Marvel's Waaghals series op Netflix stormden de schermen binnen met zijn perfect uitgevoerde en artistiek georkestreerde lange takes/oners. De vechtscène in de gang in seizoen 1 was een iconische lange take, en het gevangenisgevecht van seizoen 3 toonde nog indrukwekkender camerawerk en vechtchoreografie. Hoewel de serie werd geprezen om zijn slimme uitvoering van de lange opname, is er nog een ander wonder dat echt de titel heeft voor de beste ooit gefilmd. Die lof behoort toe aan Amazon Prime's De wonderbaarlijke mevrouw Maisel.
De wonderbaarlijke mevrouw Maisel volgt Midge Maisel, een pas gescheiden vrouw die dronken op een podium in een club strompelt en een ongelooflijk talent ontdekt voor de kunst van het opstaan. De serie speelt zich af in de jaren vijftig en houdt zich over het algemeen aan historische nauwkeurigheid met heldere, levendige kleuren, terwijl ze ook de kenmerkende snelle dialoog van Amy Sherman-Palladino inkapselt die ze in haar eerste serie aanscherpte, Gilmore Girls .
Sherman-Palladino is ook beroemd om haar gebruik van de master shot bij het maken van films. Simpel gezegd, de hoofdopname is een groothoekopname die de meeste of alle actie in de scène dekt, net als een lange opname. De wonderbaarlijke mevrouw Maisel danst elegant rond deze shots door gebruik te maken van slimme blokkeringen en zorgvuldig camerawerk. Enkele van de beste meesterschoten in de hele serie staan in de première-aflevering van seizoen 2 die begint met een wandeling door B. Altman Warenhuis voordat de camera door een postgleuf in de telefooncel valt, waar, in een krappe ruimte, de personages heen en weer bewegen tussen elkaar terwijl de camera er doorheen zwemt.
Het tweede seizoen van de serie is eigenlijk een goed voorbeeld van hoe De wonderbaarlijke mevrouw Maisel overtreft Waaghals in het gebruik van de lange take. Tijdens het tweede seizoen gaan Midge en haar familie naar de Catskills voor een zomervakantie. Tijdens een opname van hun huisje zijn er op de achtergrond verschillende gebeurtenissen gaande, waarbij onder meer meubels in en uit worden gehaald en gesprekken elkaar overlappen. Er vindt een andere scène plaats in een danszaal waar Midge danst met verschillende partners. De camerabeweging en blokkering zijn zo vloeiend en moeiteloos dat het het publiek zou worden vergeven als ze niet zouden merken dat de hele scène in één continue opname wordt gefilmd.
Terwijl Waaghals een uitzonderlijk voorbeeld van deze unieke filmtechniek presenteerde, het was echt De wonderbaarlijke mevrouw Maisel dat perfectioneerde de ene. Hoewel een vechtscène in de gang op zichzelf al spannend is, is het Mevrouw Maisel's' meesterlijke cinematografie en verhalen vertellen dat het de kampioen van de lange take maakt. Het aanpakken van de bewegingen, ingangen en uitgangen samen met de nooit eindigende snelvuurdialoog in het met kleuren gebombardeerde landschap is meer dan genoeg om te bekronen De wonderbaarlijke mevrouw Maisel de koning van de ene.
