Voor een aanzienlijk deel van de bevolking is het onmogelijk om een volledig zuivere reactie te hebben op 'Star Wars: The Force Awakens'. En met zo'n groot deel van het publiek dat stevig verankerd was in de 'Star Wars'-mythos, waren de verwachtingen voor het vervolg, net als de kassa van het openingsweekend, enorm. Aangezien dit de eerste Star Wars-film in tien jaar is, was het bestaan ervan voor liefhebbers van de 38-jarige franchise bevredigend. Maar voor degenen die sceptisch waren over de Disney-promotiemachine, was het niveau van hype en anticipatie een uitnodiging om de film te laten mislukken.
Met dat in gedachten wilde ik 'The Force Awakens' twee keer kijken voordat ik deze recensie schreef. De eerste keer waren de openingscrawl en het Star Wars-logo genoeg om me op te winden. Het was een emotionele reactie, die gedurende de looptijd van twee uur en vijftien minuten aanhield. Nadat ik een aantal afwijkende meningen had gehoord, besloot ik de film nog een keer te zien, waarin de intellectuele kant van mijn brein het zeker zou overnemen en ik gerichte kritiek zou kunnen leveren.
Het bleek dat ik de film nog leuker vond bij de tweede bezichtiging.
'The Force Awakens' is een film die je voelen . Het raast voort in een ongelooflijk tempo - soms te snel - met genoeg actie en humor om de tekortkomingen goed te maken. Afgezien van het feit dat ze prachtig zijn geschoten en praktische sets gebruiken, is de grootste overwinning de introductie van vier nieuwe hoofdpersonages in de franchise, die allemaal onmiddellijk en onwaarschijnlijk sympathiek zijn: Daisy Ridley's Rey, John Boyega's Fin, Adam Driver's Kylo Ren en Oscar Isaac's Poe . Nee, er is lang niet genoeg Poe, maar wat we krijgen is een geweldige start, hopelijk leidend tot veel meer in afleveringen VIII en IX. De dynamiek van Rey en Finn voelt uniek aan voor de franchise; het is geen liefdesverhaal -- daar zijn in ieder geval nog geen echte hints van -- en geen broer-zus band, maar eerder een sterke, platonische vriendschap tussen man en vrouw, gebaseerd op wederzijds respect. Dat is niet alleen zeldzaam voor genre-entertainment, dat is zeldzaam voor film in het algemeen. Individueel zorgen ze voor effectieve leads. Boyega's energie stuwt elke scène waarin hij zich bevindt voort, en Ridley bewandelt perfect de lijn van onvervulde underdog naar bloeiende Jedi.
Adam Driver is misschien wel de grootste verrassing van de vier. Zijn casting deed de wenkbrauwen fronsen: die dweeby-kerel uit 'Girls' wordt de nieuwe Darth Vader? Die dweebiness is echter van fundamenteel belang voor de effectiviteit van het personage. Wanneer hij zijn helm afzet tijdens zijn ondervraging van Rey, is het gezicht dat je ziet - niet intimiderend of getekend of zelfs maar bijzonder bedreigend - precies wat het moet zijn. Hij lijkt jong en kwetsbaar, passend bij de ontluikende, conflicterende schurk. Zijn woede-uitbarstingen passen er perfect bij, wat illustreert dat hij nog steeds erg op zijn eigen reis is.
Er is veel over 'The Force Awakens' dat een beetje te bekend is, alsof het er gewoon is om fans te plezieren of om een succesvolle roadmap te volgen. (Nog een woestijnplaneet, nog een Death Star loopgravengevecht en nog een jonge Jedi die in actie komt nadat een mentor is vermoord door een man met een enge helm?) Toch is er ook een opmerkelijke terughoudendheid getoond door schrijver/regisseur J.J. Abrams, schrijver Lawrence Kasdan en de rest van het creatieve team. We zien Luke Skywalker van Mark Hamill niet tot het einde, waardoor de uitbetaling wordt uitgesteld tot aflevering VIII. Carrie Fisher laat het publiek achter en wil meer van Leia in een rol die zich ondergewaardeerd voelt. Van de terugkerende sterren heeft de Han Solo van Harrison Ford de grootste schijnwerpers, wat heel logisch is als hij helaas, maar schijnbaar onvermijdelijk wordt vermoord door Kylo Ren.
Ondanks de wens van Ford om het personage te vermoorden in Return of the Jedi, heeft de dood van Han Solo nog steeds een grote impact in The Force Awakens, vooral vanwege het plezier van de ervaren acteur om naar te kijken. Ford glijdt gemakkelijk terug in de rol en speelt zowel de gladde smokkelaar als de gepassioneerde oorlogsheld in zijn meest memorabele optreden in jaren. Alles is aanwezig -- de Millennium Falcon besturen, zich een weg uit de problemen praten, rondhangen met Chewbacca en zijn wijsheid doorgeven aan de nieuwe cast -- want 'The Force Awakens' is Han's zwanenzang. Het is de juiste zet voor het verhaal (Obi-Wan Kenobi moest sterven om Luke's reis vorm te geven), en de regels die zijn eigenzinnige zoon Kylo Ren in de scène uitsprak, voegen emotioneel gewicht toe. Maar hoewel het nog steeds niet geweldig voelt om een jeugdheld een gewelddadige, definitieve dood te zien sterven, verdienen Abrams en zijn bedrijf de eer om het goed te doen. In een film die er duidelijk op gericht is fans te geven wat ze willen, zorgde de regisseur voor een moment dat niemand 'wilde' zien, en zorgde hij ervoor dat er geen reünie zal zijn tussen Luke, Han en Leia in deze nieuwe trilogie. gewoon een greatest hits.
VERWANT: 10 'Force Awakens'-vragen die elke 'Star Wars'-fan stelt
De dingen die niet goed voelen, zijn gemakkelijk genoeg om voorbij te gaan. Er gebeurt veel en veel van de grote momenten krijgen geen tijd om te ademen. De originele Death Star die Alderaan opblaast, was een belangrijk keerpunt in A New Hope, een bewijs van het kwaad van het rijk; je wordt niet veel sinister dan het vernietigen van een hele planeet. In 'The Force Awakens' blaast Starkiller Base meerdere planeten tegelijk op, en het voelt als een punt op de kaart. Vervolgens wordt Starkiller zelf vrij gemakkelijk vernietigd tijdens wat in wezen een recreatie is van de climaxen van 'A New Hope' en 'Return of the Jedi, wat een bijzaak lijkt, gezien de interessantere strijd die zich tegelijkertijd tussen Rey en Kylo Ren ontvouwt. De film is, net als het publiek, lang niet zo geïnvesteerd in het dunne overkoepelende plot als in de sappige karaktermomenten.
Uiteindelijk, voor zoveel als 'The Force Awakens' leent van 'A New Hope', heeft het misschien net zoveel gemeen met 'The Empire Strikes Back, een (zeer plezierig) onderdeel van een geheel dat de zaken vakkundig in beweging brengt maar niet vertellen op zichzelf niet echt een bevredigend verhaal.
'The Force Awakens' is niet perfect, en dat is oké. De originele Star Wars-films zijn ook niet perfect. Maar 'The Force Awakens' slaagt in zijn doel om de erfenis voort te zetten met een toegankelijk en aanstekelijk vrolijk vervolg. Als 'Star Wars' in 2015 moet bestaan, dan is 'The Force Awakens' precies de film die het moet zijn, met een moderne maar eerbiedige gevoeligheid die in alles naar voren komt, van de pittige dialoog tot de opmerkelijke diversiteit in de hoofdcast. Trouw aan de oecumenische idealen van Star Wars, voelt het feit dat de drie nieuwe hoofdhelden worden gespeeld door een blanke Britse vrouw, een zwarte Britse man en een Guatemalteeks-Amerikaanse man niet als een diepgaande uitspraak over de traditioneel blanke, mannelijke zware franchise; het is gewoon de natuurlijke zaak om te doen. Het is absoluut belangrijk dat de nieuwe hoofdrol een vrouw is, maar Rey is niet inspirerend en opwindend en heroïsch vanwege haar geslacht - ze is inspirerend en opwindend en heroïsch omdat dat is wie het personage is.
'The Force Awakens' is de film waar fans op zaten te wachten. Dankzij Disney's snelle releaseschema is er minder dan anderhalf jaar voor Rian Johnson's Episode VIII, dus nu kan de cyclus van hoge verwachtingen opnieuw beginnen. Het maakt niet uit hoe die het doet, het is echter twijfelachtig dat een andere Star Wars-film - of welke film dan ook - zou kunnen genieten van de nostalgische reeks omstandigheden die ertoe hebben bijgedragen dat 'The Force Awakens' voor zovelen speciaal is geworden. Dus geniet ervan zolang het nog kan.
