Het is geen geheim dat het ontwerp van de monsters in Donkere zielen en het hele genre van games is op zijn best grotesk. In een tijd waarin elke andere fantasy-avonturengame een behoorlijk deel van door Lovecraft geïnspireerde wangedrochten heeft, zijn er maar weinig eldritch-gruwelen die een kaars houden voor wat Donkere zielen en de sequels brengen naar de tafel.
Hoewel alle personages uit deze titels wekenlang geschikte brandstof voor nachtmerries zouden bieden, heeft Aldrich, Devourer of Gods uit Dark Souls III biedt een uniek perspectief op wat de bazen van de zielen spellen die zo zenuwslopend zijn - hun schijnbaar halfgevormde hersenschim-anatomie; Een samensmelting van de slechtste delen van vele griezelige kruipende wezens. Laten we eens kijken waarom dit kleverige monster zo'n blijvende impact heeft gehad.
edward newgate gura gura niet ik
Bij het bekijken van Aldrich , het eerste dat veel mensen opmerken is de incongruent geplaatste bovenste helft, die bestaat uit het bovenlichaam van de voormalige godheid Dark Sun Gwyndolin, een belangrijke (en straffende) baas uit het origineel Donkere zielen . Voor degenen die niet op de hoogte zijn van hun Souls-overlevering, was Gwyndolin het laatst geboren kind van Gwyn en de laatste godheid die in Anor Londo achterbleef.
Gwyn is een God die grotendeels verantwoordelijk is voor het in stand houden van de wereld Donkere zielen spinnen, waarbij hij zichzelf enkele duizenden jaren voor het begin van het spel had opgeofferd om het vuurtijdperk gaande te houden. Je kunt je voorstellen dat, hoewel lang niet zo krachtig als hun pops, Gwyndolin op zichzelf een behoorlijke klap uitdeelt - wat het feit dat Aldrich ze at des te indrukwekkender maakt. Het legt ook uit hoeveel van de aanvallen van Gwyndolin bruikbaar zijn voor Aldrich, die, ondanks een naam die anders insinueert, de enige godheid is die op het menu heeft gestaan.
bier van vlees en bloed
De tweede helft van Aldrich is ongetwijfeld het meest angstaanjagende deel ervan - de onderkant is een grote, bloedzuigerachtige verzameling ranken die lijken te verslinden wat er over is van een paar slachtoffers. Ze zijn verbonden in de taille, wat in alle opzichten een gigantische mond is die de Gwyndolin-helft poppen. Hoe dit wordt gedaan, is onderwerp van speculatie - het heeft echter waarschijnlijk iets te maken met de tong van Aldrich, wat de hele regeling exponentieel zenuwslopend maakt.
Gelukkig voor spelers is de onderste helft, met name de staart, een van de beste plekken om aan te vallen. Aangezien het bovenlichaam niet echt deel uitmaakt van Aldrich, biedt het aanvallen van de staart de mogelijkheid om deze baas te laten wankelen en ook extra schade toe te brengen, wat het verschil kan maken als je bedenkt hoe snel Aldrich iemand kan doden die dwaas genoeg is om het uit te dagen.
