De westelijke vleugel liet de wereld zien hoe een politiek drama televisie kan boeien en zorgde ervoor dat kijkers geïnteresseerd waren in volkstelling en belastingen met meeslepende teksten en gepassioneerd acteerwerk. Toen de serie in 1999 begon, verwierf het al snel een reputatie voor slimme, snelle dialogen en een visuele stijl vol met walk-and-talk-scènes die De westelijke vleugel afgezien van andere shows. Ondanks de bekroonde cast en presentatie, De westelijke vleugel kwam in 2006 na zeven seizoenen tot een einde, mede door een personeelswisseling en dalende kijkcijfers.
De westelijke vleugel vertelde het verhaal van de senior besluitvormers in de fictieve Bartlet-administratie, met de nadruk op de rollen die veel laten gebeuren in het Witte Huis, maar wiens namen niet altijd voorpaginanieuws zijn. Voor velen, De westelijke vleugel werd een venster op het politieke proces op een zeer korrelig niveau. Voor het grootste deel probeerde de show verhaallijnen te vermijden die waren gericht op schandalen en in plaats daarvan probeerde het geven en nemen van politieke transacties vermakelijk te maken.
Het zevende seizoen zag De westelijke vleugel verplaatsen van woensdag- naar zondagavond, een dienstregelingswijziging die uiteindelijk 30% van zijn kijkers verloor. In feite hebben de eerste twee afleveringen van het seizoen de laagste kijkcijfers ooit voor de show behaald, wat: sommigen zeggen verzegeld De westelijke vleugel het lot.
Maar lang voordat het tijdslot verandert, De westelijke vleugel was al begonnen de kijkers te bloeden. Een van de belangrijkste trekpleisters van de serie was de snelle, gevatte dialoog, grotendeels geschreven door de maker van de serie, Aaron Sorkin. De eisen van het schrijven van elke afzonderlijke aflevering van zo'n dialoogrijke show eisten zijn tol van Sorkin, wat leidde tot planningsproblemen. Sorkin koos ervoor om te vertrekken De westelijke vleugel na zijn vierde seizoen na een arrestatie voor bezit van paddenstoelen . Zonder zijn schrijfstijl verloor de show in het vijfde seizoen wat tractie en kijkers.
Ondanks het feit dat er weer wat kijkers bijkwamen met de introductie van de kandidaten voor de volgende presidentsverkiezingen in het zesde seizoen, leidden de dalende kijkcijfers velen ertoe te vrezen dat de show voortijdig zou worden geannuleerd. In 2005, NBC aangekondigd dat De westelijke vleugel zou in feite terugkeren voor een zevende seizoen, maar zou verschuiven naar zondagavond, waardoor de onverbiddelijke val richting annulering zou beginnen.
Uiteindelijk, terwijl de verandering in schrijvers en de daling van het aantal kijkers hebben bijgedragen aan het einde van De westelijke vleugel na zeven seizoenen was de timing ook goed verhalende zin . De show had president Bartlet, gespeeld door Martin Sheen, en zijn staf gevolgd tijdens beide ambtstermijnen. Het zevende seizoen zag Bartlet's laatste jaar in functie en de verkiezing van zijn opvolger, Jimmy Smit's Matthew Santos. Einde De westelijke vleugel toen de fictieve wereld overging naar een nieuwe president, voorzag de serie van de perfecte afronding.
De westelijke vleugel leunde te zwaar op een bepaalde schrijfstijl voor zijn succes, dus het was voorbestemd om tot een einde komen na het vertrek van Sorkin. Dat de show een aantal seizoenen kon doorgaan, getuigt van de toewijding van de fanbase en de vaardigheid van de cast, die velen waren gaan respecteren. Maar De westelijke vleugel Het einde van seizoen 7 had niemand verrast moeten hebben - het was de onvermijdelijke conclusie van de verhaallijnen die in het eerste seizoen waren opgezet en de limiet van twee termijnen van de Amerikaanse democratie.
