In het decennium van de worstelscene in de jaren 2000 kwamen veel goed ontvangen videogames uit WWE. De Smackdown serie, de Smackdown versus Raw serie, Dag des Oordeels en WrestleMania 19 worden tot op de dag van vandaag nog steeds geprezen, maar WWE Smackdown! Hier komt de pijn blijft misschien wel de beste worstelgame die THQ en Yuke ooit hebben geproduceerd.
In een wereld waar WWE-games doorgaans traag verlopen met bewegingen die niet veel impact hebben, Hier komt de pijn zou waarschijnlijk veel mensen verrassen met de aard van zijn explosieve, keiharde aanval die in een razend tempo komt. Bewegingen die zo basaal zijn als Duitse suplexen en waslijnen, voelen in dit spel schokkend aan, terwijl grote bewegingen zoals de F-5 en de Goldberg Spear er absoluut dodelijk uitzien. Deze manier van spelen is niet alleen geweldig voor krachtpatsers en hoogvliegers zoals Rey Mysterio en Rob Van Dam, ze kunnen ook ongelooflijk uptempo wedstrijden met elkaar hebben. Met overdreven bewegingen die tegelijkertijd nauwkeurig zijn voor wat de worstelaars in het echte leven doen (meestal), was dit het beste voorbeeld van een worstelgame die zowel arcade- als simulatiestijlen in één combineerde.
b nektar zombie killer cherry cyser
Smackdown! Hier komt de pijn 's besturingssysteem wekt vaak een gemengde reactie van mensen vanwege de moeilijkheid om twee omkeerknoppen te hebben; L2 voor slagen, R2 voor grapples en beide tegelijkertijd om finishers tegen te werken. Het hebben van twee omkeerknoppen zorgt echter voor meer uitdaging voor de verdediging. In het begin lijkt het misschien schokkend omdat er ook geen prompts zijn, maar het is heel de moeite waard om het tegengaan onder de knie te krijgen in dit spel. Timing is de sleutel, en het beheersen ervan verhoogt het spelplezier, omdat de constante heen en weer tellers ervoor zorgen dat worstelwedstrijden aanvoelen als vechtscènes uit actiefilms. De besturing blinkt ook uit als het gaat om hardcore wedstrijden, waarbij het indrukken van Circle spelers in staat stelt elk wapen naar de tegenstander te gooien en een rennende aanval met een wapen uit te voeren in een headshot in plaats van buikschoten zoals in huidige games.
De game heeft ook de meest ongelooflijk volgepakte selectie, met enkele van de grootste namen in de worstelgeschiedenis zoals The Rock, Stone Cold, Undertaker, Goldberg, Brock Lesnar, Shawn Michaels en Eddie Guerrero, allemaal als gewone personages die niet hoeven te worden ontgrendeld , evenals toekomstige sterren als Batista, John Cena, Randy Orton, Edge en Rey Mysterio. Ontgrendelbare personages zijn onder meer legendes zoals de Road Warriors, de Undertaker uit de jaren 90, Sgt. Slaughter en Ted DiBiase. Ondergewaardeerde mid-carders zoals Ultimo Dragon en Tajiri hebben ook een geweldige klap. Met zo'n dichte en diverse selectie wordt karakterselectie nooit echt saai.
dikke band bier procent alcohol
Het rooster is echter niet het enige dat divers is. Er is ook een enorm aantal wedstrijdtypes om uit te kiezen, met bepalingen die al jaren niet zijn opgenomen in moderne games, zoals Three Stages of Hell, een wedstrijd van twee uit drie valpartijen waarbij elke val een ander wedstrijdtype heeft, of de Slobber Knocker-wedstrijd, een wedstrijd in handschoenstijl die eindigt zodra de speler wordt vastgemaakt. HCTP was ook de eerste game met de toen nieuwe Elimination Chamber. Last Man Standing-wedstrijden zijn enorm intens, omdat er ongelooflijke hoeveelheden schade nodig zijn om een hooggewaardeerde worstelaar neer te halen voor de 10-telling (Brock Lesnar is bijna onverwoestbaar in deze wedstrijd).
Als er echter één wedstrijd is die meer ongelooflijk bizar is in deze game dan in welke andere dan ook, dan zijn het de backstage-gevechten. Worstelaars kunnen vechten in elk gebied binnen en buiten de arena, en elke prop kan als wapen worden gebruikt, van vorkheftrucks tot motorfietsen tot winkelwagentjes. Gevechten kunnen zelfs eindigen op de richel van een gebouw op Times Square, waar worstelaars elkaar kunnen afwerpen of een enorme duik kunnen maken. Yuke zet echt een hoge standaard met dit wedstrijdtype dat sindsdien niet meer is bereikt.
bedrieglijk spekbier
Al deze dingen samen zorgen voor een worstelspel op het hoogste niveau. Het is misschien niet ingewikkeld, maar het belangrijkste dat WWE 2K en elke andere worsteltitel zou zich moeten realiseren dat leuke gameplay een topprioriteit is voor veel spelers. Smackdown! Hier komt de pijn is spannend ondanks zijn eenvoud in presentatie; het bevat zelfs geen commentaar, stemacteurs in seizoensmodus of volledige ingangen. Toch slaagt het er nog steeds in om boeiender te zijn dan de recente output van WWE Games. Als 2K zich meer kan richten op plezier en minder op realisme, kunnen worstelgames eindelijk weer als videogames aanvoelen.
