Met een onlangs uitgebrachte Geheugenverlies afbetaling, Geheugenverlies: Wedergeboorte , op de markt, mogen horrorfans de vorige titel van Frictional Game niet vergeten SOMA . Ondanks lof voor zijn tot nadenken stemmende verhaal en indrukwekkende stemacteurs, had de indietitel moeite om erkenning te krijgen. Met IGN noemt het een 'ambitieus sciencefictionwerk', SOMA is een survival-horrorspel om te heroverwegen. Om nog maar te zwijgen, de angstaanjagende, isolerende sfeer maakt het ideaal voor sommigen Halloween gamen .
SOMA werd uitgebracht door de Zweedse ontwikkelaar Frictional Games in 2015. Daarin wordt hoofdrolspeler Simon Jarrett wakker op een mysterieus onderzoeksstation dat op de bodem van de oceaan is ondergedompeld. Maar er klopt iets niet; er zijn afgedankte kapotte robots en vreemde biomechanische gezwellen die uit de muren spuiten. Wat nog verontrustender is, is dat de robots lijken te denken dat ze menselijk zijn en smeken om losgekoppeld te worden en uit hun lijden verlost te worden. Vanaf daar is het aan de spelers om het onderzoeksstation te verkennen, puzzels op te lossen en de onnatuurlijke vijanden te ontwijken die door de vele donkere kamers en gangen zwerven.
Net als Geheugenverlies , vijanden kunnen niet worden verslagen en moeten in plaats daarvan strategisch worden aangepakt. Spelers moeten zich verstoppen en het juiste moment kiezen om te rennen. zoals in de Resident Evil serie, worden delen van het verhaal samengevoegd door weggegooide notities en milieu-aanwijzingen. De puzzeloplossende aspecten en vijandelijke ontmoetingen zijn niet al te gedenkwaardig en vaak vervelend, maar wat? SOMA uitblinkt in onzekerheid. Het verhaal zit vol met onbetrouwbare vertellers en robots met gecompliceerde identiteiten. Zonder duidelijke antwoorden ontstaan gevoelens van isolement.
Enkele van dezelfde elementen die ervoor zorgen dat SOMA frustrerend roepen ook terreur op. Zonder objectieve markeringen of hints, worden spelers gedwongen om de donkere gangen van het onderwateronderzoeksstation te verkennen met de verwachting iets slechts tegen te komen niet ver van hun gedachten. Vastzitten onder de oceaan creëert een beklemmende atmosfeer die een gevoel van groeiende angst mogelijk maakt. Wanneer zal het gebeuren? Wat zal er gebeuren?
in tegenstelling tot Geheugenverlies 's vaak vervelende kat-en-muis-achtige gameplay, SOMA zorgt voor een gestage progressie. Horrorgames kunnen hun griezelige factor verliezen wanneer spelers sterven en dezelfde reeks meerdere keren moeten herstarten, leren waar de angst is, de spanning verminderen en hun frustratie meenemen naar latere delen van het spel. SOMA Het uitdagingsniveau is precies goed. De game wil dat spelers in leven blijven en nauwelijks uit een situatie komen met bonzend hart.
Als spelers worden aangevallen, krijgen ze nog een kans. Ze worden uitgeschakeld en worden een paar seconden later wakker met een mank en een wazig scherm. Nog een hit betekent game over, maar dit 'tweede kans'-mechanisme helpt spelers in het moment te blijven. Er staat meer op het spel, wat des te angstaanjagender is.
SOMA 's brood en boter is het perceel. Het verhaal zet aan tot nadenken en het algemene thema is vanaf het begin duidelijk: wat betekent het om mens te zijn? Of spelers daar nu over willen nadenken of niet, SOMA duwt het bericht uit de openingsreeks wanneer Simon de trillende robothoop blootlegt. Spelers blijven over deze vraag nadenken op het onderzoeksstation, bang, verward en alleen. Het is sci-fi horror op zijn best. Over het algemeen is het verhaal gebaseerd op spanning in plaats van een overvloed aan goedkope jump-bang-tactieken. De echte terreur in SOMA is psychologisch, en die cerebrale horror blijft bij spelers lang nadat ze het spel hebben uitgespeeld.
