Kare Kano, of Zijn en haar omstandigheden , wordt door velen beschouwd als een absolute klassieke romantische serie, zowel in de manga- als in de anime-vorm. Beiden staan bekend om hun ongelooflijk realistische kijk op relaties tussen jonge mensen, en omdat ze zich niet focussen op typische genrestijlen. Helaas had de anime-aanpassing talrijk problemen tegen het einde, waarvan vele deze sterke punten ingeperkt.
Gelukkig is het opnieuw maken van oudere anime de laatste jaren een beetje een trend geworden, en het begon met de nieuwste versie van Fruit Mand . Kare Kano zou de volgende oudere serie moeten zijn die een tweede kans krijgt op het witte doek, zodat het een nauwkeurigere aanpassing van de manga en zijn doordachte, gegronde kijk op romantiek kan bieden.
Kare Kano: Manga vs. Anime
De serie volgt de onwaarschijnlijke romance van Yukino Miyazawa en Soichiro Arima. De eerste is een schijnbaar perfecte studente wiens uiterlijke onberispelijkheid een dekmantel is voor haar tegenstrijdige gezinsleven, terwijl de laatste een plichtsgetrouwe erestudent is die stiekem erg egocentrisch is. Als Arima Yukino van haar plek als de beste leerling van de school slaat, beschouwt ze hem meteen als een rivaal. Maar wanneer hij de waarheid achter haar façade ontdekt, gebruikt Arima de informatie om haar te chanteren.
Uiteindelijk realiseren de twee hun legitieme genegenheid voor elkaar en besluiten ze een einde te maken aan hun wederzijdse leugens van perfectie, met als doel volledig trouw aan zichzelf te zijn. Ze beginnen ook een relatie, hoewel de dingen in een neerwaartse spiraal beginnen te komen wanneer Soichiro niet kan worstelen met zowel de complexiteit van een romance als zijn relatie met zijn ouders. De serie portretteert hun liefde op een redelijk realistische manier, zonder veel van de stijlfiguren en clichés die typisch worden geassocieerd met shoujo. De belangrijkste hiervan is de tsundere-trope en het 'zullen ze, zullen ze niet'-verhaal waar zoveel moderne romantische anime door wordt gedefinieerd.
oude stijl pils
De anime doet goed werk door de manga aan te passen totdat deze begint te divergeren rond aflevering 16 van de 26 afleveringen. Onderdeel hiervan was dat Hideaki Anno, de legendarische regisseur van Neon Genesis Evangelion , regisseerde deze afleveringen, maar regisseerde alleen de overige 10. Dit was te wijten aan: Anno's ontevredenheid over de beperkingen die op primetime televisie worden gesteld . Evenzo begon de show zich meer en meer te concentreren op de komische elementen van de manga en niet op de romantiek, waardoor het realistische randje waar de serie bekend om stond, werd verminderd.
Er was ook een bezuiniging op het budget van de show, wat resulteerde in een scherpe daling van de animatiekwaliteit voor het laatste deel van de serie. De show implementeerde notoir een kleurpotloodkunststijl, die opnieuw contrasteerde met de meer gegronde verhalen. Fans van de manga waren ook teleurgesteld toen ze merkten dat het einde van de anime niet hetzelfde is als de manga, aangezien de publicatie van de manga zes jaar eindigde later, in 2005.
Waarom Kare Kano een nieuwe anime verdient
Kare Kano , zoals vermeld, wordt beschouwd als een van de beste shoujo-manga's van de afgelopen decennia, en alleen al om deze reden verdient het nog een kans. De rustige, attente benadering van het verhaal zou het helpen om op te vallen in het huidige comedy-gerichte landschap van romantische anime, en misschien meer ruimte in het genre te maken voor andere soortgelijke verhalen.
Fruit Mand had een vergelijkbare situatie met hoe de eerste anime het materiaal aanpaste. De nieuwe serie, die dit jaar afloopt, is veel nauwkeuriger voor de manga en daardoor veel beter ontvangen. Dit is ook vergelijkbaar met Horimiya , die nogal wat verschillende aanpassingen heeft ondergaan, waarbij beide versies van het bronmateriaal op verschillende manieren worden weergegeven.
Er is ook het donkere, meer volwassen onderwerp in de manga, zoals het onderwerp van gewelddadige ouders, dat vooral in de latere delen aanwezig is. Dit ietwat controversiële materiaal zou beter gediend zijn in een tweede aanpassing die de donkere toon zou behouden en niet zou aansluiten bij de focus op komedie. Een consistenter budget zou niet alleen meerdere seizoenen mogelijk maken die deze latere volumes aanpassen, maar zou ook betekenen dat de serie de krijtkunst kan dumpen. Met zelfs shonen series als sjamaan koning een kans krijgen om hun hele manga beter op het scherm te portretteren, is dezelfde behandeling voor de koningin van de romantiek-manga alleen maar logisch.
