De oorspronkelijke generatie van Pokemon games gemaakt Pokémania. Ze waren immens populair, naar schatting zijn er in totaal ongeveer 45 miljoen exemplaren verkocht. Toen Game Freak die originele titels ontwikkelde, was het een kleine studio zonder grote hits. Zo, Pokémon Rood & Groen waren enorme ondernemingen. De ontwikkeling verliep niet soepel, in totaal zo'n zes jaar. Met dat in gedachten, zijn ze? nog steeds leuke ervaringen vandaag, of is generatie één een frustrerend overblijfsel dat laat zien hoeveel de industrie in de loop der jaren is geëvolueerd?
duvel tripel hop
Bij het bespreken van de eerste generatie is het eerste waar velen aan denken de lijst met beschikbare Pokémon. Nu de meest iconische (en velen zouden beweren, oververzadigd) wezens in de Pokédex, er zijn tegenwoordig veel casual spelers die zich deze monsters met grote genegenheid herinneren. Over het algemeen zijn de ontwerpen van de wezens solide, de hoekige ogen en meer monsterlijke, agressieve looks zorgen ervoor dat ze voldoende krachtig en gevaarlijk aanvoelen. Ondanks hun overbelichting is er een reden waarom wezens als Charizard en Mewtwo zo geliefd zijn gebleven.
Deze eerste games zijn echter berucht om hun bugs en evenwichtsproblemen. Het paranormale type is een ongebreidelde krachtige, een ongecontroleerde kracht binnen generatie één. De speciale aanvals- en speciale verdedigingsstatistieken waren één uniforme statistiek die gewoon speciaal werd genoemd, wat betekent dat paranormale Pokémon met hoge speciale statistieken ongelooflijk sterk waren en ook in staat waren om veel van de krachtigste aanvallen van het spel te tanken. Het is nogal vermakelijk dat het paranormale type ook geen echte zwakte in het spel heeft. Er bestaat maar één reguliere spookbeweging in het spel, de verschrikkelijke Lick, en paranormale types verzetten zich sowieso tegen spoken in deze generatie. Bug is de enige correct geïmplementeerde zwakte, maar er zijn geen goede bug-moves, de beste is de vijfentwintig basiskracht Twineedle die exclusief is voor Beedrill - een Pokémon zwak tot paranormaal vanwege zijn giftypering.
Kritieke treffers worden berekend aan de hand van de snelheid van een Pokémon in deze spellen, wat betekent dat ongelooflijk snelle Pokémon in wezen kritieke treffers kunnen maken bij elke aanval en langzamere treffers ze bijna nooit zullen landen. Veel paranormale Pokémon zoals Alakazam, Starmie en Mewtwo hebben ook zeer hoge snelheidsstatistieken, waardoor ze kritieke hitmachines zijn en bovendien het meest overmeesterde type in het spel zijn.
Een van de meest bekende glitches van de games is de badge boost glitch. Bij het verkrijgen van een nieuwe badge wordt een bepaalde stat voor al je wezens verhoogd. In de strijd wordt deze stat-boost opnieuw toegepast wanneer een beweging de statistieken van de Pokémon van de speler verlaagt of verhoogt, waardoor spelers hun monsters ongelooflijk krachtig kunnen maken.
Generatie één was lang voor de fysieke en speciale splitsing, een van de beste kwaliteit van leven-functies die de serie ooit heeft geïmplementeerd. In deze spellen wordt elke zet aangewezen als gebruik van de aanvals- of speciale aanvalsstatistiek op basis van alleen het type. De realiteit hiervan is dat sommige Pokémon, zoals Gyarados, hun aanvalsbonus van hetzelfde type (STAB) niet effectief kunnen gebruiken, omdat bewegingen van het watertype allemaal speciaal zijn en Gyarados een fysieke aanvaller is.
knie diepe simtra
Deze bepaling kan beperkend zijn als het gaat om Pokémon-selectie, hoewel een casual playthrough waarschijnlijk nog steeds in staat zal zijn om de monsters die de speler geschikt acht met weinig moeite te gebruiken. De spellen zijn lastiger dan moderne afleveringen, maar nog steeds eenvoudig genoeg om van te genieten zonder de nadruk te leggen op optimale strategieën en competitieve bewegingen.
Het verhaal van de eerste generatie is ongelooflijk barebones - en dat is des te beter. Pokemon games zouden later een herhalende formule volgen van een kwaadaardige organisatie die probeert een legendarische Pokémon te gebruiken om de wereld te vernietigen, opnieuw vorm te geven of over te nemen terwijl de speler erop uit is om ze te stoppen. Generatie één is een persoonlijk verhaal dat uitsluitend gaat over de speler, hun Pokémon en hun zoektocht om de allerbeste te zijn. Er zijn geen overdreven hoge inzetten nodig, aangezien de spanning voortkomt uit de eigen ervaringen van de spelers. Nauwelijks een aanval van Sabrina's Alakazam overleven en met succes een comeback maken, is een effectiever moment dan een gescripte verhaalbeat waarin de speler wordt gedwongen naar een schurkenmonoloog te luisteren.
Terwijl Vuurrood en bladgroen en Laten we gaan, Pikachu! & Laten we gaan, Eevee! mogen dan technisch superieure en meer gepolijste versies van de Kanto-regio zijn, er is een onmiskenbare charme om tot op de dag van vandaag weer door de generatie te spelen. De iconische soundtrack heeft nog nooit zo goed geklonken als de originele 8-bits versie van de Game Boy, en het zien van de originele Pokémon-sprites vóór de ontwerprevisies die we vandaag kennen, dient als een interessante tijdcapsule.
Het feit is dat spelers, wanneer ze ervoor kiezen om de eerste generatie opnieuw te spelen, de glitches als onderdeel van de gameplay moeten accepteren. Deze games zijn verre van de beste inzendingen voor de serie. Toch zijn het waardevolle ervaringen, vooral voor degenen die ze nog nooit hebben gespeeld en precies willen zien waar deze moloch van een franchise begon.
