen, genaamd 'Death Balls', en ze allemaal spelen om te overleven.
Hoewel elke Death Ball wordt geïntroduceerd als een afzonderlijke ervaring, zijn het voor het grootste deel actiegames van bovenaf met een lineair progressiesysteem en een samenhangende reeks upgrades. De gameplay verandert in dat opzicht niet echt, en wordt snel vermoeiend als je je een weg baant door afgesloten kamers vol met 'Bugs', groteske, schedelhoofdige vijanden die je moet uitroeien. Ze vallen zeker meer in lijn met ontwerpen uit de eerste twee Geen helden meer titels, en de bazen, een hoogtepunt van elke game, volgen. De meeste niveaus voelen aan als spoelen en herhalen, sommige bevatten redelijk ellendige platformgedeelten en andere bieden veel te veel van hetzelfde gevecht. Er is hier echter een haak die doet zich meteen thuis voelen, ook al is dat niet helemaal bevredigend.
En zeker, er zijn een aantal games die niet exact hetzelfde formaat hebben. De vierde titel in de bibliotheek van de Death Drive Mk II, Gouden Draak GP, trekt de coole traversal-mechanica van de eerste twee games in een Tron -achtige dragrace, met schakelen en zo. Het is op geen enkele manier superdiep, maar het is een leuk uitstel, zelfs als het nog steeds die hack-en-slash-gameplay tussen races heeft. Er is ook de Asteroïden- geïnspireerd Moordenaar Marathon, wat het idee bevordert dat meer games in een andere stijl een lange weg zouden hebben afgelegd. Op dezelfde manier wordt elke game afgesloten door 'Scenario's' in een retro-visuele roman, met een selectie van hilarische scènes die hun welkom niet echt overtreffen.
Een deel van de humor voelt verouderd aan, maar verwijzingen naar de vierde muurbrekende huurling 'Deadpole' en een kat die graag vloekt, zijn slechts twee hoogtepunten van de intermezzo's die het verhaal vooruit helpen.
Daar slaagt de game er echt in om Suda51 zowel als schrijver als regisseur te hebben, omdat hij in topvorm is als het gaat om het verhaal van de game. Nu, dat betekent niet Travis slaat weer toe is een aangrijpend verhaal over zelfrealisatie en spijt, of iets dergelijks. Maar het is raar en prachtig op een verwrongen manier, met over-the-top schurken en Travis' eigen zachte, maar lame houding die elke ontmoeting aanvult. Suda51 houdt ook van zijn referenties, dus verwacht cameo's en paaseieren uit zijn oeuvre, variërend van subtiele knikjes tot personages die je daadwerkelijk onder ogen moet zien in het hoofdverhaal.
GERELATEERD: Fortnite is het perfecte spel ... om gestolen geld wit te wassen
Travis slaat weer toe straalt ook stijl uit en omarmt zijn low-budget omgevingen en gameplay op een front-facing manier. De enige keer dat dit echt mislukt, is in het moordmysterieplatform Death Ball Koffie & Donuts , maar het is nog steeds vertederend, zelfs als het levelontwerp mechanisch tekortschiet en ongelooflijk frustrerend is. Elke game maakt ook op subtiele wijze gebruik van de HD Rumble van de Nintendo Switch, wat prettig aanvoelt.
De game ondersteunt ook coöp- en karakterwisseling voor twee spelers, dus of je nu een vriend hebt die als Badman wil spelen of een knuppel wilt hanteren in plaats van een laserzwaard, er is hier iets voor jou. Een aantal aanpassingsopties houden de voortgang van de speler interessant, zo niet eenvoudig. Je vindt vaardigheidschips door de levels van het spel om speciale vaardigheden aan je arsenaal toe te voegen, inclusief een ultieme zet die elke keer weer buitengewoon goed voelt om te gebruiken.
Je verzamelt munten, gaat een level omhoog en gebruikt valuta om nieuwe T-shirts te kopen op de camping van Travis. De T-shirts zijn echter een prachtige viering van de afgelopen 10 jaar indie-gaming, met Dode cellen, Undertale, Hotline Miami, Minit en meer vertegenwoordigd in de potentiële garderobe van Travis.
algemeen, Travis slaat weer toe is een budgetvriendelijke titel die stijl en humor uitstraalt, ook al blijft het welkom bij de aftiteling. Er is hier niets 'nieuw' wat betreft gameplay, maar het is een mooie herinnering aan hoe geweldig waanzinnig Suda51 kan worden als hij de volledige teugels van verhaal en ontwerp heeft. Misschien beschouw je dit eerder als een voorgerecht, als de vele plagen van dit spel een indicatie zijn, Geen helden meer 3. Men kan alleen maar hopen.
Travis Strikes Again: No More Heroes is nu beschikbaar voor Nintendo Switch. De uitgever heeft een beoordelingscode verstrekt.
