Toen Disney ervoor koos om uit te brengen Artemis Fowl op Disney+ in plaats van de bioscooprelease uit te stellen of te kiezen voor Premium On Demand, wekte het vermoeden dat de film misschien niet bijzonder goed zou zijn. Maar er waren waarschuwingssignalen lang voordat de coronaviruspandemie de plannen van grote studio's drastisch veranderde. Gebaseerd op de fantasy-roman voor jongvolwassenen uit 2001 van Eoin Colfer, kwijnde de film ongeveer 15 jaar weg in de preproductie. De rechten veranderden van eigenaar, van Miramax naar Disney, makers kwamen en gingen. Toen de eerste trailer eindelijk uitkwam, waren fans van het boek in de war en teleurgesteld. Nog steeds, Artemis Fowl zelfs de laagste verwachtingen niet waarmaakt.
Het is veelzeggend dat de Harry Potter boeken werden zo snel verfilmd dat ze voor het grootste deel blij waren en resoneerden met de fanbase van die serie, terwijl Artemis Fowl's adapters worstelden om hun houvast te vinden. Artemis was nooit zo populair als Harry, en cruciaal, omdat het personage niet samen met zijn lezers ouder werd, had Colfers kijk op tienerfantasie nooit dezelfde crossover-aantrekkingskracht. Dus, een Artemis Fowl film lijkt niet actueel of nodig in het minst.
Je zou denken dat, na bijna twee decennia van ontwikkeling, de knikken eruit zouden zijn gehamerd. In plaats daarvan voelt de film aan als iets waaraan is gesleuteld voorbij het punt van herkenning. Degenen die de boeken hebben gelezen, hebben hun ongenoegen al geuit.
De aanpassing is zo verschrikkelijk slecht doordacht, de schermversie heeft nooit een kans gehad. De serie van acht boeken is een snarky high-tech kijk op fantasie-tropen die lezers aanmoedigt om zich te identificeren met een gladde tween anti-held. Ze spraken een bepaald soort jongen aan vanwege de houding van Artemis en het pittige tempo van het verhaal. De filmmakers beroven niet alleen het titelpersonage (en zijn ondersteunende spelers) van elk greintje charisma, ze hebben het verhaal ook in blokjes gesneden en gegooid in een smakeloze plotsalade die weinig tot geen zin heeft, en elementen toegevoegd en weggelaten zonder waarneembare reden.
Terwijl de boeken de lezer direct in de actie brengen en zelfs de jongste fans genoeg respecteren om te weten dat ze de achterstand inhalen, neemt de film bijna de helft van de looptijd om op gang te komen, en doet er alles aan om alles uit te leggen. Een hoofdregel van creatief schrijven, vooral scenarioschrijven, is om te laten zien in plaats van te vertellen. Artemis Fowl lui vertrouwt overal op vertellen. De personages spreken in een verbijsterde uiteenzetting en voorafschaduwing. Als Artemis tegen zijn vader zegt: 'Het enige waar ik echt in wil geloven ben jij,' is dat oogverblindend in plaats van lief en symbolisch. Hoewel de woorden zelf het publiek over het hoofd raken, is het nog steeds moeilijk om kop of munt te maken van het grotere punt.
De problemen houden niet op bij de slordige dialoog. Veel twijfelachtige besluitvorming ging in Artemis Fowl , maar verreweg het meest schokkend is het overmatige gebruik van vertelling in de vorm van de ondraaglijke voice-overs van de dwerg Mulch Diggim. In het slechtste geval voelt de film minder alsof je naar een film kijkt en meer als een vervangende leraar die een ketting roken voor je leest, met duidelijke desinteresse.
De ranzige kers op de taart is het lachwekkend slechte vocale werk van Josh Gad en Judi Dench. Beiden gebruiken schorre stemmen die in de oren klinken als spijkers op een schoolbord. Als alleen Gad als off-brand Gimli de tactiek zou proberen, zou het alleen maar afleidend zijn. Met twee van de filmsterren die pijnlijk grommen en gorgelen, blijft het publiek zich afvragen of dit inderdaad de instructie van regisseur Kenneth Branagh was.
The Walking Dead seizoen 7 zuigt
Het is niet productief om kinderacteurs te bekritiseren, en Ferdia Shaw als Artemis had een onmogelijke taak gezien het gemartelde materiaal. Films met kinderen in hoofdrollen leven of sterven echter door de mate waarin de personages op het scherm verschijnen. Shaw's Artemis is gedempt en doelloos, terwijl alle anderen overdrijven of nauwelijks proberen. Niemand lijkt te weten in wat voor soort film ze zitten.
Op verschillende momenten, Artemis Fowl wil zijn Missie: Onmogelijk voor kinderen, of campy Lord of the Rings satire, of nog een andere Disney-film over dode moeders, vermiste vaders en volwassen worden. De visuele stijl helpt niet. De magische wereld van Artemis Fowl is overspannen, ingewikkeld en onorigineel. Het project kostte naar verluidt ongeveer 125 miljoen dollar om te produceren, maar het heeft het onmiskenbare uiterlijk van een film uit het begin van de jaren 2000. De CGI is inconsistent, vooral tijdens de grote spelhervattingen.
Dit is niet de eerste keer dat Disney de bal laat vallen met een live-action-aanpassing. Het is zelfs een trend aan het worden die de studio tot zelfreflectie zou moeten aanzetten. Meest recentelijk was Disney altijd onder de indruk van Een rimpel in de tijd en De notenkraker en de vier rijken , maar er is ook John Carter , Rond de wereld in 80 dagen en De eenzame boswachter overwegen. Hoewel Disney capabel talent rekruteert in zijn pogingen om literatuur tot leven te brengen, leken die inspanningen vanaf het begin gedoemd te mislukken en hadden ze te kampen met een reeks veelvoorkomende problemen: de scripts komen nooit overeen met de teksten, de acteurs lijken op drift en er worden drastische veranderingen aangebracht voor redenen die niet duidelijk zijn.
Misschien probeert Disney te hard om 's werelds geliefde verhalen in zijn merkimago te passen, terwijl producenten het vertrouwen zouden moeten hebben, zodra ze eigendommen hebben verworven zoals Artemis Fowl , om ze met trots te laten zien zoals ze zijn. Het is tragisch als een geweldig of zelfs een goed boek een saaie film wordt. Artemis Fowl wil ons meenemen op avontuur, maar (vooral omdat het op Disney+ speelt) is het heel goed mogelijk dat velen die op play drukken de zoektocht opgeven en terugkeren naar huis.
