Het rijk van Nilfgaard is een van de machtigste tegenstanders in The Witcher kleurrijke geschiedenis en overlevering. Een schaduw van onheil die vanuit de zuidelijke regionen over de rest van het continent kroop, de macht van Nilfgaard verzamelde zich door zijn talrijke veroveringen door de eeuwen heen. Nilfgaard staat bekend als het machtigste koninkrijk in de geschiedenis van de bekende wereld en kan zijn wortels terugvoeren tot de tweede eeuw, toen de eerste kolonisten arriveerden en zich begonnen te vermengen met de ' Zwarte Siedhe ' die de regio al bewoonden.
Bijna iedereen in Nilfgaard kan beweren het bloed van de elven in hun afstamming te hebben, en de vroege totstandkoming van hun alliantie met de elven heeft de cultuur, taal, overtuigingen en gebruiken gevormd die hen als geheel definiëren. Die vroege alliantie bleek gunstig toen hun natie begon te groeien, de culturen leenden elkaar hun meest krachtige aspecten totdat Nilfgaard zelf werd geboren.
Toen Nilfgaard begon uit te breiden door zijn talrijke veroveringen van buurlanden, werden die landen provincies van het rijk. Hoewel de koningen van die landen hun tronen behielden, werden ze vazallen die onderworpen waren aan de heerschappij van de keizer. Voordat er keizers in Nilfgaard waren, werkten de vorsten echter hand in hand met een adviesraad, de Senaat. In de 12e eeuw wierp Imperator Torres var Emreis de Senaat omver en claimde de macht, waardoor de balans van de regering werd verschoven en Torres de eerste Nilfgaardiaanse keizer werd genoemd.
Tijdens de tijd van keizer Torres werd de religie van de Grote Zon de gecentraliseerde praktijk in Nilfgaard, maar het werd pas officieel vastgesteld tijdens het bewind van keizer Fergus var Emreis. Keizer Fergus zocht een verenigend symbool om Nilfgaard te versterken, dus begon hij goud te gieten in de Cultus van de Grote Zon totdat ze uitgroeiden tot de gecentraliseerde religie van Nilfgaard. Hun gouden zonnesymbool werd het officiële wapen van het rijk genoemd, maar de heerschappij van Fergus duurde niet lang.
Verwant: The Witcher: How Geralt Met Dandelion
Een man die bekend staat als de Usurpator pleegde in 1223 een staatsgreep om keizer Fergus omver te werpen. In die tijd werd Fergus vermoord en zijn zoon, Emhyr , werd vervloekt door de tovenaar van de usurpator. Emhyr slaagde erin te ontsnappen, veranderde zijn naam en ging naar het noorden om zich te verbergen terwijl hij op zoek was naar een manier om de vloek van de tovenaar te verbreken, waardoor hij overdag als een egelwezen leefde. Tijdens zijn bewind ontbond de Usurpator de rechten van de Grote Zon, maar in 1259 keerde Emhyr terug om terug te nemen wat van zijn vader was gestolen. In een opstand geleid door aanhangers van Emhyr var Emreis, waaronder de tovenaar Vilgefortz, werd de Usurper gedood en heroverde Emhyr de troon. Hij plaveide zijn danszaal in het paleis met de grafstenen van zijn vijanden, waardoor hij de bijnaam 'de witte vlam die danst op de kruiwagens van zijn vijanden' opleverde.
In de tijd van keizer Emhyr verkende var Emreis tijdens Andrzej Sapkowski's literaire verkenningen van The Witcher en CD Projekt Red's games, breidde het Nilfgaardiaanse rijk zich uit tot ver noordelijk als de Yaruga-rivier, waardoor Emhyr's machtige militaire toegang tot Cintra en Verden werd verleend. De usurpator had het rijk tijdens zijn heerschappij flink uitgebreid en Emhyr ging verder waar hij was gebleven, met de bedoeling een nog krachtigere en prestigieuzere Nilfgaard op te bouwen.
Emhyr's eerste poging om dit te doen werd gelanceerd met een aanval op het koninkrijk Cintra in 1263 en werd bekend als de Eerste Noordse Oorlog. Emhyr's mannen lanceerden een grootschalige aanval op Cintra, waarbij de hoofdstad van het koninkrijk werd geplunderd en de koningin, Calanthe, zelfmoord pleegde. Na Cintra te hebben opgeëist, trok het Nilfgaardiaanse leger noordwaarts naar Upper Sodden om de overwinning op te eisen; hun pogingen om Lower Sodden in te nemen werden opgevangen door de gecombineerde militaire macht van Temeria, Redania, Aedirn en Kaedwen. Nilfgaard verloor de strijd. Gedwongen zich terug te trekken, hield keizer Emhyr Cintra stevig vast terwijl hij zijn volgende poging beraamde om het noorden te veroveren.
In 1267 lanceerde Emhyr de Tweede Noordelijke Oorlog met de Thanedd-coup, een poging om de macht van de noordelijke magiërs teniet te doen, die het noorden hun overwinning in de eerste oorlog hadden geschonken. Met veel magiërs buiten beeld, kon de keizer het noorden veroveren. Om het te onderhouden had hij Cintra's erfgenaam nodig, Cirilla , om de mensen en hun talrijke opstanden te onderdrukken. Tijdens het zoeken naar Ciri gebruikte hij een stand-in voor het meisje, maar een van de mannen die aan haar waren toevertrouwd om haar te vinden, probeerde de keizer omver te werpen en beraamde een plan om de echte Ciri te doden om te voorkomen dat Emhyr een erfgenaam zou produceren die zijn greep zou versterken. Toen Emhyr uiteindelijk Ciri vond, die eigenlijk zijn dochter was, zag hij dat ze alleen voor haar adoptieouders zorgde. Omdat hij eigenlijk begon te vallen voor de valse Ciri, die was erkend als Cintra's erfgenaam, trouwde hij met haar en bracht Cintra het rijk binnen.
In CD Projekt Red's verdere verkenningen van het verhaal, lanceerde de Derde Noordelijke Oorlog aan het einde van The Witcher 2: Assassins of Kings , in 1271 na de mislukte top in Loc Muinne. Het domineerde een groot deel van de verhaallijn in The Witcher 3: Wild Hunt , en of Nilfgaard erin slaagde om eindelijk de noordelijke koninkrijken in te halen, zoals het zo hard had gevochten tijdens het hele bewind van keizer Emhyr, was volledig afhankelijk van de keuzes van de speler.
De mensen in de noordelijke koninkrijken verafschuwden Nilfgaard evenzeer als ze hen vreesden, aangezien de constante campagne van het rijk naar het noorden om hun territorium uit te breiden hun manier van leven bedreigde. Het maakt niet uit dat de macht van Nilfgaard welvaart en stabiliteit zou hebben gebracht aan veel van de worstelende lagere klasse mensen van de noordelijke koninkrijken en mogelijk een deel van de vrijheid en eenheid had verschaft die de lijdende niet-mensen wanhopig zochten te vestigen. Nilfgaard probeerde ieders manier van leven te veranderen in een poging om hun eigen manier van leven op te dringen, en hun talrijke succesvolle pogingen om dit te doen hebben door de eeuwen heen diepe sporen nagelaten in de rest van het continent.
