Pokemon is een cyclische aangelegenheid. Het lijkt erop dat elke generatie op een gegeven moment als het hoogtepunt van de serie werd beschouwd voordat ze uit de gratie raakte. Voorafgaand aan de release van Pokémon Omega Ruby & Alpha Sapphire , generatie drie genoot van haar tijd in de schijnwerpers. In de moderne tijd, het is nu generatie vier dat krijgt de meest uitgesproken steun van fans, aangezien de Hoenn-regio door sommigen ronduit wordt verguisd. Heeft deze kritiek enige waarde? En doe recentere vergelijkingen met de controversiële Pokemon Zwaard & Schild lijkt redelijk?
Door de release van Pokemon Robijn & Saffier in 2002 was Pokémania aanzienlijk uitgestorven. De spellen verkochten nog steeds goed, maar kwamen lang niet in de buurt van het fenomeen dat was generatie één . Sommige delen van de fanbase hebben dit gebruikt als rechtvaardiging voor hun afkeer van de games, door te beweren dat generatie drie verantwoordelijk was voor de val van het merk uit de mainstream.
Hoenn's line-up van beschikbare Pokémon is echter erg populair gebleken. De drie starters, Treecko, Torchic en Mudkip, zijn favoriet geworden bij de fans, en hun laatste etappes waren de enige niet-Kanto-starters? om Mega Evolutions te ontvangen in generatie zes. Hoenn's Pokédex was echter zeer controversieel op het moment van de release. Om te beginnen maakten slechts 200 van de toen 386 monsters deel uit van de Regional Dex, een primeur voor de serie. De 186 wezens die deel uitmaakten van de National Dex waren volledig onbereikbaar in de games, en connectiviteit tussen eerdere titels was onmogelijk vanwege de hardwareverschillen tussen de originele Game Boy en de Game Boy Advance.
Dit schetst een beeld dat bekend kan voorkomen bij iedereen die de recente releases van de serie heeft gevolgd. De Dexit-controverse van Zwaard & Schild begon toen Game Freak aankondigde dat niet alle Pokémon in de games van de achtste generatie zouden worden geprogrammeerd, en de verontwaardiging brak uit. Verdedigers van Zwaard & Schild hebben Hoenn's Pokédex gebruikt als rechtvaardiging voor de bezuinigingen, en ze rechtstreeks vergeleken om de aandacht te vestigen op vermeende hypocrisie.
Deze vergelijkingen zijn ronduit onlogisch. De ergste overtreding van Dexit was niet het weglaten van handel van vorige generaties, hoewel dit een enorme teleurstelling was. In plaats daarvan waren de niet-beschikbare monsters volledig afwezig in de code van het spel. Alle 386 Pokémon bevonden zich in de code van generatie drie en konden worden geruild tussen Pokemon Robijn, Saffier, Smaragd, Vuurrood & Bladgroen. Daarentegen, Zwaard & Schild heeft een grote clade van ontoegankelijke monsters, zelfs met de komst van Pokémon Thuis.
Bovendien is generatie drie een grote stap voorwaarts voor de serie in zijn presentatie, in tegenstelling tot generatie acht. De nieuwe hardware wordt uitstekend gebruikt. De games behouden de stijl van de serie, terwijl ze ook de beelden, audio en spelprestaties updaten. Deze sprong in technologie is het duidelijkst als je kijkt naar Vuurrood & bladgroen, de eerste remake van de serie. Kanto op de Game Boy Advance werd de definitieve manier om de originele games te ervaren en stelde de speler in staat om veel Pokémon te verzamelen die in Robijn & Saffier, die allemaal kunnen worden verhandeld aan die spellen.
Een gebied dat de geavanceerde generatie wel wankelt, is de inhoud ervan. Goud, Zilver & Kristal leggen een hoge lat, en de derde generatie voldoet daar gewoon niet aan. De post-game is grotendeels afwezig in Robijn & Saffier. Terwijl Vuurrood en bladgroen inclusief de Sevii-eilanden, dit waren alleen nieuwe gebieden om Pokémon te vangen. Smaragd introduceerde de Battle Frontier , een favoriete functie van fans die de titel een diepgaande post-game gaf.
Het is belangrijk op te merken dat de derde generatie ook de spin-offs ontving Pokemon Colosseum en Pokemon XD: Gale of Darkness voor de GameCube. Deze titels behoren tot de beste die de serie te bieden heeft. Ze bieden ook volledige connectiviteit met alle games van de derde generatie, waardoor het hoofdteam van de speler meer inhoud heeft om aan te pakken.
Robijn & Saffier introduceerde ook een aantal functies die tot op de dag van vandaag nietjes uit de serie zouden worden en de games zouden definiëren. De komst van naturen en vaardigheden gaf het opvoeden van Pokémon meer diepte en veranderde het competitieve spel volledig. Het oorspronkelijke systeem van DV's en stat-ervaring werd ook herzien. De game maakte gebruik van IV's en EV's, die op dezelfde manier werken, maar meer aandacht en planning vereisen om efficiënt te gebruiken. Misschien wel het meest prominent is de introductie van dubbele gevechten, een modus die zo populair is dat het competitieve spel er volledig omheen is gericht, naast de GameCube-spin-offs.
Generatie drie krijgt momenteel misschien te maken met een berg kritiek, maar de games houden het uitzonderlijk goed. Veel klachten gericht tegen de titels zijn ongegrond, vooral de vergelijkingen met Dexit van generatie acht. De games gaven de serie veel basismechanica en Pokémon, herdefinieerden het oprichten van een team en gaven een voelbare upgrade in termen van presentatie. Het zijn geen perfecte inzendingen in de serie, maar ze zijn de tijd van elke speler waard.
