Giant Spoilers Ahead: het is onmogelijk om te praten over Joe Kelly en J. M. Ken Niimura's 2007-serie Ik vermoord reuzen zonder het geheel te bederven.
Op het Toronto International Film Festival 2017 de langverwachte bewerking van Joe Kelly en J.M. Ken Niimura's 2007-serie Ik vermoord reuzen eindelijk debuteerde. Hoewel het aantal recensies voor de film op één hand is te tellen (met de vingers over), is de film geregisseerd door Anders Walter (die de beste korte film voor live-actie won bij de 86e Academy Awards) en beschreven door De rand als bijzonder zeker en opmerkelijk.
oude gueuze tilquin
GERELATEERD: I Kill Giants Movie debuteert eerste beelden
Weten dat de aanpassing het oorspronkelijke recht doet, is geweldig nieuws. Ik vermoord reuzen is, in niet mis te verstane bewoordingen, een van de beste strips van het laatste decennium. In zeven nummers schrijven Kelly en Niimura een ongelooflijk aangrijpend verhaal over rouw, ontkenning en verlies. Het is een serie die escapisme presenteert als een tweesnijdend zwaard: er is niets inherent mis met het vermijden van de hardheid en onaangenaamheid van de realiteit, maar er is een grens. Je kunt maar zo lang wegrennen voor je problemen en de echte wereld.
Barbara Thorson is niet zoals andere studenten. Terwijl haar klasgenoten praten over buikoverhemden, op Britney Spears geïnspireerde kapsels en filmprijsuitreikingen, is Barbara's neus diep begraven in haar Dungeons & Dragons Dungeon Master-regelboek. Ze is te slim voor haar eigen bestwil, dus houdt ze zichzelf. Ze is een buitenstaander, een gek. Je kende waarschijnlijk een kind als Barbara op de middelbare school (je was misschien zelfs dat kind).
Ze jaagt en doodt ook reuzen.
Ze heeft geen relatie met haar klasgenoten omdat ze denkt dat hun interesses oppervlakkig en triviaal zijn. Barbara heeft serieus en belangrijk werk te doen, namelijk de stad beschermen tegen binnenvallende reuzen. Het is een serieuze zaak. Zonder haar zouden reuzen de stad al lang geleden hebben verslonden.
GERELATEERD: Eerste blik op I Kill Giants Film met Zoe Saldana in de hoofdrol
Kelly en Niimura vervagen de grens tussen feit en fictie, waarbij je nooit helemaal zeker bent van de realiteit van wat wordt afgebeeld. De sprites en feeën waarmee ze omgaat, hebben ook interactie met andere delen van de wereld, en het is niet alsof 'Karakter kan magische wezens zien die anderen niet kunnen' geen ongebruikelijke stijlfiguur is, maar Barb lijkt de enige te zijn die ze ziet . Is Barbara gewoon een rare vijfdeklasser met een overactieve fantasie, of kan ze een wereld zien die niemand anders kan zien? We zien de wereld vanuit haar perspectief, en het is haar standvastige geloof in het fantastische dat ons ook in hen doet geloven.
Kelly geeft ons de waarheid pas in het voorlaatste nummer, en het is een openbaring die als een vrachtwagen aankomt. De reuzen, feeën en andere magische wezens die alleen Barbara kan zien, bestaan niet. Het is een escapistische fantasie die ze heeft gecreëerd omdat haar moeder momenteel sterft aan kanker. De enige reus hier is het dreigende spook van de dood.
oskar blues g'knight
Er is niets inherent mis met escapisme, maar constant wegrennen voor je problemen is geen oplossing. Het is ongezond. Het zorgt alleen maar voor meer problemen op de lange termijn. Barbara raakt te losgekoppeld van de realiteit en ze lijdt ervoor. Ze probeert letterlijk tegen een tornado te vechten omdat ze denkt dat het een Titan is (een reus die gewone reuzen klein doet lijken) en verliest er bijna haar leven door. In haar hoofd is de Titan gekomen om haar moeder mee te nemen, dus de enige manier om haar te redden is door het kolossale beest neer te slaan.
Hoe meer Barbara zich openstelt voor de wereld, hoe kwetsbaarder ze wordt. Als ze zichzelf afsluit, kan de wereld haar geen pijn doen. Het is gemakkelijk om mensen weg te duwen dan ze binnen te laten. Elke poging die mevrouw Molle, de nieuwe psychiater van de school, doet om Barbara te helpen zich open te stellen, stuit op sarcastische vijandigheid. Er zijn een paar momenten waarop ze niet op haar hoede is, maar Barbara keert snel terug naar haar schild en wordt agressief, waarbij ze op een gegeven moment mevrouw Molle slaat. Ze heeft geen connectie met haar andere klasgenoten, omdat het moeilijk is om je druk te maken over de nieuwe Oslen Twins-film als je moeder op sterven ligt. Ze zit pas in de vijfde klas, maar Barb moest veel sneller volwassen worden.
Barbara kan de realiteit van de situatie niet aan, dus blokkeert ze het. Als haar broer en zus over hun moeder praten, voel je de lucht uit de kamer gezogen worden. Niimura's kunst verliest zijn detail en schaduwen worden alleen krassende penlijnen, terwijl zijn belettering overgaat in zwarte krabbels (de laatste keert terug wanneer personages proberen te praten over Barb's moeder). Ze ziet haar moeder niet als een tengere vrouw in bed die om haar dochter roept, maar als een grimmig spook dat haar naam sist. Ze kan niet eens de trap op, ze slaapt liever in de kelder.
Terwijl ze met mevrouw Molle praat, bespreekt Barbara het bestaan van reuzen. Een reus komt naar een plek en neemt alles van je af, legt ze uit, en als het klaar is, is het alsof alles wat je leven goed maakte er nooit was. Mevrouw Molle vraagt haar of ze bang voor hen is, terwijl Barb haar vertelt dat ze dat niet is en dat, als ik sterk genoeg ben. Als ik gefocust blijf en ik ben het waard, kan ik de dood zelf stoppen.
Pagina 2: Een keuze: de dood of de acceptatie van het leven
1 twee
