Stille Heuvel (2006) was niet de eerste aanpassing van een videogame die ooit op het scherm verscheen, maar het is misschien wel de beste. Met in de hoofdrollen Sean Bean (die, vreemd genoeg, overleeft), Jodell Ferland, Radha Mitchell en Laurie Holden, Stille Heuvel volgt Rose terwijl ze haar dochter Sharon probeert te vinden in Silent Hill, een spookstad gesticht door extremistische heksenjagers, terwijl Chris (Sean Bean) ze probeert te vinden. Helaas voor het jonge gezin zijn Rose en Sharon in een parallelle dimensie terechtgekomen en zal de reünie niet mogelijk zijn.
Christopher Gans, de regisseur, was een grote fan van de videogame, en hij wist vanaf het moment dat hij het voor het eerst speelde dat hij het wilde aanpassen aan het grote scherm, de geografie en mythologie van de stad wilde ontwikkelen en zich wilde concentreren op wat hij dacht was een diep vrouwelijk, matriarchaal verhaal. Hoewel sommige fans klaagden dat Harry, de hoofdpersoon in het spel, was vervangen door een vrouw, weten ze niet wat de bedoelingen van Gans zijn: de meeste mannen werden in de film opgenomen op verzoek van de studio, die dacht dat de casting was onevenwichtig.
Deze opname met een schoenlepel (hoewel hij in Gans' verdediging probeert parallellen en spiegels te creëren van de mannen in de echte wereld en de vrouwen die gevangen zitten in de allegorische wereld, waarbij de politieagenten Thomas Gucci en Cybil Bennett de meest succesvolle zijn) is wat maakt de scènes van Sean Bean overbodig en overdreven verklarend. Behalve zijn verdriet over het verlies van zijn vrouw en dochter en het charisma van de acteur, voegt hij niets toe aan het verhaal.
'(Door het geslacht van de hoofdpersoon te veranderen) Plotseling werd het een film over vrouwenclub, moederschap, onbevlekte ontvangenis, heksen... Eigenlijk is Silent Hill een matriarchaat,' zei Gans .
firestone walker pivo pils
En hij heeft fantastisch werk geleverd door klassieke christelijke beelden te vervangen door vrouwelijke symbolen - Rose, die wordt geassocieerd met de Maagd Maria, verandert tegen het einde van de film van saai bruin in rijk rood, Jesus in the Cross wordt vervangen door Alessa in haar prikkeldraad ziekenhuisbed, en zelfs de Stille Heuvel 's kruiszegel rijst op uit een halve maan zee, een dubbel vrouwelijk symbool.
Wanneer Dark Alessa Rose's lichaam binnenkomt, klinkt, ziet en voelt het als een bevruchting met de Heilige Geest, alleen met beide partijen duidelijk bewust van wat ze aan het doen waren en oh, God is een vrouw. De maagd-moeder-vrouwelijke drie-eenheid verschijnt drie keer in de film, en voor het geval het aambeeld niet zwaar genoeg was, de rol van de eenzame Stille Heuvel overlevende is om de nonnen en meisjes van het plaatselijke weeshuis te beschermen tegen de verschrikkingen van het verleden.
Het onderwerp van vrouwen die elkaar de hand reiken, ongeacht hun traditionele afstemming, wordt ook onderzocht - Dark Alessa vertrouwt op de goede nonnen uit de echte wereld om voor haar onschuldige vorm te zorgen, de door vuur gesmeede vriendschap van Cybil en Rose zou die van zichzelf kunnen zijn en Dahlia's wanhopige poging om de fouten uit het verleden te herstellen door de kleine Sharon te beschermen, is absoluut hartverscheurend. Mannen die vrouwen helpen worden in een onmiskenbaar goed daglicht gesteld, en vrouwen die zich tegen hun eigen soort keren voor de goedkeuring van een gemeente lijden daaronder. Een goed contrapunt zou zijn: ademloosheid , die zich bezighoudt met vergelijkbare thema's.
Voor het geval Gans te subtiel was voor een deel van het publiek (en hij is van mening dat zijn publiek, vooral als ze ervan hielden) Stille Heuvel zoveel als hij deed, is buitengewoon intelligent en veeleisend) het leidmotief 'Een moeder is God in de ogen van haar kind', zou dit punt duidelijk moeten maken. Cybil roept vlak voor zijn dood om haar mama, niet om een onverschillige mannelijke God. En aan het einde van de film is Sharon/Alessa en Rose's idee van het paradijs een vredig huis waar ze een eeuwigheid samen als moeder en dochter kunnen doorbrengen.
anime vergelijkbaar met made in abyss
Een meer subtiele stroming van de film (bijna begraven onder de verblindende witheid van de cast) is de acceptatie van de ander en het onbekende. Voor Stille Heuvel Alessa's cultus was Alessa's overtreding haar straathond, bastaardstatus, en ze waren niet in staat haar als een gelijkwaardige ziel te accepteren, ze beschouwden haar als een smet. Er is een overgangsscène waarin we de liefde en zorg zien die de weeshuisnon uitdeelt op haar kosten, allemaal van onbekende oorsprong, en hoeveel pijn het haar en de politieagent doet dat Christopher 'een smet' zou kunnen vinden in de wees die ze geadopteerd; hun punt om het verleden met rust te laten lijkt in eerste instantie een stijlfiguur, maar het is eigenlijk een belangrijk aspect van inclusie en acceptatie tussen echte mensen.
Gans beschreven Stille Heuvel als een Piranelli-achtige hel, waar dimensies elkaar op bepaalde punten kruisen, is 'Silent Hill geen stad van gebouwen en stevige muren. Het lijkt meer op vlees. En als het van dimensie verandert, is het alsof je gevild wordt.' hij zei. 'We behandelden alle decors in de film als een ziek lichaam, geteisterd door kanker, waar een scalpel in kan snijden: De zwaarden van de Rode Piramide . We weten dat we in Alessa's gedachten zijn, en ze neemt wraak op deze wereld, op deze stad, door het landschap toe te brengen wat haar lichaam is aangedaan.'
De visuele effecten die de overgang markeren tussen de permafoggy stad en de brandende hel geboren uit Alessa's lijden, zijn onder meer rood wordend glas, donkere, asachtige verf die wegdrijft en, in het geval van Colin the Rapist Janitor, kruipende rode aderen wanneer hij hem aanraakt. Dit beeld was zo goed dat Konami het in de volgende gebruikte Stille Heuvel aflevering, maar behalve dat het een architectonische herinnering is aan Alessa's brandende vlees, doet het cyclische karakter van deze dimensieverschuiving, het karmozijnrode afpellen van wandweefsel en de religieuze taboes eromheen (vooral aan het einde van de film) ook denken aan menstruatie, die het opruiende incident in een ander klassiek horrormeesterwerk over moeder-dochterrelaties: Stephen King's Carrie .
De andere monsters die Rose en Cybil tegenkomen, zijn ook geboren uit Alessa's trauma. De aanstekelijke, aanstekelijke Colin verkrachtte haar in de badkamer en veroordeelde hem om voor eeuwig op zijn geslachtsdelen te kruipen. De kinderen die haar hebben gepest, zullen voor altijd rood-zwart branden, niet in staat om troost te vinden bij hun moeders, en de verpleegsters die voor haar zorgden, vriendelijk maar nieuwsgierig, worden vermenigvuldigd en gemanipuleerd tot poppen ter grootte van een vrouw die scherpe instrumenten hanteren; ze vertegenwoordigen de pijn van haar chronische aandoening, en waarschijnlijk de natuurlijke jaloezie die hun volwassen vorm, mededogen en genezende kracht bij Alessa oproept: drie dingen die ze nooit zal kunnen bereiken.
sam adams chocolade kersenbock
De rol van Pyramid Head lijkt, vanuit dit perspectief, veel goedaardiger: zijn acties als Alessa's voogd en beschermer plaatsten hem in de rol van haar mysterieuze vader, wat de reden was waarom de bewoners van Silent Hill haar als onrein bestempelden. Het fallische geweld waarmee Pyramid Head in de videogame gepaard ging, zit nog steeds in de film, maar in deze context is hij een vaderlijke projectie die voor zijn kleine meisje slaat -- en op een verwrongen manier, de rol vervult die Christopher, als Sean Bean, kon niet vullen voor Rose en Sharon.
de meeste van Stille Heuvel De effecten zijn praktisch, inclusief de verpleegsters en de ledemaatloze knobbel die Rose op straat aanvalt. Gantz huurde professionele dansers in en liet hen en zijn crew constant de videogame zien om hun bewegingen te choreograferen, die hij soms omkeerde tijdens het monteren (een vergelijkbare techniek als die gebruikt in Samara/Sadako's putscènes in De ring .) Akira Yamaoka, de componist van Stille Heuvel 's 1999 videogame, nam deel aan de productie en creëerde een fantastisch angstaanjagende soundtrack met stemmingen die bij elke dimensie passen.
gans eiland gans ipa
Laten we het even hebben over Jodelle Ferland, de veelzijdige jonge actrice die Alessa, Sharon en The Other vertolkt. Gans cast haar na het zien van haar belbanden voor Terry Gilliam's Tideland , waar ze drie poppenhoofden op haar vingertoppen plakte en een drieweggesprek voerde met drie verschillende stemmen. 'Nou, als ik een 10-jarige actrice nodig had om een schizofreen personage te spelen, dan heb ik haar gevonden', zei Gans. Ze is, samen met Alice Krige, die de vurige matriarch Christabella speelt, een absolute scène-stealer, naadloos navigerend door de zoete onschuld van de kindertijd en het angstaanjagende rechtvaardigheidsgevoel dat kinderen hebben.
Eindelijk, een interessant stukje trivia waar de realiteit fictie imiteert: het gebouw dat staat voor het weeshuis en de schoolscènes was Alma College, een historische meisjesschool in St. Thomas, Ontario... die slechts twee jaar brandde. na Stille Heuvel première. Hoewel 2009's Wees (een andere iteratie van het adoptie-complexe kinder-zwangerschap horror verhaal) gebruikte beelden van het vuur, Stille Heuvel is de laatste keer dat de verlaten gangen van de school op het scherm verschijnen.
