Waarschuwing: het volgende artikel bevat spoilers voor de seriefinale van Game of Thrones.
Op de finale van Game of Thrones , de enige overgebleven Lannister betaalde de laatste schulden van zijn familie terug, niet in munten aan de Iron Bank, maar in dienst van het rijk. Met 'Mad Queen' Daenerys Targaryen gedood en Jon Snow gedegradeerd naar de Muur, bevond Westeros zich opnieuw zonder een heerser. Gelukkig leek Tyrion te zijn hersteld van de lobotomie die veel van het schrijven van seizoen 8 hem had gegeven, en pleitte hij voor Bran Stark — Bran 'The Broken' — om de troon te bestijgen.
In zijn pleidooi aan de heren en dames van de Zeven Koninkrijken verbond Tyrion de punten tussen Daenerys' doel om 'het wiel te breken' en Varys' bewering dat de juiste heerser iemand was 'die niet wilde heersen', evenals wat hij had opgepikt over Brans rol als de Three-Eyed Raven, om tot de conclusie te komen dat de jonge Stark de beste optie van het rijk was. En (bijna) unaniem was het rijk het daarmee eens.
Hoewel het een controversiële keuze is, klinkt de redenering van Tyrion als muziek in de oren van anti-monarchisten. Het brengt Westeros een beetje dichter bij een modern systeem van democratie (hoewel niet zo dichtbij als Samwell Tarly had gewild), en voldoet aan de wens van de show - en van auteur G.R.R. Martin - om traditionele fantasiestijlen te ondermijnen. Is het wreed om een miljoenenpubliek aan het lijntje te houden dat een kroon op het hoofd van Jon Snow verwachtte? Soort van. Maar door Jon in een martelaar te veranderen voor een rechtvaardige zaak, Game of Thrones vervulde wel de verwachting dat hij de ultieme held zou worden, die zijn handen bloedde zodat de wereld schoner kon worden, wetende dat zijn plicht een ondankbare was.
De Oorlog van Vijf Koningen werd vervangen door de moord op een Targaryen-monarch. Onder dezelfde omstandigheden kon geen nieuw, beter tijdperk worden ingeluid. Dat is de reden waarom, met een True Neutral morele afstemming en de hele wereldgeschiedenis in zijn hoofd om van te leren, Bran wordt opgehouden door Tyrion, en bij uitbreiding de showrunners, als 's werelds beste kans op het bereiken van een echte, duurzame vrede.
Het is een plan dat niet kan mislukken, toch? Nou ja, misschien niet voor fantasiefans. Maar voor sci-fi-fans -- of gewoon iedereen die een Terminator film -- het is een optimistische beslissing die meestal een ramp betekent. In een pre-technologische wereld maken Bran Stark's almacht, neutraliteit en onnatuurlijke rijkdom aan kennis hem het dichtst bij Game of Thrones moet naar kunstmatige intelligentie. Natuurlijk, hij is niet bedekt met chroom met bouten die uit zijn hoofd steken, en hij is ook geen knipperend rood oog in een ruimteschip, maar in elk ander opzicht is Bran Stark Bran-Bot 1.0.
Zijn ware aard wordt het duidelijkst door zijn onvermogen om emoties te uiten, zijn monotone en afgemeten manier van spreken die duidelijke vergelijkingen trekt met de verbale patronen van androïden, van Star Trek 's gegevens naar Prometheus 'David.Het is een vergelijking die Isaac Hempstead Wright, die Bran speelt, direct aanhaalde in een interview met Game of Thrones maken . 'Bran wordt dit rustige, zen-personage,' zei hij. 'Hij is echt een menselijke supercomputer.'
Bij uitbreiding kunnen de strijdkrachten van Bran zelfs worden geïnterpreteerd als een magische versie van het World Wide Web, die in verbinding staat met een netwerk van dieren om het zicht buiten het zicht te krijgen. Fantastische superkrachten, dat wel, maar uit de geschrokken reacties van zijn broers en zussen valt niet te twijfelen dat de toestand van Bran verre van benijdenswaardig is.
Passend was Sansa ook de enige edelvrouw die weigerde een knie voor de nieuwe koning te buigen, wat ze voorafging door erop te wijzen dat haar broer geen erfgenaam kon produceren. Terwijl de koningin in het noorden andere concurrerende redenen had om zich terug te trekken uit de Zeven Koninkrijken, diende haar punt in de context van dit argument om Bran verder te ontmenselijken. (Misschien heeft ze gekeken Ik robot genoeg keren om te weten hoe dit allemaal zou kunnen uitpakken.)
Androids, automaten en cyborgs zijn onveranderlijk tragische figuren in sciencefiction, die een verlies of afwezigheid van menselijkheid vertegenwoordigen als boetedoening voor het streven naar hogere wezens. Als je machines ruilt voor magie, is de reis van Bran daar analoog aan. Bij het zoeken naar ultieme kennis -- ultieme macht -- als de Three-Eyed Raven, was de boete die Bran betaalde het verlies van alles wat hem menselijk maakte -- iets wat hij ons herhaaldelijk heeft verteld.
In seizoen 7, na zijn transformatie, corrigeerde Bran Littlefinger toen hij hem 'Lord Stark' noemde. Hij deed hetzelfde toen Meera hem Bran noemde. 'Ik ben niet echt. Nu niet meer', zei hij. 'Ik weet nog hoe het voelde om Brandon Stark te zijn, maar ik herinner me nu nog zoveel meer.' En toen hij haar niet oprecht bedankte dat ze zoveel risico had genomen om hem naar huis te brengen, zei ze bitter tegen hem: 'Je stierf in die grot.' Als mens zijn betekent 'gebrekkig' zijn - emotioneel en onlogisch - is Bran het verst verwijderd.
'Bran is een veel kleiner deel van het brein van het personage geworden,' zei Hempstead Wright in hetzelfde interview, 'toen voordat 100 procent van zijn hoofd in beslag werd genomen door Bran Stark te zijn. Nu, dat is maar een klein bestand in een enorm systeem.' Als het brein van Bran nu het mystieke equivalent is van de Borg-bijenkorf, hoe waarschijnlijk is het dan dat Westeros zichzelf heeft overgeleverd aan een klassieke man vs. machine dystopische toekomst?
Gezien het feit dat de Three-Eyed Raven een enkelvoudige positie is, a Matrix -achtige slavernij van de mensheid lijkt van de baan, maar hoe zit het met het argument dat Bran's moederbordgeest beter is voor besluitvorming? Toen Dany weigerde toe te geven aan Jons pleidooi voor 'kleine weldaden', moesten we haar harteloze minachting voor menselijk mededogen als gemeen beschouwen, ondanks haar bewering dat ze het voor het grotere goed deed. De kern van Tyrion's argument is dat Bran kan worden vertrouwd om beslissingen te nemen zonder menselijke fouten, maar kan hij worden vertrouwd om beslissingen te nemen die nodig hebben menselijke fout?
In veel opzichten is het een behoorlijk passend einde voor een sage die tot het uiterste gaat om een licht te werpen op de ergste impulsen van de mensheid. De zoetzure kant van de 'bitterzoete' finale die ons was beloofd, werd vertegenwoordigd door groene scheuten die uit de sneeuw opstaken terwijl Jon over de muur ging; lente die eindelijk de verslagen winter volgt. En toch, door de toekomst van de mensheid toe te vertrouwen aan de meest onmenselijke onder hen, werd die hoop ondermijnd door de stille erkenning van het falen van de mensheid om haar eigen voortbestaan te verzekeren.
